Column: Het zware werk van een goede filmopvoeding

Het is nog een hele toer om mijn jonge tienerzoon ook wat oude filmklassiekers bij te brengen, maar het gaat de goede kant op.

Het vergt veel geduld, maar beetje bij beetje bij beetje lukt het me toch om mijn jonge tienerzoon ook enige filmische opvoeding mee te geven.

Het heeft wel wat voeten in de aarde. Zoonlief kijkt liever voor de zesde keer The Super Mario Bros. Movie of de Teen Titans Go!-serie dan iets nieuws. Het feit dat ik er én voor heb geleerd én al twintig jaar over film schrijf, maakt weinig indruk. Zo geeft hij weinig gewicht aan mijn bewering dat de originele Jurassic Park (Amazon Prime, SkyShowtime) toch vele malen beter is dan de genetisch gemanipuleerde gedrochten met Chris Pratt/Star-Lord in de hoofdrol.

Inmiddels heb ik wel twee redelijk betrouwbare tactieken gevonden. Bij de eerste geef ik hem de simpele keuze: het is of dit, of niets. Bij de tweede begin ik gewoon aan een film en zeg hem dat hij elk moment kan aangeven als hij het niets vindt.

Met deze laatste methode wist ik al op slinkse wijze films als Raiders of the Lost Ark (SkyShowtime), de originele Men in Black (Viaplay), Who Framed Roger Rabbit (Disney+) en The Matrix (Amazon Prime) aan zijn filmische vocabulaire toe te voegen. Voor The Matrix had ik eigenlijk ook geen andere keuze: als ik alleen op belabberde trailer die er op Amazon Prime te zien is af had moeten gaan, had ik de film zelf ook niet willen kijken.

Het gaat overigens ook weleens fout. Zo was ik, toen ik hem wilde laten zien waar de openingstune van Expeditie Robinson nu daadwerkelijk vandaan kwam, even vergeten dat de actiefilm The Rock (Disney+) in die bewuste scène zijn 16 jaar en ouder-waardering meer dan waarmaakt. Iedere keer wanneer ik dacht dat dit toch echt het laatste shot was van een soldaat wiens gezicht langzaam wegsmelt door een zenuwgas, keerde Michael Bay toch nog een keer met een kleurrijke close-up naar het creperende slachtoffer terug. Het door mijn zoon ondervonden leed kon daarna gelukkig snel worden goedgemaakt met een aflevering van Teen Titans Go!.

De films van Studio Ghibli (Netflix) zijn dan weer een lopend project. Ik begon met My Neighbor Totoro en baan me nu langzaam, via Porco Rosso, Spirited Away en het onlangs toegevoegde The Boy and the Heron een weg richting Princess Mononoke, met zijn brute geweld en angstaanjagende beelden één van de meer volwassen films van Hayao Miyazaki. Misschien dat we ons eerst nog maar even wagen aan The Secret of NIMH (nog één week te zien bij Amazon Prime), een film die mijn vriend toevallig ook nog nooit had gezien.

Ook achtte ik de tijd onlangs rijp voor de The Lord of the Rings-trilogie (Amazon Prime, HBO Max) van Peter Jackson. Het was even inkomen, maar daarna raakte hij toch gegrepen door pratende bomen, epische gevechten en de ‘skills’ van Legolas (Orlando Bloom). Deze succesvolle filmmarathon geeft ook iets om naar uit te kijken. Er staat voor 2026 namelijk een nieuwe speelfilm gepland: The Hunt for Gollum, naar verluidt opnieuw met Ian McKellen als Gandalf en Andy Serkis als Gollem. Want samen nieuwe herinneringen maken is natuurlijk het allerleukste.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.