Bloodride S01: oneven maar onderhoudende anthologie-horror

Een nachtbus. Een sinister uitziende chauffeur. Een groep gedoemde passagiers zit vast in de bus. Ze zijn op weg naar een onbekende bestemming, zonder hun gruwelijke lot te kennen. De Noorse anthologie-horror Bloodride toont zes verschillende verhalen met een bijzondere verschrikking.

Scenarist Kjetil Indregard toont op het eerste gezicht eenvoudige, maar morbide verhalen van doodgewone personages. Van de gefrustreerde stadse moeder die zich probeert aan te passen aan het platteland en de ambitieuze ondernemer wiens hebzucht zijn ondergang wordt, tot de gevoelige broer die de lieve vrede probeert te bewaken binnen zijn familie.

De korte introductie van de busreis voorafgaand aan iedere aflevering is de lijm die de verschillende verhalen bijeenhoudt. De zes afleveringen hebben niet hetzelfde niveau, en enkele verhalen bieden voornamelijk voorspelbare jump scares en valse conclusies.

Het drama trapt af met het horrorverhaal ‘Het ultieme offer’, een lichte ode aan het verhaal ‘ Pet Sematary ’ van Stephen King, waarin een moeder merkt dat ze zich dient aan te passen aan de gewoonten van het platteland waar ze zojuist met haar gezin naartoe is verhuisd. ‘Drie zieke broers’ richt zich op drie familieleden met een verstikkende relatie. Wanneer een van hen terugkeert uit een psychiatrisch ziekenhuis, besluiten ze om een weekend in het ouderlijk zomerhuis te vertoeven voordat het wordt verkocht. Het meest bevredigende horrorverhaal is het derde deel, ‘Karaktermoord’. Hier vloeit de werkelijkheid, in letterlijke zin, over in een creatief verhaal. In ‘Laboratoriumratten’ loopt de spanning op, gelet op de hebzucht van een ondernemer die het prototype van een kostbaar medicijn ziet verdwijnen op de avond dat hij zijn ontdekking viert. Daarentegen gaan de laatste twee afleveringen ten onder aan clichés. Een duivelse aanwezigheid paradeert rond in ‘De oude school’  en een gemaskerd feest tussen collega’s in ‘De olifant in de kamer’ loopt anders af dan gepland.

Indregard creërt afleveringen van gemiddeld dertig minuten en bij enkele verhalen werkt de beperkte tijd het plot tegen - met uitzondering van ‘Het ultieme offer’ en ‘Karaktermoord’ waar de scenarist binnen de beperkte tijd een spookachtige sfeer weet op te bouwen. Ondanks de voorspelbare toon is Bloodride een griezelige, maar aangename horrorverrassing.