De verhalen van ‘even tot hier’

Even tot hier eindigt steevast met een wens die uitkomt, of een grappige stunt. Hoe gaan die verhalen verder, na de show?

Ferry van Jaarsveld – eerste klimaatburgemeester van Papendrecht en beheerder van de lokale egelopvang – kreeg vorig jaar rond deze tijd een Even tot hier-egelhotel om de opvangcrisis rond deze dieren te bezweren. Ook ontving hij een gigantische hoeveelheid voer die hij in de nieuwe accommodatie op het menu zette.

 ‘Wanneer we een open dag hebben, zetten we het egelhotel op een prominente plek. De speciale hokjes ervan gebruiken we dagelijks, het complete gebouwtje niet. Daarvoor is het met afmetingen van zo’n twee bij twee meter te groot. Maar het is wel een collectors-item waar bezoekers nog steeds naar vragen. Het voer is inmiddels opgegeten. Want we hebben het drukker dan ooit: vorig jaar hebben we hier 1300 egels geholpen. Nu zitten we al op ruim 1200 dieren terwijl we nog twee maanden te gaan hebben.’

Van Jaarsveld wijt de penibele situatie van ondervoede en onderkoelde Nederlandse egels aan de inrichting van onze straten en vooral tuinen. Te veel tegels. ‘Door de redelijke zomer hebben egels de afgelopen maanden flink hun best gedaan. Maar al die babyegels die dat gefeest opleverde kunnen onvoldoende voer vinden en vetreserves opbouwen voor hun winterslaap. Er zijn te weinig wormen, kevers en insecten in onze betonjungle.’ En naaktslakken, die er wel in overvloed rond slijmen, weigeren ze te eten. Daarvoor zijn ze te kieskeurig, aldus Van Jaarsveld. ‘We vragen iedereen om een of meer tegels voor egels uit hun tuin te halen en die ruimte te benutten met bijvoorbeeld meidoorn of bessenstruiken of ander inheems groen. Doen we dat met z’n allen dan levert dat ongelofelijk veel meer struiken op.’

Hij heeft al bemoedigende signalen opgevangen dat hieraan gehoor wordt gegeven. ‘Het gevolg van de aandacht door de uitzending. Net als de bijbehorende donaties. Het begint zijn vruchten af te werpen, hoewel we er nog niet zijn. Maar ik heb hoop dat egels straks in betere conditie zijn.’ De Fries Uilke Damstra (69) werkte 45 jaar in het onderwijs toen hij met pensioen ging in het coronajaar 2021. Er dreigde door de pandemie een wat treurig afscheid met stille trom na zo’n bevlogen tijd. Maar Even tot hier organiseerde een prachtig gezamenlijk verrassingsvertrek in de buitenlucht waarbij leerlingen zich verzamelden voor zijn huis in Drachten.

‘Ik had niets in de gaten. Mijn vrouw zat in het complot en zij had mij wijs gemaakt dat er aandacht zou worden besteed aan de invloed die administratie, evaluaties en cijfertjes op het werk van een docent hebben. Want regelmatig mopperde ik dat ik daarmee uren kwijt was en dat vervolgens niemand naar al dat werk omkeek. Tijd die ik liever gestoken zou hebben in lesgeven kon genieten van de lente. ‘Een ontzettend leuk initiatief. Dat huisje heb ik inmiddels niet meer. Maar de planten, de boeken en het bordje Winnie’s vluchthuisje heb ik uiteraard bewaard. Dat laatste staat in mijn stacaravan in Graft die ik heb gekocht nadat ik door het programma werd geïnspireerd. Dat noem ik nu mijn vluchthuisje. Wordt de herrie te veel, dan ga ik daarheen. Daar komt een klein deel van het vliegverkeer van een baan overheen. Ter vergelijking: over Assendelft vliegt alles van twee banen.’ ‘De kracht van de uitzending was dat ik nu heel vaak hoor: in Assendelft is de overlast vreselijk. Die herkenning is niet leuk, maar het betekent wel dat mensen het gezien hebben. En dat helpt in de strijd tegen die lobbyisten die namens de vliegindustrie in Den Haag aan tafel zitten. Allemaal duurbetaalde krachten, terwijl ik al meer dan dertig jaar alles in mijn vrije tijd doe. En dat is soms zwaar: het is een negatief, energievretend dossier. En met de huidige regering is de klok dertig jaar teruggezet. Er komen nu 744 vliegtuigen per etmaal over mijn huis en dat worden er straks nog meer omdat “de geluidsruimte” nog niet vol is wegens stillere machines. Een absurd cijfer als je daar goed over nadenkt.’ ‘Omdat mijn lieve man Jan Lapère, met wie ik meer dan vijftig jaar samen was, onlangs is overleden heb ik nu een time out genomen. Maar ik kom terug en dan ben ik mentaal en fysiek sterker dan ooit en ga ik verder met de strijd tegen Schiphol’. En contact met de leerlingen.

‘Daar heb ik al die jaren mijn energie uit gehaald. Ik werkte met groepen 7 en 8 uit het basisonderwijs, kinderen van elf, twaalf jaar. Een ontzettend mooie leeftijd. Dan hebben ze nog geen weerstand tegen gezag thuis, ze zitten vol energie en zijn origineel en willen alles aanpakken. Het begeleiden van dat proces heb ik altijd als waardevol gezien. Daarom viel het me zwaar tijdens de pandemie op afstand te moeten lesgeven. En daarom was dat verrassingsfeest zo prachtig.’

‘Ik vond de uitzending ook waardevol omdat Even tot hier mij een podium bood om aan te geven onder welke druk leerkrachten staan. Er wordt over het algemeen vrij kritisch naar hen gekeken, mensen kiezen ook niet zo snel meer voor dat vak. Ik kon in het programma mijn positieve ervaringen delen en nog steeds val ik af en toe in bij krapte voor de klas. Ik heb mooie reacties gehad op de uitzending. En ook mensen die zeiden: ik moet nog zo en zo lang. Echt jammer als je zo naar het vak kijkt, het zou een mooi bijeffect zijn als ik kijkers heb geïnspireerd om toch te kiezen voor het onderwijs.’

Lees dit artikel verder in VARAgids 45, vanaf dinsdag 5 november in de winkel, op de mat en in de app (alleen voor VARAgids-abonnees). Word ook abonnee!