Claudia de Breij over een verrijkende toiletervaring

‘Jij mag kiezen’, hadden we tegen haar gezegd. Zij is weliswaar een volwassen vrouw met een baan in Londen en een bijbehorend salaris, maar als je een tante bent wordt het kind van je broer nooit je nicht. Dat blijft altijd je nichtje. Tantes op bezoek als wij waren wilden wij haar trakteren op een restaurant dat ze zelf niet zo snel zou boeken.

 Ze koos Norma. Siciliaans, geloof ik. Hoe dan ook hippe inrichting, hippe hapjes, hippe mensen. Zo divers was de samenstelling van het gezelschap aan elk tafeltje dat het wel leek alsof er een castingbureau aan te pas was gekomen.

Tegen het einde van het diner riep de natuur mij. In Londense restaurants zijn de toiletten om onduidelijke redenen altijd heel ver weg. Er zijn etappes van het Pieterpad die korter zijn dan de route van het tafeltje in een Londens restaurant naar de wc. Zoekend naar het bordje met ‘ladies’ of het hier ongetwijfeld gebruikte ‘all genders’ dacht ik: ‘Je zal toch oud en slecht ter been zijn.’ Dat ben ik niet, maar het feit dat ik eraan denk geeft wel aan dat ik me in het voorgeborchte van de aftakeling bevind. Mijn nichtje zal er geen seconde aan gedacht hebben. Wie 25 is denkt niet aan later. Wie bijna 50 is liever ook niet, maar er is geen houden aan. Ik daalde wenteltrappen af, liep gangen door, tijgerde door kelders, klom langs steile wanden en haalde uiteindelijk het bordje dat aangaf dat een vrouw hier kon plassen. Donne was de gekozen term. Natuurlijk. Italiaans.

De deur van het linker toilet stond enigszins open, waardoor ik kon zien dat de klep op de bril zat en er wat nat toiletpapier op de grond lag. Wie laat dat nou zo achter? Mopperde ik en koos het rechtertoilet. ‘De bril is verwarmd!’ had mijn nichtje eerder die avond al glunderend uitgeroepen nadat zij het toilet had bezocht. Ik was het weer vergeten dus schrok even toen ik onverwachte hitte aan mijn blote achterkant waarnam. Direct daarna dacht ik: maar wel lekker.

Een luxe gevoel. Niet, zoals ik dacht toen mijn nichtje het vertelde, alsof er een oud mannetje vlak voor je heel lang op de bril heeft zitten Facebooken. Meer een sauna-achtige ervaring.

Aan de muur boven de toiletrol hing een afstandsbediening met allerlei knopjes. Die verwarmde bril was natuurlijk nog maar het begin! Dit toilet had een billendouche. En een billenföhn! Maar ging ik die gebruiken? Is de paus katholiek? Slaapt Dolly Parton op haar rug? Heeft Henk Wijngaard zijn groot rijbewijs?

Natuurlijk ging ik die gebruiken.

Ik drukte op het knopje van de billendouche. Beetje vreemd, zo’n warme (en onverwacht harde) straal op je derriere, dacht ik eerst. En direct daarna toch weer: maar wel lekker. Ik bleef een minuutje zo zitten in afwachting van het verslappen van de straal als aankondiging van het stoppen, maar de straal spoot onverminderd hard. Ik drukte op het knopje van de afstandsbediening in de hoop de straal te stoppen. Hij begon opnieuw. Ik besloot iets langer te wachten, want ik had hem kennelijk opnieuw aangezet. Gewoon wat meer geduld hebben, dacht ik. Vijf minuten later spoot de straal nog even hard, maar ging het licht in het toilet uit. Ik had te lang niet bewogen. De sensor dacht dat er niemand was. Die kon niet weten dat daar in het donker een vrouw met hele schone billen radeloos op knopjes zat te drukken. Dan maar opstaan en kijken wat er gebeurt, dacht ik. De straal spoot tussen mijn inmiddels rechtopstaande benen door, tegen de deur en onder de deur door. In paniek duwde ik de klep naar beneden. Op de grond viel wat schoon toiletpapier in de plas water die daar was ontstaan, waarna ik mijn toilet precies zo achterliet als het toilet naast me en rennend door kelders, gangen en wenteltrappen mijn weg terugvond naar het hippe restaurant waar nog minstens een andere vrouw moest zitten met een heel schone bips en een paniekaanval.

Dit artikel komt uit VARAgids 20, bladzijde 15. Vanaf dinsdag 14 mei 2024 te koop in de winkel.