Column: waarom The Bear naar meer smaakt

De zesde aflevering is een uitgelezen voorbeeld van een prachtig geschreven televisieaflevering waarin men even afwijkt van de grote verhaallijn.

Bij streamingdienst MUBI is sinds begin juli de korte film Dammi (2023) te zien van cineast Yann Demange (’71, 2014). De film, die slechts zestien minuten duurt, draait om een jongeman (een mooie rol van Riz Ahmed) die in Parijs op zoek gaat naar zijn Algerijnse roots. Zijn vader verhuisde in 1968 vanuit Algiers naar de Franse hoofdstad, waar hij de moeder van Ahmeds personage leerde kennen. Zij, een witte vrouw, verhuisde uiteindelijk met twee van haar zoons naar Londen. Ahmed speelt in die zin een personage dat gevangen zit tussen meerdere culturele werelden. Demange vat die pijnlijke situatie met dromerige scènes die doen denken aan het werk van David Lynch.

Dit smaakt naar meer, dacht ik. Dammi is deels autobiografisch, gebaseerd op Demange’s leven, als zoon van een Franse moeder en Algerijnse vader. Stiekem hoop ik dat de kortfilm de opmaat is naar een langere film. Dat is altijd goed nieuws. Onlangs zag ik het derde seizoen van The Bear en werd ik overmand door een soortgelijk gevoel: méér graag. Showrunner Christopher Storer is in het derde seizoen meer dan ooit bezig om de verhaallijnen als lagen van een ui af te pellen om steeds dichter op de kern te komen. Zo (spoiler waarschuwing) sijpelt er meer informatie door over Michaels (Jon Bernthal) zelfmoord.

Ook krijgen we meer te zien van de beproevingen die Carmy (Jeremy Allen White) onder meer in Kopenhagen en New York doormaakt bij de prestigieuze restaurants waar hij in het verleden werkt. Maar een van de hoogtepunten van het derde seizoen is de zesde aflevering, getiteld Napkins. Die draait helemaal om hoe Tina (Liza Colón-Zayas) jaren geleden als kok terechtkomt bij het etablissement uit de serie. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde, blijkt. Zo is te zien hoe ze na vijftien jaar haar baan kwijtraakt en in en om Chicago naarstig naar nieuw werk begint te zoeken.

Maar Tina is 46, heeft geen diploma’s en loopt al snel tegen allerlei obstakels aan. Tegen haar echtgenoot David (David Zayas uit Dexter) uit ze haar wanhoop. Hij probeert haar gerust te stellen maar de twee hebben Tina’s salaris nodig om rond te komen. Napkins zegt ontegenzeggelijk iets over het Amerika van nu, waarin zelfs mensen die al jaren werk hebben (gehad) dagelijks moeten vechten. De aflevering geeft bovenal Colón-Zayas de kans om te laten zien waartoe ze in staat is.

De actrice toont in deze aflevering, die tevens het regiedebuut van Ayo Edebiri (Sydney in de serie) markeert, haar veelzijdigheid. Niettemin neemt Storer evident een risico door goeddeels af te wijken van de grote verhaallijn, de story arc die draait om het nieuwe restaurant. In plaats daarvan geeft hij Tina nog meer diepgang en fungeert zo’n aflevering ook als een moment van contemplatie waarmee Storer laat zien: zoveel back story hebben de personages. Dit zie je simpelweg niet zo vaak meer. Veel streamingdiensten willen dat de plot voortdurend wordt voortgestuwd. Redenen te meer om deze aflevering te roemen, misschien ook in de hoop dat Colón-Zayas er een Emmy voor wint.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films