Column Claudia de Breij: Stel

Stel, je bent vreemdgegaan.
Je liegt erover.
Je geliefde komt er achter. Toestanden. Ruzie. Vertrouwensbreuk.
Sorry, sorry, sorry, ik zal het nooit, nooit, nooit meer doen. Ik zal keihard werken aan mijzelf.
Ik zal mijn stinkende best doen om te zorgen dat je me weer kunt vertrouwen.

Kort daarna vindt je geliefde weer die vreemde geur in je kleding. Andermans aftershave (of andervrouws parfum). Verdachte appjes. Onverklaarbare hotelrekeningen.

Je geliefde confronteert je. Na al dat geschonden vertrouwen doe je nu weer zo iets schimmigs, zo iets verdachts? Schatje, hoe kan ik je nou vertrouwen als er steeds dit soort dingen gebeuren? En jouw reactie is:

‘Er is géén link tussen mij en die ander. En als ik dat hier verklaar zou je het misschien, als we praten over het herstel van vertrouwen, misschien ook van mij kunnen aannemen! Dat zou misschien het begin kunnen zijn van weer normale verhoudingen hier in deze relatie!’

Dat zou behoorlijk onbeschoft zijn, hè?
Een beetje alsof je je moeder op de kop geeft omdat zíj je betrapt met je handen in de koektrommel. Idioot toch? Dat pikt niemand. Behalve het Nederlandse volk. Wij pikken dit gedrag van onze demissionaire minister-president.

Het is een beetje ondergesneeuwd in de verneukte vaccinatiestrategie, het ziljoenste stappenplan en de troebele testevenementen, maar Mark Rutte durfde dit gewoon te zeggen toen hem werd gevraagd naar het contact dat hij en Sigrid Kaag hadden gehad over de kandidatuur van de nieuwe Kamervoorzitter. Khadija Arib wilde graag door, Martin Bosma deed voor spek en bonen mee (‘Hij is heel goed als Kamervoorzitter, jammer dat het een racist is’) dus niets stond Arib in de weg. Totdat D66 Vera Bergkamp kandideerde. Geweldige vrouw, trouwens, net als Arib. In normale tijden een chique wisseling van de wacht, geen probleem. Maar als je net een motie van wantrouwen en een motie van afkeuring aan je broek hebt gekregen, is het wel logisch dat de vertrouwensvraag wordt gesteld. ‘Meneer Rutte, u bent hierover gebeld door mevrouw Kaag, hoe zit dat?’
Geen rare vraag. Ik wil héél graag geloven dat er geen schimmig dealtje achter zit, dus dat doe ik ook. Kaag heeft het gemeld bij Rutte, helder. Rutte is nogal onbetrouwbaar gebleken van toeslagen-affaire via Hawija tot verkenning, dus een beetje deemoed zou hem passen bij zo’n verdenking. Maar de Trumpiaanse reactie van Rutte was, als een boze bovenmeester in het gezicht van Lilianne Ploumen:

‘Er is géén link tussen dat gesprek en de nieuwe Kamervoorzitter. Op geen enkele manier! En als wij dat allebei hier verklaren zou je het misschien, als we praten over het herstel van vertrouwen, misschien ook van ons allebei kunnen aannemen! Dat zou misschien het begin kunnen zijn van weer normale bestuurlijke en politieke verhoudingen hier in Nederland!’

Ploumen antwoordde soeverein: ‘Mevrouw de voorzitter, ik markeer dat ik niet degene ben die de normale politieke en bestuurlijke verhoudingen heeft verstoord. Dat is vorige week gebeurd in het proces met de verkenners en mede door toedoen van de fractievoorzitter van de VVD.’

Baarde dit veel opzien? Nee. Want we zijn het gewend. En daar zit het gevaar.