Column: Vaarwel aan het glorieuze GLOW

En toen kwam er abrupt een einde aan GLOW. De worstelkomedie die de afgelopen jaren de harten stal van menig Netflix-abonnee krijgt geen vierde seizoen. Hoewel de streamingdienst een vierde deel al had aangekondigd – en de eerste aflevering naar verluidt al gedeeltelijk is gefilmd – gooit corona roet in het eten. Althans, door de corona-epidemie – dat is mijn inschatting – is het maken van film en televisie duurder en ingewikkelder geworden. Waardoor het langer duurt om een televisieseizoen of speelfilm op poten te zetten. En langer is duurder. Daarvoor kijken er – volgens schattingen – helaas te weinig mensen naar GLOW.

Het is een zeer frustrerende ontwikkeling, dat kwaliteit bij Netflix al tijden inferieur is aan kijkersaantallen. Zo zie ik deze week voortdurend berichten op sociale media over het aanstaande tweede seizoen van The Witcher : een stompzinnige fantasyreeks over een nitwit die op monsters jaagt. Naar dit broddelwerk kijken wel genoeg mensen om een tweede deel te kunnen legitimeren. The Witcher en GLOW zijn in dat opzicht elkaars tegenpolen. GLOW is een artistiek vlaggenschip; The Witcher een financieel vlaggenschip. GLOW levert Emmynominaties op; The Witcher harde centen. GLOW is authentiek, geestig en ontroerend; The Witcher leunt op bruut geweld.

Ik stel me voor dat een Netflixbobo tijdens een Hollywoodborrel met creatievelingen opschept dat hij deel uitmaakt van het team dat ooit groen licht gaf voor GLOW. Terwijl dezelfde ‘executive’ bij zijn baas dan weer koketteert met de nieuwe abonnees die The Witcher heeft opgeleverd. Zo gaat dit al sinds jaar en dag. Filmproducent Harvey Weinstein had kassuccessen nodig om films te kunnen produceren die geen reet opbrachten maar waar hij wel Oscars mee kon winnen. Ik wil niet zeggen dat er niets mis is met die kapitalistische dynamiek, maar het is nu eenmaal wat het is.

Hoewel bij Netflix de nadruk is komen liggen op wat goed scoort. Dat heeft grove consequenties: de televisie van de lange termijn is op sterven na dood – hier schreef ik al eerder over. Vaarwel BoJack Horseman en consorten. Vaarwel opgroeien met een sitcom of televisiedrama. We heten daarentegen de miniserie van harte welkom. Die schijnen het makkelijkst te bingen. 15 à 20 uur televisie. Behapbaar in een weekend. En dan op naar de volgende. Maar GLOW had juíst gerekend op een vierde deel. Waardoor het einde van deel drie ook nog eens uiterst onbevredigend is. Wat leven we toch in een onrechtvaardige wereld.

Dit alles doet me denken aan de matige komedie My Name is Earl. Waar ik jaren geleden ondanks de algehele flauwigheid toch aan verslaafd raakte. Ik zou televisieliefhebbers nooit aanraden om die serie te gaan kijken, omdat de stekker er destijds ineens uit werd getrokken. Het slotstuk is geen slotstuk. Maar bij GLOW ligt dat anders. Die raad ik wél aan. Want dat is televisie met een hart. Feministische televisie gemaakt door – ik mocht ze een keer ontmoeten – geestige vrouwen: Betty Gilpin én Alison Brie. Daar hadden we er nog maar weinig van. Het was verfrissend. En nu is het ons weer ontnomen.