Clementine de oogappels-figurant: ‘Twee keer moet de scène over. Gelukkig niet door mij.'

Verslaggever Clementine van Wijngaarden toog naar Urk, voor een figurantenrol in Oogappels.

Wat onwennig druppelen ze binnen, sommigen alleen, anderen samen, in het gemeenschapshuis van Urk, de tien figuranten die vandaag meedoen aan de opnamen van Oogappels. Ondergetekende mag ook meedoen, als nummer 11. Op de vraag of ze nog iets mee moest nemen, ‘een puntmuts ofzo’, had productieassistent Pien geantwoord ‘we doen alsof het winter is, dus graag een winterjas in een warme kleur.’ Hoewel het zesde seizoen van de serie vanaf deze week te zien is en de meeste opnames afgelopen winter al plaatsvonden, zijn er nog wat extra scènes nodig. Plaats van handeling: het Oude Raadhuis, het erfgoedmuseum van Urk, waar vriendinnen Fabie (Bracha van Doesburgh) en Carola (Eva van der Gucht) een kijkje nemen met hun kinderen Pip (Vera de Vries) en Danny (Noah de Nooij). Terwijl buiten camera- en licht mensen druk in de weer zijn met de opbouw van de set en regisseur Will Koopman de scènes doorneemt met de opnameleider, tekenen in het gemeenschapshuis de figuranten een zogenaamde ‘quitclaim’ waarin ze verklaren dat ze ook echt toestemming geven dat ze bij uitzending (misschien, want je weet nooit wat er overblijft in de montage) in beeld komen. De ruimte blijkt niet alleen dienst te doen als wachtruimte voor de extra’s, zoals figuranten ook wel worden genoemd, het is ook de kleedruimte voor de acteurs en in een hoek achter in het zaaltje legt Vera de Vries de laatste hand aan haar welbekende ‘uniform’: de gescheurde panty, de kistjes, het kort geblokte rokje en een zwarte trui. Alles in zwart/wit. Haar personage is al vijf seizoenen behoorlijk stijlvast en blijkbaar is haar punky uiterlijk geen puberbevlieging, maar een blijvertje, ook nu ze is gaan studeren. De figuranten ondertussen doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat er een acteur uit de serie zich staat te verkleden. Ook als Bracha van Doesburgh even later binnenkomt, kijkt niemand op of om. Pas later, als het ijs een beetje gebroken is, durven sommige voorzichtig om een foto te vragen. Nee, een eigen trailer hebben de acteurs van Oogappels niet. Terwijl het toch een van de populairste Nederlandse series is. We doen hier gewoon. Dat is al gek genoeg. Na het invullen van de papieren krijgen we een korte introductie op de werkzaamheden. ‘Hebben jullie er zin   in?’ vraagt figuranten-begeleider Charlotte, nog net niet met een yel. ‘Anders waren we niet gekomen!’ zegt een van de twee vrouwen die er drie uur over heeft gedaan om vanuit Hoofddorp op Urk te komen. Charlotte legt uit dat er vandaag vier scènes worden gedraaid: drie in en om het museum en eentje in de haven. Het zal niet om ‘extreme’ scènes gaan. ‘Jullie hoeven niet te vech- ten ofzo. Gewoon in- en uit het museum lopen en naar kunst kijken.’ Dat is alles. Het toverwoord is ‘naturel’. Op de vraag of mensen al vaker hebben gefigureerd komen verschillende antwoorden: een jonge vrouw roept het getal drie, maar dit is de eerste keer voor Oogappels, een oudere dame doet het al tien jaar. Dan wordt er nog een snelle blik op de winterjassen geworpen (‘helemaal goed, heeft u nog een sjaal? Prima’) en zegt Charlotte nog dat we in de buurt moeten blijven, zodat ze ons kan vinden als het nodig is. En dan begint het wachten, want bij film- en tv-opnames is wachten de voornaamste bezigheid. Gelukkig is het een mooie nazomerse dag. Al snel raken de figuranten aan de praat.

Lees de rest van dit artikel in de VARAgids 41. Vanaf dinsdag 8 oktober in de winkel, op de mat en in de app (alleen voor VARAgids-abonnees). Word ook abonnee!