De categoriewaanzin van de Golden Globes

Is de psychologische horrorfilm Heretic dan toch een komedie? Wel volgens de logica van de Golden Globes.

Het is elk jaar vaste prik. Waarbij de bekendmaking van de Oscar-nominaties steevast in het teken staat van (het gebrek aan) diversiteit, is bij de nominaties voor de Golden Globes altijd de vraag: welke film (of serie) is er dit jaar in een ongebruikelijk hokje gestopt? Voor wie het niet weet: sinds 1951 kennen de Golden Globes, uitgereikt door de Hollywood Foreign Press Association, bij film (de tv-prijzen zouden in 1961 volgen) twee verschillende categorieën: drama en komedie/musical. Een dergelijk schifting was toen wellicht nog wel logisch, met films die zich duidelijk in het ene, of het andere hokje lieten plaatsen.

Maar de laatste jaren lijkt de komedie/musical-categorie vooral een vergaarbak te zijn voor alles wat niet honderd procent drama is. Zo belandden films als The Wolf of Wall Street (Videoland, Film1, CANAL+), The Tourist (Amazon Prime Video, Netflix) en Green Book (Netflix) in deze categorie, waarbij Green Book het beeldje ook mee naar huis nam. Hetzelfde gebeurde in 2016 bij scifi-avontuur The Martian (Disney+) van Ridley Scott. Die winst zou voor zoveel verontwaardiging hebben gezorgd, dat de H.F.P.A. hierna zijn reglement zou hebben aangepast, om zo te benadrukken dat ‘drama’s met komische ondertonen’ toch echt tot drama’s gerekend moeten worden. Het haalde niet veel uit: een jaar later werd de psychologische horrorfilm Get Out (Netflix, SkyShowtime) genomineerd als beste komedie/musical. Regisseur Jordan Peele grapte achteraf dat hij zijn film zelf juist als een documentaire zag.

Ook dit jaar is het niet anders. De winnaar van de vreemde-eend-in-de-bijt-trofee gaat dit keer toch wel naar de nominatie van Hugh Grant voor beste acteur in een komedie/musical voor zijn rol in Heretic, waarin hij twee jonge vrouwelijke mormonen zijn huis binnenlokt en ze alleen laat gaan wanneer ze zijn sadistische puzzels oplossen. Tegelijkertijd zou je bij Emilia Pérez heel goed hard kunnen maken dat dit rauwe verhaal prima binnen drama zou passen, zelfs al worden er ook liedjes gezongen over vaginoplastie.

Bij televisieseries is het juist eerder andersom. Want als The Bear (Disney+), wiens lach-naar-drama-ratio de laatste twee seizoenen steeds meer richting drama helt, wordt gezien als komedie, waarom kunnen series als The Morning Show (Apple TV+) en The Diplomat (Netflix) niet ook tot deze categorie gerekend worden? Bij Mr. & Mrs. Smith (Amazon Prime Video) – categorie drama – is het wel goed gegaan. Die serie is ontegenzeggelijk niet grappig.

Toch kunnen we het de kiezers niet echt aanrekenen. Ook zij zijn afhankelijk van de categorie waarin de films en series worden aangeleverd. Daar wordt vaak tactisch gedacht. Zo werd My Week with Marilyn opgeleverd als komedie/musical (want er zit een liedje in!) omdat Michelle Williams een grotere kans had om te winnen (wat ze ook deed) en werd Taylor Schilling voor dezelfde rol in Orange Is the New Black (Netflix) het ene jaar genomineerd in de categorie drama en het volgende jaar in de categorie komedie/musical. Dus wellicht was de gedachte dat Hugh Grant bij komedie meer kans zou maken dan bij drama, met formidabele concurrenten als Adrien Brody (The Brutalist), Ralph Fiennes (Conclave) en Timothée Chalamet (A Complete Unknown), volgend jaar tevens de drie grootste kanshebbers voor de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol. 6 januari zullen we het weten.

Toch is mijn advies voor volgend jaar: laat die categorieën gewoon los. Maar ja, waar moet ik dan mijn column aan wijden?

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.