Column: The Power of Powell

Jarenlang viste acteur Glen Powell bij audities altijd net achter het net. Het tij lijkt nu gekeerd.

In de zwoele actiekomedie Hit Man (nu in de bioscoop) klust filosofieprofessor Gary Johnson (Glen Powell) voor de politie bij als nep huurmoordenaar. Gary zelf twijfelt of hij hiervoor wel de juiste keuze is, maar een collega stelt hem gerust: zijn gezicht is toch totaal niet gedenkwaardig.

Nu draait film natuurlijk altijd om enige uitstel van ongeloof (suspension of disbelief). Maar hier vraagt regisseur Richard Linklater (Dazed and Confused, Boyhood) wel heel veel van de kijker. Je kan namelijk best veel zeggen over Glen Powell, maar zijn gezicht is er niet eentje die je snel vergeet. Zijn klassiek gebeitelde gelaatstrekken maakten hem over de jaren de perfecte keuze voor rollen van verwaande knappe jongemannen, zoals de oppervlakkige Amerikaanse corpsbal met mammie-fetisj Chad in Scream Queens (Disney+) en de overmoedige piloot Hangman in Top Gun: Maverick (Netflix) – zeg maar de opvolger van Val Kilmer/Ice Man in het origineel.

Maar hij was ook al memorabel in zijn bescheiden rol als astronaut John Glenn in Hidden Figures (Disney+) en als de relaxte rugby-student Finnegan in Everybody Wants Some!! (ook van Linklater). Nu speelt Powell in een periode van nog geen zeven maanden de hoofdrol in drie blockbusters: de sensuele romkom Anyone but You met Sydney Sweeney (Euphoria), Hit Man en binnenkort Twisters, een spin-off van de rampenfilm uit 1996 van Jan de Bont.

Wat dat betreft kan je je afvragen waarom het zo lang heeft moeten duren voordat Powell echt doorbrak bij het grote publiek. Ook Powell zelf vroeg zich lange tijd vertwijfeld af of het ooit nog zou gaan gebeuren, zo vertelde hij onlangs in een ontwapenend openhartig interview. Van bijrollen in Friday Night Lights (hij groeide zelf op in Austin, Texas, de plek waar de serie werd opgenomen), Cowboys & Aliens en Oppenheimer, tot de rol van een jonge Han Solo en Captain America; iedere keer greep hij er net naast, vaak ook, zo bekende hij zelf, omdat hij de audities verknalde.

Misschien, zo theoretiseert het artikel, was Hollywood toen ook gewoon nog niet klaar voor knappe mannelijke hoofdrolspelers die zichzelf tegelijkertijd toch niet al te serieus nemen, zoals Chris Pratt in Guardians of the Galaxy. Hoe het ook zij, het tij lijkt eindelijk gekeerd, al denken zijn ouders daar anders over. Zij bezochten de première van Hit Man met kartonnen borden met daarop de tekst: “Stop alsjeblieft met proberen van Glen Powell een hit te maken. Dat gaat nooit gebeuren.”

Hit Man voelt als een soort inhaalslag, waarin Linklater Powell als nep huurmoordenaar de kans geeft om niet in één, maar in talloze verschillende huiden te kruipen. Van de toch ietwat kleurloze Gary en de zelfverzekerde Ron, tot een ode aan Christian Bale/Patrick Bateman (American Psycho) en een heuse Tilda Swinton-incarnatie. Dat Powell in niets lijkt op de echte Gary Johnson, dat nemen we dan graag voor lief.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.