Bioscooppremière: Venom

Het is heel simpel: Venom is een symbiotische parasiet (dat is een contradictie, maar goed, in het universum van Marvel kan alles) die uit de ruimte komt en op onze aarde alleen kan overleven in een geschikte menselijke gastheer of -vrouw. Dat wordt Eddie Brock, een ooit stoere onderzoeksjournalist die zich vastbeet in het verkeerde verhaal, ontslagen werd, verlaten werd door zijn verloofde en aan lager wal raakte. Dat Tom Hardy stoere mannen kan spelen, wisten we na het kijken van Mad Max: Fury Road, The Dark Knight Rises en The Revenant. Dat hij ook betrekkelijk geloofwaardig aan lager wal kan raken, nog niet. Venom gaat bijna twee lawaaierige uren lang over de zich langzaam ontwikkelende relatie tussen de mens Eddie Brock en de cgi-animatie Venom, die continu in Eddie zit en zijn lichaam totaal overneemt als dat zo uitkomt. Venom/Eddie kan zodoende tegen gebouwen oprennen en heeft Spider-Man-achtige capaciteiten omdat hij lange tentakels kan uitslaan (hij huisde dan ook ooit in Spider-Man, maar dat voert hier echt te ver).

Venom is zo plastisch en rekbaar als kauwgom, maar dan zwart. Het is niet overdreven te stellen dat als die zwarte ragebol uit Barbapapa (voor de kenners: Barbabob) twee rijen afgrijselijke slagtanden zou hebben, je dan een wezen hebt dat in de verte aan Venom doet denken. Dat je tijdens het kijken naar Venom dit soort gedachten ontwikkelt, komt doordat de film helaas nog een stuk warriger en ongeloofwaardiger is dan de gemiddelde Barbapapa-aflevering, waardoor je gedachten nogal eens afdwalen, vooral tijdens de verplichte cgi-gevechten tussen Venom en andere mensen en later ook met een soortgenoot. Het verhaal begint als Eddie het wezen Venom ontmoet bij de schurk Carlton Drake ( Riz Ahmed ), die hem ooit zijn baan en zijn vriendin kostte. Drake is een soort kwaadaardige Elon Musk die een ruimteschip bouwt dat in de climax van de film een ontzettend voorspelbare rol speelt. Het is eveneens voorspelbaar dat er in het heetst van de strijd een toenadering plaatsvindt tussen Eddie en zijn ex-verloofde.

Het enige wat behoorlijk werkt in de film, die weinig belangstelling heeft voor de andere karakters, is de relatie tussen Eddie en Venom. Sterker nog, eigenlijk kun je die twee niet los van elkaar zien, samen zijn ze Venom. Aanvankelijk ervaart Eddie het gruwelijke organisme als een parasiet, maar later gloort er symbiose als de twee aan (zeer letterlijke) 'male bonding' doen en melige conversaties gaan voeren. Venom noemt Eddie ergens halverwege de film een loser, maar biecht tegen het einde van de film op dat hij op zijn eigen planeet ook een loser is en het hier op aarde eigenlijk leuker vindt. En hij dus bij nader inzien maar afziet van het plan om met zijn soortgenoten de hele wereld uit te moorden. Hij bijt wel van een aantal mensen het hoofd af, maar dat waren toch rotzakken. De omslag van een planeet uitmoorden naar liever samenhokken in het lichaam van Tom Hardy vergt veel inlevingsvermogen van de kijker. Het zij Tom Hardy verder gegund dat hij in een goedbetaalde franchise zit, maar bij deel twee zou een coherenter script wel fijn zijn. In een vooruitblikje zien we aan het eind van de film dat in deel twee een ontmoeting volgt tussen Eddie/Venom met Cletus Kasady, een seriemoordenaar die ook al door een symbiotische parasiet wordt bewoond (die heet Carnage en is een soort familielid van Venom, maar ook dat voert hier echt te ver).

De 'bottom line' is dat Venom een af en toe amusante maar minder geslaagde aflevering is in de oneindige reeks films over Marvel-superhelden (verwarrenderwijs liggen de rechten van Venom bij Sony Pictures en niet bij Marvel Studio's, dus formeel is dit geen Marvel-film), die je vooral moet gaan zien als je erg van dit genre houdt of als je Tom Hardy niet onverdienstelijk aan lager wal wilt zien raken. Wij zijn eigenlijk benieuwder naar zijn rol in die andere franchise van hem: het aangekondigde vervolg op Mad Max: Fury Road.