Column: waar is de queer liefde in Bridgerton?

Bridgerton liet zien: regency romantiek kan in elke huidskleur! Queer liefde daarentegen, lijkt wel net een brug te ver.

Het eerste seizoen van Bridgerton zorgde in 2020 voor een welkome afwisseling. Het kostuumdrama was verfrissend op twee fronten: het gaf een hedendaagse en multiculturele draai aan een normaliter spierwit genre. En waar bij de meeste regency romances het geflirt zich beperkt tot prikkelende dialogen, betekenisvolle blikken en strak ingesnoerde zwoegende boezems, wordt hier de liefde ook daadwerkelijk geconsumeerd.

Nu valt er op beide punten overigens wel wat af te dingen. Zo zijn er al meerdere epistels verschenen over de vraag hoe vooruitstrevend de multiculturele casting eigenlijk is. Zo zou de casting eerder kleurenblind (colourblind) - huidskleur maakt niet uit! - dan kleurbewust (colour conscious) - huidskleur maakt het personage tot wie die is! - zijn. Daarnaast draaien de romantische hoofdlijnen toch vooral om een witte familie, de Bridgertons, en hun al even witte buren de Featheringtons.

Zelf schreef ik destijds, naar aanleiding van de eerste serie, ook al een column over het feit dat in seizoen één de ingehouden seksuele spanning vaak effectiever is dan de daadwerkelijke – en talrijke - seksscènes tussen de naïeve maar leergierige Daphne (Phoebe Dynevor) en de superfitte hertog Simon (Regé-Jean Page) zelf. In seizoen twee wordt het al wat beter aangepakt. Daar bestaat de romance tussen burggraaf Anthony (Jonathan Bailey) en de pittige Kate (Simone Ashley) bijna voornamelijk uit voorspel.

Het derde seizoen neemt zelfs een nog langere aanloop met de ontknoping van een romance die al sinds het eerste seizoen zachtjes pruttelt: die tussen muurbloempje Penelope Featherington (Nicola Coughlan) en Colin Bridgerton (Luke Newton).

Toch begint me, naarmate de seizoenen vorderen, één ding steeds meer te irriteren. Niet eerder had een seizoen zoveel romantische potentie, met niet één, maar zelfs vier romantische verwikkelingen in huize Bridgerton: die tussen Penelope en Colin, tussen de introverte Francesca Bridgerton (Hannah Dodd) en de al even bedeesde John Stirling (Victor Alli) en de hitsige een-op-eentjes tussen Benedict (Luke Thomspon) en een rijke weduwe. Zelfs voor mama Bridgerton (Ruth Gemmell) gloort er hoop op een nieuwe liefde in de gedaante van Marcus (Daniel Francis), de broer van Lady Danbury (Adjoa Andoh).

Natuurlijk is het goed dat de serie laat zien dat ook vrouwen van midden vijftig openstaan voor seks en liefde en dat ook jonge vrouwen zonder maatje tandenstoker begeerlijk kunnen zijn. Maar waar blijft de queer liefde?

Toegegeven, ook de boeken van Julia Quinn (een pseudoniem van Julie Pottinger), waar de serie op is gebaseerd, zijn heel erg hetero. Maar dat betekent toch niet dat de serie dit hoeft te zijn? De diverse casting was immers ook een toevoeging van de tv-makers (Shonda Rimes, van Grey’s Anatomy, is uitvoerend producent). Heel even wordt er in het eerste seizoen wel naar gehint, wanneer Benedict deelneemt aan een swingers club. En ook de spin-off Queen Charlotte: A Bridgerton Story bevat een romance tussen twee hofjonkers. Maar Bridgerton de serie lijkt met de jaren alleen maar traditioneler te worden. De enige keer wanneer twee vrouwen met elkaar zoenen is in een bordeel en puur ter vermaak van hun mannelijke cliënt.

Voor een serie die luid verkondigt dat kleur niet uitmaakt, blijft deze wat betreft vormen van liefde toch wel erg behoudend en conservatief.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.