Youp van 't Hek blikt in de aanloop naar zijn allerlaatste show terug op zijn carrière

Opeens zat ik na een voorstelling zonder gesprek. Ik keek naar de stamtafel met muzikanten, technici en een zootje vrolijke vrienden in de artiestenfoyer. Die tafel ontroerde me. Omdat juist die tafel een van de redenen is waarom ik het meer dan 50 jaar heb volgehouden. De vriendschap, de lol en de onderlinge humor. We zijn met zijn allen al lang bij elkaar. Eentje vanaf 1982, een ander vanaf 1984, de volgende vanaf 1986 en de rest sinds 1995. Alleen onze lichtman was toen pas net geboren.  

Goed groepje. Close, maar niet klef. Als we werken zien we elkaar dagelijks en op de vrije dagen valt niemand elkaar lastig. Na de zomer zien we elkaar weer en bij iedere nieuwe show beginnen we van voor af aan. Het is een niet goed uit te leggen samenwerking. Eerst de tekst, dan de muziek, daarna decor, vervolgens het perfecte licht en geluid. Daarna op tournee, die door het eigen impresariaat perfect geregeld is.

En niet onbelangrijk: er wordt elke dag top gegeten. We hebben een superieure cateraar die zeer goed voor ons zorgt. Geen gehannes met magnetronbakjes. Nee, gewoon lekker eten na de dagelijkse geluidstest. Omdat we zeker willen weten dat elke microfoon het doet. Tijdens het eten wordt er gelachen en soms ook bloedserieus gediscussieerd. En als een wat kleiner theater geen artiestenfoyer heeft? Dan komt er een lange tafel uit de vrachtauto en eten we op het toneel. Wat ik het meest ga missen? Het applaus? De harde lach van een volle zaal? Ook, maar vooral de club jongens, die ik van mijn kinderen geen jongens meer mag noemen. Omdat we inmiddels allemaal oud zijn. Klopt, maar ik noem ze de jongens. Domweg omdat het nog steeds jongens zijn. Aardige jongens!

Dit artikel komt uit VARAgids 17, bladzijde 91.