Column Sinan Can: Bo Hanna

Aan tafel bij talkshow M van Margriet van der Linden ontmoet ik hem voor het eerst. Bo Hanna, een knappe jongeman van midden twintig met een prachtige glimlach. We raken al snel aan de praat en als we elkaar niet veel later ergens tegenkomen, vraagt hij of hij bij mij werkervaring kan opdoen. Op dat moment is er op de redactie geen ruimte voor een werkervaringsplek, maar het enthousiasme en de energie van Bo maken dat ik toch verder kijk voor een plekje. Uiteindelijk lukt dat en werkt Bo een aantal maanden mee aan de serie Breuklijnen. Na zijn periode bij ons schrijft hij een boek en nog niet zo lang geleden heeft hij een korte film gemaakt. Naast al dat mooie wat richting Bo is gaan rollen, speelt het grote verdriet over zijn tweelingbroer die niet zo lang geleden is overleden. Tijdens het draaien in Irak krijg ik van Bo een appje met dit intens verdrietige nieuws. Ik antwoord hem dat alleen het lichaam vergankelijk is en dat de ziel nooit doodgaat. Als ik Bo onlangs zie op de première van zijn korte film tijdens het Nederlands Film Festival, zit ik zo trots als een pauw in de zaal maar ben ik ook ontroerd omdat zijn broer dit niet kan meemaken. Als cadeau geef ik Bo een oude plaat van de legendarische Egyptische zangeres Umm Kulthum, die ik na lang zoeken in een oude platenzaak heb gevonden. Voor de mensen die haar niet kennen, samen met de Libanese Fairouz is zij een van de grootste artiesten van het Midden-Oosten. In de afgelopen elf jaar heb ik vele jongens en meisjes als stagiair gehad, allemaal getalenteerde mensen. En stuk voor stuk succesvol, niet alleen in wat ze doen op werkgebied, maar vooral ook hoe zij zich als mens hebben ontwikkeld. Het zijn een beetje mijn kinderen geworden, ik volg ze op de voet en ik spreek ze allemaal nog heel regelmatig. Bo is een van hen.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!