De complexiteit van de HBO Max-serie The White Lotus

De rol van Carrie Coon stond deze week ter discussie en dat leverde interessante inzichten op in de wijze waarop we naar televisiedrama’s kijken.

Afgelopen week werd een twitteraar, die over de rol van actrice Carrie Coon in The White Lotus twitterde, flink aan de schandpaal genageld. De consternatie ging om een tweet over de dynamiek in de serie. Coon speelt Laurie, een veertiger die met haar boezemvriendinnen Jaclyn (Michelle Monaghan) en Kate (Leslie Bibb) op vakantie is in een resort op het Thaise Ko Samui. In de eerste afleveringen lijkt het alsof Jaclyn en Kate Laurie als minderwaardig beschouwen. Haar carrière als strafpleiter is weinig sexy. En dat straalt ook af op haar uiterlijk, is hun suggestie.

De Twitteraar in kwestie dacht dat hieruit zou blijken dat Jaclyn en Kate de kijker willen laten zien dat Laurie beschikt over een minderwaardigheidscomplex. Zo lijkt het misschien op het eerste gezicht voor sommige kijkers. Niets is echter minder waar. Dat Jaclyn en Kate dát vinden, betekent niet dat de kijker lukraak die bespiegeling over moeten nemen. Sterker nog: Coons personage springt al vanaf de eerste aflevering in het oog. Ze gedraagt zich niet net zoals Kate als een bimbo en heeft in tegenstelling tot Jaclyn (Monaghan speelt een televisiester) geen last van valse bescheidenheid.

Laurie is een personage dat na de lange vliegreis langzaam haar vleugels uitspreidt. De kat uit de boom kijkt. De wereld gadeslaat. De boel laat bezinken. Een typisch slowburn-personage, dat zich van meet af aan niet makkelijk laat vatten. The White Lotus is satire en beschimpt het idee dat (sommige) Amerikanen ook in het buitenland een trotse façade ophouden. Aan die kwaal lijdt Coons personage niet. Kennelijk gaan sommige kijkers dan projecteren. Laurie zal wel ergens anders last van hebben. Dat is een typische onhebbelijkheid. En op die manier kan je evenwel de plank flink misslaan.

Er is simpelweg op het niveau van het scenario een wezenlijk verschil tussen wat een personage denkt en de realiteit zoals de kijker die voorgeschoteld krijgt. Televisieseries zoals The White Lotus zijn misschien wel complexer dan we denken. Dat vind ik ook leuk aan de kritiek die de Twitteraar kreeg: die moedigt de kijker (en de twitteraar) aan om verder te kijken dan zijn neus lang is. Dit alles doet me denken aan een film die deze week in première gaat: Grand Tour van de Portugees Miguel Gomes.

Die film speelt zich net als het derde seizoen van The White Lotus af in Zuidoost-Azië, maar dan in 1918. Het drama draait om de Britse ambtenaar Edward (Gonçalo Waddington) die in Rangoon, de hoofdstad van de Britse kolonie Birma (het huidige Myanmar), wacht op zijn verloofde Molly (Crista Alfaiate). Net voordat ze per schip arriveert kiest Edward het hazenpad. Hij vlucht naar Singapore, reist door Thailand, de Filipijnen, Japan en China. Ondertussen zet Molly de achtervolging in. De film toont de wonderlijke koloniale wereld tijdens het laatste jaar van de Eerste Wereldoorlog achtereenvolgens vanuit het perspectief van de voortvluchtige en de achtervolger.

Grand Tour is abstract en dromerig; is net als The White Lotus complex en multi-interpretabel. Gomes nodigt de kijker ogenschijnlijk uit om alle lagen stuk voor stuk af te pellen. Net zoals Mike White dat zo knap doet in The White Lotus. Dat lukt mij trouwens als geoefend kijker ook niet altijd. En dat vind ik heerlijk bevredigend: dat je sommige films en televisieseries kunt blijven analyseren zonder tot een écht eenduidig antwoord te komen.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films