Column Sinan Can: Een geliefde

Sinds een aantal weken kan ik mijn dromen de volgende ochtend bijna letterlijk reproduceren. Ze gaan veel over Beiroet, de stad in het Miden-Oosten waar ik het vaakst en langst ben geweest. Vaak voor werk of op doorreis, maar ook als een plek om tot rust te komen. De eerste keer was ruim tien jaar geleden en het was liefde op het eerste gezicht. Wat ik met Beiroet heb, is nauwelijks in woorden te vatten. Als ik er ben loopt mijn hart over van liefde, zo vergroeid ben ik met deze stad. Het liefst maak ik dan lange, nachtelijke wandelingen, op zoek naar een nieuwe kleine ontdekking. Dan kan een straatje zijn, een detail op een gevel, of een bijzondere boom. Sinds de dramatische explosie van 4 augustus 2020 ben ik er niet meer geweest, deels door corona, maar vooral omdat ik bang ben om te zien hoe de stad en de mensen zijn gebroken. Onlangs belde ik NOS-correspondente, collega en vriendin Daisy Mohr, om te vragen hoe het met haar, haar drie geweldige kinderen en met haar partner Tony gaat. En ook om te vragen hoe met mijn geliefde stad gaat. ‘Die is erg veranderd,’ zei Daisy, ‘je zal verrast en verdrietig worden. De plekken waar jij vaak kwam, de christelijke wijken in het centrum van Beiroet, zijn onherstelbaar veranderd.’ Om daar direct hoopvol aan toe te voegen: ‘Het komt wel goed, we hebben tijd nodig’. Vervolgens belde ik Michel die een tijdje in Groningen heeft gestudeerd en nu een klein boetiekhotel runt, dat zwaar is beschadigd: ‘Ik ben het aan het opknappen en het komt goed, Sinan. Wanneer kom je weer?’ Mijn rondje bellen eindigde bij Arpi, de voorzitter van een kleine Armeense vereniging in de wijk Burj Hammoud. ‘Deze stad heeft wel meer meegemaakt, alles komt goed,’ zei ze. Wanneer ik mijn geliefde weer ga ontmoeten? Hopelijk heel snel. En tot die tijd blijf ik over haar dromen.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!