Deep Shit S01: in gesprek met Jennifer Hoffman

Foto credit: Bram Willems

Maakte ze eerder vooral furore in romcoms, de laatste jaren kiest Jennifer Hoffman vaker voor komedie met scherpe rand. Ze speelde de gescheiden kinderpsycholoog Hannah Roelink in kijkcijferkanon De luizenmoeder en was te zien in de lompe, verrassende reeks Random shit. Met Deep shit gaat Hoffman nog een stap verder. Want in de absurdistische nieuwe BNNVARA-serie (acht afleveringen) van Jamille van Wijngaarden kruipt ze in de huid van Veerle, een vinexvrouw die haar kreukloze monotone bestaan behoorlijk beu is. Ze wil meer dan haar eeuwige boodschappenlijstjes, huishoudelijke duels met man en kinderen en de aangeharkte nieuwbouwbuurt. Veerle smacht naar het onverwachte, naar spanning en vindt in Sara (Fockeline Ouwerkerk) een gelijkgestemde vastgeroeste ziel. Beiden breken radicaal met de door hen gehate sleur en zakken daardoor à la de Amerikaanse jaren 90-avonturiers Thelma & Louise steeds verder weg in de problemen. Ofwel Deep shit. Zelfs bij de aanschaf van een cavia worden de wapens getrokken.

Foto credit: Mark de Blok

De opnames moesten twee keer worden uitgesteld. En nu was corona eens niet de schuld, aldus Jennifer Hoffman, die net terug is met vriend Dorian en zoontje Cooper van een trip naar Portugal voor 3 op reis. Sinds vorig jaar is de Amsterdamse een van de vaste presentatoren van dat programma. Over de vertraging van het in Almere gefilmde Deep shit : ‘ De eerste keer zei Fockeline: sorry, ik ben zwanger van de tweede. Daarna moest ik bellen: hé jongens, nu ben ik in verwachting van de eerste.’

 

En waren de Deep shit-makers blij met al dat babynieuws?
Nou… Gelukkig zijn het fantastische producenten. Zij reageerden zowel persoonlijk als zakelijk. Een soort van pendulum. Fantastisch, wat leuk voor jullie, gefeliciteerd. En vervolgens: nee hè, wat kut, moeten we alles weer verzetten.

Je hebt weleens geklaagd dat vrouwen in series gezapig worden neergezet.
Klopt. Maar dat is in Deep shit duidelijk niet het geval. En daarom wilde ik die rol van Veerle graag spelen. Op de een of andere manier vinden scenarioschrijvers dat vrouwen zich altijd moeten uitleggen. Dat ze met een psychologische verklaring voor hun gedrag moeten komen. Terwijl mannen zomaar cowboytje kunnen spelen zonder dat hun achtergrond wordt geanalyseerd. Veerle en Sara zijn inwisselbare karakters, ze hadden ook twee kerels kunnen zijn.

Iedereen voelt een dwang om constant te vernieuwen, verdiepen, vervangen. Maar: is sleur eigenlijk wel zo erg?
Sleur hoeft zeker niet verkeerd te zijn. Het biedt ook een vorm van zekerheid, van geborgenheid en houvast. Ik denk dat de balans tussen vastigheid en verrassing goed moet zijn. Dat mensen daarmee worstelen. Ik heb soms best behoefte aan een beetje meer sleur. Dan denk ik: het mag wel iets minder spannend. Vooral wanneer ik in korte tijd aan twee projecten als 3 op reis en Deep shit werk en er vervolgens ook nog een rijk sociaal leven op na wil houden en een kind wil opvoeden. En o ja: ik wil ook een leuke vrouw voor mijn partner zijn en een goede dochter voor mijn ouders. Dan heb ik behoefte aan mijn keuteldagen, zoals ik ze noem. Zit ik in mijn joggingbroek, draai wasjes en doe boodschappen. En dat zijn dan de spannendste evenementen van de dag.

Foto credit: Mark de Blok

Wat is het opwindendste dat jij buiten jouw comfortzone hebt ondernomen?
Ik heb geen last van saaiheid, ik maak door mijn werk al heel veel mee. Een paar keer per jaar mag ik compleet iemand anders zijn. Geweldig om met Fockeline met een wapen te zwaaien in een dierenwinkel. En dan sta ik weer in de Portugese bossen mensen te interviewen. Verder woon ik in Amsterdam, daar is ook weinig saaiheid te bekennen.

