Column: de Diana Show

Het eerste deel van seizoen zes van The Crown staat volledig in het teken van Diana. Maar is dat ook terecht? 

Afgelopen week had ik een discussie met een collega over het eerste deel van het zesde, en laatste, seizoen van The Crown (de laatste zes afleveringen verschijnen 14 december). Heel kort gezegd: zij vond de eerste vier afleveringen, die zich bijna volledige richten op de laatste acht weken in het leven van Diana (Elizabeth Debicki), helemaal niets. Waarom moeten we drie afleveringen lang kijken naar Diana en verse flirt Dodi (Khalid Abdalla) die samen voetjevrijen? De serie heet toch The Crown, niet Diana?

Ergens snap ik wel waar haar frustratie vandaan komt. In de eerste vijftig afleveringen legt de serie vijftig jaar af: vanaf het huwelijk van Elizabeth en Philip in november 1947 tot juli 1997 wanneer we Diana zich klaar zien maken voor een vakantie op het luxe jacht van haar nieuwe boezemvriend Mohamed Al Fayed (Salim Daw), vader van Dodi. De eerste vier afleveringen van seizoen zes beslaan nog geen drie maanden. Objectief gezien is zoveel aandacht wellicht wat buitenproportioneel, zeker voor iemand die, zoals ook koningin Elizabeth (Imelda Staunton) koppig blijft benadrukken, sinds haar scheiding van prins Charles (Dominic West) officieel geen onderdeel meer is van het Britse koningshuis.

Maar de extra tijd is wel representatief voor de grote emotionele stempel die Diana op het Britse koningshuis heeft weten te drukken. Zij vormt een relatief kort, maar wel heel dramatisch hoofdstuk in dit koninklijke epos. Een tragisch sprookje over een mooie prinses voor wie er geen lang en gelukkig was.

Maar weinig mensen wisten het Britse koningshuis zo op te schudden. Binnen een familie waar eigen meningen er zijn om voor je te houden, evenals elke vorm van zwakte en (sterke) emotie, was Diana als een frisse wind; empathisch en feilbaar. Geen wonder dat showrunner Peter Morgan (die destijds het script schreef voor The Queen) hier even goed de tijd voor neemt.

Zelf vond ik het juist wel interessant om meer te weten te komen over haar laatste weken, en vooral over haar prille relatie met Dodi Fayed. Ook pakt de serie goed het gevoel van beklemming; de wetenschap dat de camera’s nooit ver weg zijn. Aflevering drie, Diana’s laatste dag, speelt als een nachtmerrie waar Diana maar niet uit kan ontwaken, continu opgejaagd door paparazzi. Toegegeven: in aflevering vier wordt alles wel net iets te netjes afgerond, waarbij Diana zelfs nog even kort herrijst uit de dood om Charles en Elizabeth – en met hen het hele Britse koningshuis - absolutie te schenken. Naar Dodi’s vader Mohamed, in deze vertelling de snode poppenspeler die Diana en Dodi met zijn gekonkel zo’n beetje eigenhandig de dood in jaagt, is de serie duidelijk minder vergevingsgezind.

Wellicht is het afscheid uitgebreider dan waar Diana, net zoals bij haar publieke staatsbegrafenis (want niet meer een officiële royal), technisch gezien recht op had, maar het voelt als een passend vaarwel.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.