The Rolling Stones - Column

Het was in 1966 dat Aftermath van The Rolling Stones uitkwam, niet hun eerste album, maar wel een lp die ik in meer dan vijftig jaar constant ben blijven draaien. Ik kocht de lp bij Glorie op de Ceintuurbaan in Amsterdam en samen met mijn school- en sportvrienden gingen we dan een hele middag bij elkaar zitten, luisterden en gaven cijfers aan de nummers. Als er een schuifelfeestje aankwam, zeiden mijn vrienden: ‘Vergeet Aftermath niet mee te nemen’. En dan dronken we hoofdpijnwijn, voor de vrouwen was er sherry en zo rommelden en rotzooiden we ons door de late zaterdagavond heen.

We zongen ‘Lady Jane’, ‘Under my thumb’ en ‘Out of time’ lip-gelijk mee en het laatste nummer, ‘Goin’ home’ was wel meer dan tien minuten lang; dan moest je de juiste dameskeuze gemaakt hebben voor de eventuele finale.

Nu heb ik naar Hackney Diamonds geluisterd en moet me aansluiten bij dat leger aan jonge scribenten/muziekcritici die hun visie op de laatste cd van Stones gaven – met hier en daar de vermelding van leeftijden, zo viel me op. Ik waag me daar ook even aan: Mick Jagger is 80, Keith Richard 79, Ron Wood 76, Darryl Jones (slechts) 61, en Steve Jordan (vervanger van Charlie Watts) is 66. Het is dus tamelijk normaal deze groep ‘oud’ te noemen.

De Stones, de verpersoonlijking van de gore rock-’n-roll van de jaren 60, 70 en 80, hebben aan IJzeren Hein doorgegeven dat het nog even geen tijd was. Charlie Watts, de stoïcijnse veegdrummer, ten spijt.

Godalmachtig wat moet het leuk zijn als volledige bemanning van dit album de gehele wereld zo bij de edele delen te pakken. Studio in, vrienden gebeld, heb je een paar dagen om mee te spelen, jonge vent als producer neergezet, zullen we Bill Wyman ook maar weer eens uitnodigen en wellicht is het leuk om Lady Gaga uit te nodigen? Ja, dat doen we en dan kiezen we een datum, over de hele wereld dus, dat het volk ons weer mag kopen en dan schrijft iedereen over ons, sommigen goed, een enkeling verzuurd of ronduit slecht. Maar weet je, iedereen kan ons zakie kussen. En o ja, vraag Paul McCartney ook maar voor een lekker basrifjje. Zal-ie leuk vinden, die gast is ook maar alleen.

De Stones hebben zich helemaal geen snars aangetrokken van leeftijd: gewoon de studio in en twaalf lekkere nummers bijeen spelen, hoesje eromheen en dan gaat niemand van hen de honderden kritieken lezen; waarom zouden ze ook? Ze hebben lekker gespeeld, er zitten pareltjes bij. ‘Angry’ is een sublieme opener voor de Stones en Jagger en ‘Bite my head off ’ is prachtig. Time never changes.