Zie jij jezelf Amsterdam ooit inwisselen voor een woonplaats als Almere?
Ik zie dat bij vrienden gebeuren. Sterker, een vriend woont in de duinwijk waar we Deep shit hebben opgenomen. Het is een andere keuze van vrijheid. Zeker met heel jonge kinderen. Ze kunnen zo de deur uit rennen naar vriendjes om te gaan spelen. In Amsterdam gebeurt dat minder snel. Ik weet niet of ik onszelf met Cooper, hij is nu zeven maanden, nog heel lang in de stad zie. Niet alleen vanwege de beperkte ruimte om te spelen en de verkeersdrukte, maar om de simpele reden dat we ons willen verplaatsen. We hebben nu een kleine patio, maar ik zou graag een huis met een tuin hebben en een extra kamer. Dat kunnen we niet betalen in Amsterdam. Ik lees wel: Jennifer Hoffman heeft een pand in de grachtengordel. Daar moet ik om lachen. Want we leven op een beperkte ruimte die helemaal tjokvol is. Het Vondelpark is onze tuin. Het is een eeuwige strijd: wil ik de stad met alles wat zij te bieden heeft verlaten voor meer ruimte en rust? Ik vind kinderen die opgroeien in de stad leuk, ze zijn over het algemeen sociaal wat sterker, meer streetwise. Aan de andere kant ook mooi: rennen, bomen klimmen, spelen, een betere connectie met de natuur. Overal is wat voor te zeggen.

Dorian en Cooper reisden mee naar Portugal. Dacht je niet na zo’n intensieve tijd: heerlijk eindelijk even solo op pad?
Dorian en Cooper zijn op eigen kosten meegegaan. Ik heb ook aan 3 op reis gevraagd of het kon. De makers stonden ervoor open. Ik vond het idee om zonder Cooper te vertrekken eng. Bovendien geef ik nog borstvoeding.

Hoe moet dat dan? Wat ik overigens compleet idioot vind aan Nederland, en wat dat betreft zijn we echt een achtergesteld land, is dat vrouwen hier maar drie of vier maanden zwangerschapsverlof krijgen. Veel te kort. Hoe moet dat dan met borstvoeding? Alsof de overheid geld verdient aan kolfapparaten. Zit daar een dealtje achter of zo? De Wereldgezondheidsorganisatie zegt dat vrouwen minimaal een half jaar tijd moeten krijgen. En hier moeten ze na drie of vier maanden weer aan de slag. Achterlijk. Ik ben zelf eerder gaan werken omdat Deep shit gedraaid werd.

En omdat ik freelancer ben, maar dat terzijde. Mijn Amerikaanse schoonmoeder, die toch vanwege corona de VS niet in kon, is toen langer gebleven en heeft ons geholpen. Net als mijn ouders. Dat was fantastisch.

Foto credit: Mark de Blok

Maar je zult toch eens alleen op reis moeten?
Dat gebeurt over zes weken. Dan ga ik voor 3 op reis zes dagen op pad. Ik probeer dat te negeren, weg te drukken. Maar steeds knaagt dat besef: nog maar zes weken en straks nog maar vijf weken. Dan zeg ik tegen mezelf: er kan in die tijd nog zoveel gebeuren. Dat ik gevoelsmatig weet: het is oké om hem achter te laten, Cooper wordt al wat ouder, het is prima. Nu vind ik dat nog ingewikkeld.

Wat dacht Jennifer Hoffman tien jaar geleden wanneer vrouwen zeiden: ik vind het eng zonder mijn kind op reis te gaan?
Toen dacht ik zeker: jezus joh, doe niet zo moeilijk! Ga lekker werken en dan kun je ook nog bijkomen, je kind redt het heus zonder jou. Tsja. Ik dacht toen ook echt anders over borstvoeding. Dat gezeur altijd: dan houd je er toch gewoon eerder mee op. Nu zeg ik dat niet meer. Cooper groeit er goed door, het gaat mij makkelijk af. Waarom zou ik dan stoppen en met melkpoeder beginnen? Dan kan over een paar maanden altijd nog. Beetje bij beetje zal ik de borstvoeding op termijn vervangen door andere en vaste voeding.

