Bodies Bodies Bodies: heerlijke horror van Halina Reijn

Foto credits: Public House Rights LLC

Het genre horror is steeds vaker een vehikel voor talentvolle regisseurs om iets over het heden te zeggen: in Bodies Bodies Bodies ontmoeten we een groep jonge geprivilegieerde mensen die een met drank en drugs gevuld feestje organiseren in het huis van één van hen. Ze worstelen met zichzelf, zoals iedereen met enig verstand doet bij het bereiken van de twintigjarige leeftijd, maar extra complex wordt het door de socials en de alomtegenwoordigheid van het alziende oog van de iPhone: beeld en imago is alles en de grens tussen je leven leiden en je leven acteren is dun. Op het eerste gezicht zijn ze open en modern; voor dit gezelschap is diversiteit en inclusiviteit een vanzelfsprekendheid en hier wordt niemand gecanceld. Toch?

In de eerste scène zien we Sophie (Amandla Stenberg uit The Hate U Give ) en Bee (de Bulgaarse actrice Maria Bakalova, die tamelijk onvergetelijk was als Borats dochter in Borat Subsequent Moviefilm ) hartstochtelijk kussen. Sophie maakt deel uit van de vriendenclub, Bee is een nieuwkomer die zichzelf nogal onwennig introduceert in het groepje welgestelden. Het huis is immens groot, de hal staat vol met drank en voedsel, en op elke tafel ligt een lijntje coke. Het feest kan beginnen en omdat de acteurs, aangejaagd door Reijn en cameraman Jasper Wolf die overal bovenop zit zonder dat het ‘shaky cam’ wordt, zeer goed op dreef zijn vind je ze al snel sympathiek. Ondanks al hun karaktergebreken en de hoogst merkbare onderlinge spanningen. Na een uurtje feesten en dansen komt Sophie met een voorstel: laten we Bodies Bodies Bodies spelen.

Dat is een moordspelletje waarbij één iemand, zonder dat de anderen dat weten, de moordenaar speelt. De lichten gaan uit en iedereen verstopt zich, terwijl de moordenaar ook door het huis waart en de eerste die diegene tegenkomt op de schouder tikt: dat betekent de dood. Die persoon gaat vervolgens voor lijk liggen en de eerste die het lijk vindt, moet Bodies Bodies Bodies schreeuwen en dan gaan de lichten weer aan en moet iedereen raden wie de moordenaar is. Al voor het spel begint, dat dit gezelschap al vaker heeft gespeeld, is iedereen het erover eens dat er altijd geheid ruzie van komt en dat dat juist de attractie van het spel is. Het verloopt allemaal nogal geforceerd decadent, maar spannend is het wel. En die ruzie komt er.

Het zal niet verbazen dat er ook al snel echte doden opduiken - Bodies Bodies Bodies is een combinatie van een slasherfilm en het aloude principe van And Then There Were None van Agatha Christie , waarin een gezelschap er op een geïsoleerde locatie achter komt dat er steeds meer doden vallen en één van de aanwezigen de moordenaar moet zijn. De nacht waarin de film zich afspeelt giert er een orkaan rond het huis en zowel de verlichting als het mobiele bereik vallen uit. De kijker en de aanwezigen zijn zodoende tot elkaar veroordeeld en te midden van de snel toenemende paniek begrijpen we steeds meer van de dynamiek in dit hechte groepje vrienden, die elkaars bloed ook wel kunnen drinken. De outsiders zijn Bee, de relaxte veertiger Greg (Lee Pace uit Foundation ) die een relatie heeft met de prettig hysterische actrice Alice (Rachel Sennott) en de mysterieuze Max, wiens naam af en toe valt en die ergens in het huis moet zijn maar die we maar niet te zien krijgen.

De situatie in Bodies Bodies Bodies is de laatste jaren in allerlei variaties vaker in de bioscoop te zien geweest, bijvoorbeeld in Wrong Turn , The Invitation en Cabin In the Woods , waarin de door zelfbeeld en selfies geobsedeerde moderne mens het aflegt tegen zelfgecreëerde sociale spanningen. Maar Bodies Bodies Bodies doet het beter; na een zeer enerverende eerste helft die én spannend én grappig is, vertraagt Reijn het tempo en nemen de hoofdpersonen de tijd om elkaar eens flink de waarheid te zeggen, waarbij alle manieren om je tegenwoordig verontwaardigd, gekwetst en gecanceld te voelen op een geestige manier langskomen. Vooral actrice Alice, naar wier podcast haar vrienden veel te weinig luisteren, belichaamt de moderne obsessie met aandacht en beeldvorming. En dan, als iedereen het hart gelucht heeft, is het tijd voor catharsis en openbaring en blijkt niets wat het lijkt.

De regie van Reijn, die peilloos veel ervaring als actrice heeft en via Alice nog een geestige hint naar haar eigen rol van Hedda Gabler bij Toneelgroep Amsterdam geeft, is zeer succesvol; het ensemble acteurs lijkt het allemaal moeiteloos te doen maar dat is natuurlijk niet zo. Bodies Bodies Bodies werkt als een goed gerepeteerd en strak geregisseerd toneelstuk, maar zonder nadrukkelijk of plechtig te zijn. Het is slim en leuk entertainment, met een grote knipoog naar onze hedendaagse obsessies.