Calls S01: geslaagde scifi-trip, vooral voor de oren

Het is niet direct de meest voor de hand liggende keuze: een tv-serie waarin audio – de telefoongesprekken uit de titel – de drijvende kracht is. Toch werkt het format beter dan verwacht.

De eerste paar afleveringen/telefoongesprekken doen sterk denken aan The Twilight Zone. Op het eerste gezicht zijn het op zichzelf staande verhaaltjes, met een bovennatuurlijke twist. Aflevering 1, The End, begint als een telefoontje tussen een koppel in een latrelatie en eindigt – letterlijk – met de Apocalyps. In aflevering 2, The Beginning, komt een jonge man (Aaron Taylor-Johnson) tijdens een ritje door de woestijn – en met wat hulp uit de toekomst – tot belangrijke inzichten over zijn aanstaande en ongeplande vaderschap. Pedro from across the street (aflevering 3) had bijna een kort verhaal van Roald Dahl kunnen zijn. Patrick (Mark Duplass) krijgt plotseling een telefoontje van zijn buurman, Pedro (Pedro Pascal), met een – ogenschijnlijk – onschuldig verzoek.

Naarmate de serie vordert worden de contouren van het overkoepelende verhaal steeds beter zichtbaar. Bepaalde elementen keren terug: telefoontjes die vanuit het verleden dan wel de toekomst komen, een mysterieuze aandoening waarbij al je botten breken en je gezicht lijkt weg te smelten. Maker Fede Alvarez ( Don’t Breathe , Evil Dead) weeft alle verschillende verhaallijnen – gebaseerd op de gelijknamige Franse serie uit 2017 van Timothée Hochet – allemaal behendig in elkaar.

Wat betreft beeld houdt Calls het redelijk simpel. We zien vooral visualisaties van audiogolven en de transcripten van de dialogen, die worden uitgeschreven terwijl de personages ze uitspreken. Maar in plaats van dat dit het verhaal tegenwerkt, versterken de hypnotiserende vibrerende lijntjes en geometrische vormen eigenlijk juist de trippy sfeer.

Het dwingt de kijker ook beter te luisteren; op zoek te gaan naar wat er tussen de regels door daadwerkelijk wordt gezegd. Je hoort de terughoudendheid bij de man (Nicholas Braun) die in The End het goede moment zoekt om het met zijn latrelatie (Karen Gillan) uit te maken. De wrevel bij Katherine (Rosario Dawson) die het bombardement aan telefoontjes en appjes van haar jongere zusje (Laura Harrier) in aflevering 4 (It’s All-in Your Head) in eerste instantie afdoet als de zoveelste paniekaanval, zelfs al is het dit keer wel heel gedetailleerd (‘Ik heb net een vingernagel opgehoest… hij was niet van mij!’).

Alvarez wist een rits aan bekende namen aan te trekken – dat Calls een perfect corona-project is, heeft vast ook geholpen – van Clancy Brown en Nick Jonas tot Jennifer Tilly en Aubrey Plaza. Maar wat daarbij vooral opvalt is hoe naturel en zonder pretenties ze het allemaal spelen, zodat het bij de aftiteling toch vaak nog een fijne verrassing is welke grote namen er nu weer in zaten.   

Calls is een geslaagde scifi-trip die zich in 2,5 uur (elke aflevering duurt tussen de 13 en 21 minuten) ook uitstekend laat bingen. Zulke experimenten smaken naar meer.