Je bent dus behoorlijk veranderd door de komst van Cooper?
Nou ik vind dat best meevallen. Behalve dat ik momenteel een geheugen als een zeef heb. Ik vergeet alles: afspraken, de plek waar ik mijn sleutels heb neergelegd. Vanochtend zocht ik me een hal uur gek naar een avocado die ik in de bestekla had opgeborgen. Dat is me nog nooit overkomen. Ik denk niet dat ik als persoon veranderd ben doordat ik moeder ben geworden. Ik heb er een pakket aan dingen bij gekregen. Een pakket dat met je hoofd en lichaam aan de haal gaat. Ik denk niet dat ouders per se gelukkiger zijn dan mensen zonder kinderen. Je ervaart gebeurtenissen intenser, emoties als angst en geluk. Dus dat vlakt elkaar uit.

Foto credit: Bram Willems

Wat deed je voor 3 op reis in Portugal?
We zijn in het binnenland geweest. Daar heb je van die plekken, net als in Frankrijk en Spanje, die helemaal leeglopen en mensen naar de stad trekken. Dan houd je spookdorpen over en daarvoor moeten oplossingen worden gezocht. Je kunt er toeristen naartoe halen, maar de vraag is of je dan niet een openluchtmuseum creëert. Of je kunt er zelfvoorzienende eco-gemeenschappen beginnen. Er hebben enorme bosbranden in het gebied gewoed en ik heb wetenschappers naar de oorzaak daarvan gevraagd. Aanleg van plantages voor bijvoorbeeld dennen kwam ter sprake. Dat werkt een gebrek aan biodiversiteit in de hand. Mossen, varens en andere beplantingen houden de grond koel. Die plantages houden rondrazend vuur niet tegen.

Word je wel eens moe van mensen die wijzen op de vluchten die gemaakt worden voor 3 op reis ?
Nee, ik vind die opmerkingen terecht. Als ik zo hard van de daken roep dat alles duurzamer moet en vervolgens in het vliegtuig stap, snap ik dat mensen daar vragen over stellen. Ik zie dat ook als een kans om het uit te leggen. Dat we anders moeten reizen. Je kunt de halve wereld over vliegen om een cocktail te drinken op Bali. Ik zou de laatste zijn die je tegenhoudt. Maar het zou fijn zijn wanneer we met z’n allen nadenken: ik kan ook een cocktail drinken in Portugal, of met de auto naar Frankrijk rijden. Of op onze prachtige eilanden zo’n drankje drinken. Voor 3 op reis maken we tijdens één trip nu meerdere items uit milieu-overwegingen en we schrappen binnenlandse vluchten. Ik vind dat vliegen over het algemeen niet de schuld van de consument, de ticketprijzen zijn zo idioot laag. Waarom zou ik de trein nemen naar Berlijn als ik voor 35 euro kan vliegen? Maak tickets duurder, net als vlees en kleding. We zijn gewend geraakt aan stuntprijzen, maar ergens anders op de wereld wordt de prijs daarvoor betaald. Op plekken waar geen milieuwetten zijn, zoals hier. Met ons koopgedrag veroorzaken wij toch echt die milieurampen daar.

Maar dan wordt reizen dus alleen betaalbaar voor mensen met een wat dikkere portemonnee?
Ja, helaas is dat zo. We moeten reizen meer als een luxe gaan ervaren. Een waardevolle ervaring. Iets waarvoor je langer gaat sparen. Of je gaat creatiever denken. Tijdens de lockdown hebben we met 3 op reis allerlei bijzondere bestemmingen dichtbij getoond. Zelf ben ik enorm geïnspireerd door de plastic soup-surfer die met zijn gezin in Leiden op het water in de kano stapt en vervolgens gaat kamperen in heel Nederland.

Foto credit: Mark de Blok

En hoe proberen jullie op dat gebied duurzamer te leven?
Ik heb helaas de meest vervuilende gezinssamenstelling die er bestaat. De moeder van mijn vriend woont in Amerika, zijn vader in de Franse Pyreneeën en de rest van de familie leeft ook behoorlijk verspreid. Wanneer we hen willen zien, zal er helaas gevlogen moeten worden. Maar we hebben besloten om dat tijdens onze eigen vakanties niet meer te doen. We sparen nu voor een elektrische bus. Alles binnen de ring van Amsterdam of net daarbuiten doe ik per fiets. Een auto in de stad gebruiken vind ik sowieso idioot. Daarom heb ik geïnvesteerd in goede regenkleding. En binnenkort komt er een mooie elektrisch fiets zodat ik helemaal kan losgaan.