Dancing Queens: tenenkrommend en clichématig

Het Zweedse Dancing Queens is zo’n film waarbij je vanaf de openingsscène weet: het komt allemaal goed. Dat ligt bijvoorbeeld aan de sprookjesachtige maar bemoedigende orkestmuziek die weerklinkt onder beelden van de plaats van handeling van het drama: de idyllische woonplaats van de hoofdpersoon Dylan Pettersson (Molly Nutley). Dylan woont op een Zweeds eilandje waar doorgaans niets gebeurt. En ver schoppen de mensen die hier vandaan komen het niet: een baan als visser of verkoper van toeristische parafernalia lijkt het hoogst haalbare. De 23-jarige Dylan heeft evenwel grotere ambities: ze wil een succesvol danser worden.

Maar haar moeder is onlangs overleden, waardoor ze haar droom heeft opgegeven. Gelukkig praat haar oma haar moed in. En haar pupillen – ze geeft dansles op het eiland – inspireren haar eveneens. Het oogt allemaal cliché, zeker wanneer de jonge twintiger na een lange dag haar verdriet weg danst voor de spiegel in de dansstudio, nadat ze eerst demonstratief de helft van haar outfit heeft uitgetrokken. Of wanneer ze aan het begin van de film in een tenenkrommende scène I Wanna Dance with Somebody (Who Loves Me) van Whitney Houston zingt – opzichtiger wordt het niet.

Voor de auditie voor een prestigieuze dansopleiding komt Dylan helaas een maand te laat, waardoor ze een andere manier moet vinden om haar droom na te jagen. Een groep drag queens die nog een choreograaf zoeken biedt soelaas. Dylan kan ze de kneepjes van het vak leren én zelf haar toekomst eens goed op een rijtje zetten.

Dancing Queens valt in de categorie ultrasentimentele edelkitsch die nalaat de kijker uit de dagen; te prikkelen. Het is onuitstaanbare feelgoodcinema waarin dromen in vervulling behoren te gaan. De film is als een diner bij een fastfoodtent: het smaakt voor even lekker, maar draagt niet bij aan je algehele gezondheid.