Birds of Prey: de meest bizarre superheldenfilm tot op heden?

De titel alleen al. In zijn volledigheid heet dit verhaal over de superheldin Harley Quinn - een volstrekt gestóórde rol van Margot Robbie - namelijk Birds of Prey (And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn).

Harley Quinn, die samen met lieden als Superman, Batman en Wonder Woman het universum van DC Comics bewoont, ontmoetten we al eerder in de film Suicide Squad. Daar was ze een bijfiguur, nu staat ze er - aanvankelijk - moederziel alleen voor.

Harleys emancipatie bestaat uit het feit dat ze helemaal kapot is nadat ze is gedumpt door haar rotvriendje The Joker (hij komt verder niet in de film voor) maar daar eigenhandig overheen komt. Al doende neemt ze wraak op alle mannen die haar belagen. Dat zijn er nogal wat, want Harley heeft zich erg misdragen in het verleden. Zonder de bescherming van aartscrimineel The Joker zit half Gotham nu achter haar aan om verhaal te halen.

Gelukkig is Harley gewapend met krankzinnige overmoed, bespottelijk veel lef, een attitude waar je koud van wordt, een razendsnelle babbel en een shotgun waar confetti uit komt. Harley Quinn is wat je krijgt als je Pippi Langkous wegrukt van het Zweedse platteland, laat opgroeien in een ultra-gewelddadige grote stad en een liter drugs in haar aderen spuit. De trailer doet de hyperkinetische achtbaan die deze film is geen recht. Het gaat maar door, in een opeenvolging van felgekleurde scènes die aan de slapstick van ouderwetse Hollywood-cartoons als Bugs Bunny doen denken. Het verhaal is een grabbelton van ideeën van Robbie, die de film produceerde, en scriptschrijfster Christina Hodson (Bumblebee). Die worden als popcorn over je uitgestort. Ondanks het koortsachtige tempo weet de Chinese regisseuse Cathy Yan (Dead Pigs) de boel toch overzichtelijk te houden; de choreografie van de scènes is vaak uitmuntend. De chronologie is des te verwarrender want Harley, die haar eigen verhaal in voice-over vertelt in haar knauwende New Yorkse accent, onderbreekt zichzelf steeds om terug te keren naar eerdere of latere gebeurtenissen.

De bad guy in haar verhaal is een schatrijke hufter genaamd Sionis, gespeeld door een erg effectieve Ewan McGregor ( Doctor Sleep ). Sionis is de ergste, maar alle mannen in deze film zijn verschrikkelijk en dat is duidelijk een keuze; de enige schijnbare uitzondering hierop blijkt uiteindelijk toch een verrader te zijn. De anti-man agenda van Birds of Prey zou terecht omstreden zijn als de film zichzelf niet zo overduidelijk totaal niet serieus zou nemen. Als feministisch pamflet is de film zowel grappig als flinterdun.

Sionis zit achter een klein meisje aan dat een belangrijk object heeft doorgeslikt en over wie Harley zich ontfermt totdat ze het uitpoept of Sionis het uit haar darmen snijdt, waar hij veel aanstalten toe maakt. Voor zover Harley zich kan ontfermen over een ander, want ze is een egocentrische ADHD-ramp met vlechtjes. Ergens halverwege dienen zich ook andere beschermers aan, allen vrouwen en gespeeld door een uitstekende Rosie Perez (Do the Right Thing) als politieagent en een zeer coole Mary Elizabeth Winstead ( Fargo S03 ) als een dodelijke kruisboog-virtuoos. Jurnee Smollett-Bell (True Blood) completeert het gezelschap, dat vanaf nu door het leven gaat als de Birds of Prey, en van wie we uiteraard meer gaan horen - zie ook de pesterige en in dit genre verplichte post-credits scène. Net als van Harley Quinn zelf.

Hoewel je je tijdens het kijken regelmatig afvraagt waar ze al deze onzin vandaan halen en hoe je het in je hoofd haalt om zo'n hyper verhaal daadwerkelijk te verfilmen, is Birds of Prey merkwaardig prettig om naar te kijken. Dat komt ook door de acteurs, die alles uit het materiaal weten te slepen dat erin zit, Margot Robbie voorop. Inclusief dramatische rolschaats-achtervolging, die haar schaatswerk in I Tonya bijna doet verbleken.