Can You Ever Forgive Me?: een amusante film

Can You ever Forgive Me? is een trip down memory lane naar een tijd, niet eens zo lang geleden (begin jaren 90) toen de westerse wereld er een stuk smoezeliger uitzag dan nu. De film, van Marielle Heller, speelt zich af in New York in appartementen en cafés die nog niet waren beïnvloed door Pinterest. Waar ketens als Starbucks nog geen voet aan de grond hadden en je op elke straathoek nog een halfopen telefooncel had.

In zo’n telefooncel speelt een grappige scène aan het begin van de film waarin hoofdpersonage Lee Israel (Melissa McCarthy) zoete wraak neemt op een boekverkoper aan de overkant die haar een paar dagen daarvoor tot op het bot vernederde door smalend te doen over een van de biografieën van haar hand. Israel is auteur, een waarvoor, ook begin jaren 90, al geen plaats meer is. Ze schrijft goed, maar daar is alles mee gezegd, want ze is dik, onverzorgd, drinkt te veel, moppert en is boos op alles en iedereen. In de eerste plaats op haar uitgever, die keurige dame met haar spic en span appartement bij het Central Park, die geen interesse meer in haar heeft. Als ze tijdens een feestje komt party­crashen, neemt ze een wc-rol mee, stopt ze fancy garnalen in haar zak en steelt ze een jas van een van de andere gasten.

Het enige dat haar op de been houdt, is haar kat met wie ze samen in een vervuild appartement op West 82nd Street woont – real estate dat nu waarschijnlijk voor miljoenen van de hand gaat, maar toen nog werd bevolkt door schrijvers en kunstenaars die vaak geen cent te makken hadden.

Er heeft een echte Lee Israel bestaan. Die stierf in 2014, op 74-jarige leeftijd. Het gelijknamige boek waarop de film is gebaseerd, is van haar hand, en gaat over haar leven. Of eigenlijk over die specifieke periode in haar leven dat ze aan de grond zat en heel toevallig een manier vond om aan geld te komen. Terwijl ze aan het researchen is voor een nieuwe biografie over Fanny Brice stuit ze in een van de boeken op een brief van de actrice. Omdat ze dringend geld nodig heeft, verkoopt ze de brief in een boekwinkel en ontdekt zo dat er belangstelling is voor dit soort memorabilia en er zelfs een hele handel in is. Ze besluit om te gaan vervalsen – behoorlijk creatief vervalsen kun je wel zeggen, want al snel schrijft ze brieven die zogenaamd toebehoren aan mensen als Dorothy Parker, Noël Coward en Lillian Hellman en die zo getrouw zijn – in veel gevallen beter dan wanneer ze door de schrijvers zelf zouden zijn geschreven, geestiger vooral – dat ze als zoete broodjes over de toonbank gaan. Ze koopt typemachines, ontdekt hoe ze papier kan laten verouderen, vervalst handtekeningen en het geld stroomt binnen.

Op een dag loopt ze Jack Hock (Richard E. Grant) tegen het lijf, een aan lager wal geraakte flamboyante homoseksueel, die in een ver verleden als mooi-boy in schrijverskringen rondliep, waar ze elkaar ooit eens hadden ontmoet. Ze blijken uitstekende drinkebroers en niet veel later partners in crime, die – al lijken ze zo amoreel als de pest – toch steeds proberen om hun acties te rechtvaardigen.

Can You Ever Forgive Me? is een amusante film. Het tijdsbeeld is leuk, de sfeer, de setting – de boekenwereld in New York, begin jaren 90. Maar vooral is het een heel knap geacteerde film. Met name McCarthy in de rol van Israel. McCarthy schrikt er niet voor terug dik, lelijk en onaangenaam te zijn, zoals we al zagen in onder meer Bridesmaids (2011) en ook nu is ze het allemaal. Een grotere misantroop dan Lee Israel zie je zelden. En toch is ze een misantroop die je in je hart sluit. Go girl, vervals er maar lekker op los. Als er in de wereld geen plek meer is voor vrouwen zoals zij, dan eis je hem gewoon op.