Bridgerton S01: smeuïg kostuumdrama, met uitbundige seks

Ach, die goeie oude regency tijd! (Engeland aan het begin van de 19 e  eeuw.) Een tijd waarin de enige doelstelling van een vrouw uit de hogere klasse het aan de haak slaan van een respectabele, welgestelde man was. Daarna kon ze op haar lauweren rusten. Althans… tot haar eigen dochters een huwbare leeftijd bereikten.

Voor Daphne Bridgerton (Phoebe Dynevor, Dickensian), oudste dochter van weduwe Bridgerton (Ruth Gemmell), had haar eerste sociale seizoen als huwbare maagd niet beter kunnen starten. Tijdens haar allereerste introductie maakte ze al zo’n diepe indruk dat koningin Charlotte (Golda Rosheuvel) zowaar de moeite nam van haar zetel op te staan en haar ‘onberispelijk’ te noemen. Daphne is dit seizoen dé ‘Incomparible’, de helderste ster aan de hemel, zo proclameert Lady Whistledown (stem van Julie Andrews), de anonieme schrijfster van een high-end roddelblaadje. Maar, zo waarschuwt diezelfde dame, hoe hoger je wordt opgehemeld, hoe dieper je kan vallen.

Even heeft Daphne de huwelijkskandidaten voor het uitkiezen, maar de komst van de bekoorlijke Marina (Ruby Baker), een ver familielid van overbuurvrouw Portia Featherington (Polly Walker, Rome), neemt haar de wind uit de zeilen. Dan sluit ze een pact met de drieste hertog van Hastings (Regé-Jean Page, Roots), die zichzelf heilig heeft voorgenomen nooit te zullen trouwen. Als de hertog doet alsof hij haar serieus het hof maakt, wordt hij met rust gelaten door alle andere wanhopige vrijgezelle dames en stijgt Daphnes waarde op de huwelijksmarkt.

De serie – gebaseerd op de boekenreeks van Julia Quinn – speelt zich af in het Engeland van Jane Austen, wier heldinnen zich ook, met vallen en opstaan (en soms frisse tegenzin), begaven op het huwelijkspad. ( Pride and Prejudice , de miniserie uit 1995 met Jennifer Ehle en Colin Firth is nu te zien bij NPO Plus.) Maar waar Austen alle interesse verloor op het moment dat haar hoofdpersonages elkaar in de armen vielen, is dit in de boeken (en de serie) niet het einde van het verhaal. Ook iets dat je niet in een Austen-boek tegenkomt: uitbundige en overvloedige sekscènes (evenals het volgende, volkomen serieus, uitgesproken dialoog: 'Ik brand voor jou! Nee, ik brand voor jou!').

Ik begrijp heel goed waarom Shonda Rhimes (Scandal, How to Get Away with Murder, Grey’s Anatomy ) juist hier een serie van wilde maken. De wellustige blikken, de zwoegende boezems, de duistere geheimen en smeuïge roddels. Met dat bijltje hebben Rhimes en schrijver Chris Van Dusen vaker gehakt. En als er één ding niet valt te ontkennen is het dit: Bridgerton kijkt verdraaid lekker weg. De makers geven het verhaal een eigen, meer eigentijdse, twist. De cast is meer divers dan je van een Brits kostuumdrama gewend bent en het orkest (Vitamin String Quartet) speelt liedjes van Billie Eilish , Ariana Grande en Maroon 5. Niet alle aanpassingen zijn echter even succesvol. Zo heb ik zelf een lichte voorkeur voor de Daphne uit het boek: een ‘niet onaantrekkelijke’ jonge vrouw die niet al bij haar allereerste presentatie wordt uitgeroepen tot de belle van het bal en juist na twee vruchteloze seizoenen al bijna te boek staat als oude vrijster. Alle leuke mannelijke singles zien haar namelijk meer als maatje en niet als huwelijksmateriaal. Tot er een hertog interesse in haar lijkt te hebben.

Wel een slimme zet is dat Van Dusen en Rhimes het verhaal direct al groter maken dan alleen de romance rondom Daphne en haar hertog. Ze putten daarvoor ook uit een rijke bron: Julia Quinn schreef acht boeken over de Bridgerton-familie, één boek voor elke telg, en een epiloog (The Bridgertons: Happily Ever After). Dus krijgen we alvast een voorproefje van de tot mislukken gedoemde liefde van Anthony (Jonathan Bailey, Broadchurch), de oudste zoon van Lady Bridgerton en dus de heer des huizes, en zien we hoe Penelope Featherington (Nicola Coughlan, Derry Girls ) van een afstandje smacht naar Colin Bridgerton (Luke Newton, The Lodge), de broer van haar beste vriendin, Eloise (Claudia Jessie). Eloise heeft juist wel betere dingen te doen dan te lonken naar de mannen om haar heen. Zij wil maar een ding: de ware identiteit achterhalen van Lady Whistledown (hint: het is niet Julie Andrews). Vooral Eloise had je wel iets meer diepgang en plotontwikkeling gegund dan alleen haar weinig succesvolle poging als speurhond. Maar dat kan, gezien de grote hoeveelheid boeken en de voorliefde van Rhimes voor lang lopende series (bij het hoeveelste seizoen van Grey’s Anatomy zitten we ook alweer?), vast in komende seizoenen nog wel worden goedgemaakt.