Black Widow: spectaculaire familiereünie

Wat doe je als je meer wil vertellen over een personage, hem goed wil doorgronden? Dan ga je terug naar zijn jeugd, zoveel is duidelijk. Dus begint Black Widow in de Amerikaanse staat Ohio, in 1995. Waar een jonge Natasha Romanoff (Scarlett Johansson) vredig leeft met haar zusje Yelena, vader Alexei en moeder Melina. Maar niets is wat het lijkt: pa en ma blijken Russische spionnen en het (samengestelde) gezin blijkt een farce – hoewel hun gedeelde liefde voor Don McLeans American Pie later in de film oprecht blijkt. Als de vier op een dag de Verenigde Staten moeten ontvluchten, scheiden hun wegen.

De film speelt zich vervolgens 21 jaar later af, net na de gebeurtenissen rondom Captain America: Civil War (2016). Generaal Dreykov (Ray Winstone) blijkt nog in leven. Hij wil de dood van zijn dochter wreken door Black Widow een hak te zetten. Zodoende stuurt hij een team van ‘chemisch onderworpen’ black widows aan over de hele wereld. Yelena (Florence Pugh) is er een van: totdat een onverwachte handlanger haar chemische onderwerping op een missie in Marokko weet terug te draaien. Waardoor Yelena het licht ziet en uiteindelijk in contact treedt met haar grotere zus Natasha.

Pugh – een actrice die tot voor kort vooral schitterde in fijne Britse arthousefilms – is uitstekend gecast. Haar personage beschimpt Black Widow voortdurend, die ze een poseur noemt, met al haar onnodige poses tijdens het vechten. Ook David Harbour (Alexei) en Rachel Weisz (Melina) tillen de film naar een hoger niveau. Want Black Widow moet het vooral hebben van goed acteerwerk en de ironie uit het scenario van Eric Pearson. Al die zwaarmoedigheid en plechtstatigheid wordt voortdurend onderbroken door treffende grapjes. Zoals wanneer blijkt dat dikke papa Alexei ‘Red Guardian’ Shostakov niet meer in zijn spandexpak past.

Tegelijkertijd functioneert de humor ook als een afleidingsmechanisme voor gaten in de plot. Waarom spreken de Russen, die feilloos Amerikaans spreken, buiten de Amerikaanse landsgrenzen – en met elkaar – ineens met een sterk accent? Waarom kan een vliegtuig op grote hoogte vliegen met verschillende kogelgaten in het chassis? Net zoals bij James Bond moet je dit maar voor lief nemen; deze potsierlijke magie. Net als de vele scènes waarin je duidelijk kan zien dat de actie zich voltrekt voor een green screen – het is niet voor niets dat de huidige generatie Marvelfilms wel ‘green screen-films’ worden genoemd.

Niettemin doet Black Widow wat het moet doen: onderhouden met spektakel. En eveneens een Marvel-personage, een superheld, meer diepgang geven. En dan is er nog de moraal van het verhaal: vrouwen die solidair aan elkaar zijn, kunnen makkelijker hun mannelijke antagonist verslaan. Dat geldt natuurlijk voor het verhaal uit de film, maar ook voor de tandem Pugh en Johansson, die in Black Widow samenwerken met (de vrouwelijke) filmmaker Cate Shortland (Lore). Het lot van The Avengers en superheldenverfilmingen ligt misschien in de toekomst wel in handen van een vrouw – dit zou verfrissend zijn. Hoewel al die verwijzingen naar het verhaal achter het verhaal (let op! Black Widow is een exponent van The Avengers) op den duur begint te vervelen. Misschien was Marvel bang dat Black Widow op den duur écht zou breken met haar artificiële superheldenfamilie? De toekomst zal het uitwijzen.