Bioscooppremière: Mission: Impossible - Fallout

De valkuil van franchises: ze proberen de verwachtingen van hun vaste publiek volledig waar te maken én doen moeite om tegelijkertijd nog enigszins onverwacht uit de hoek te komen. Het resultaat is bij deze film een combinatie van 'meer van hetzelfde' plus een erg gekunsteld verhaal met net teveel radicale twists in de plot. Mission: Impossible - Fallout lijdt daaronder en hoewel de competentie van de makers niet ter discussie staat - vooral de bijrollen zijn sterk - en de actiescènes af en toe verfrissend onverwacht zijn - nooit eerder hebben we een duo helikopterwrakken zo fotogeniek en geleidelijk in een verticale bergspleet zien wegzakken - is het wel een erg lange zit, deze tweeënhalf uur durende film.

In deze aflevering moeten Ethan Hunt (Tom Cruise) en zijn team van spionage-specialisten (Alec Baldwin, Simon Pegg en Ving Rhames) wederom met een clubje van in totaal een man of tien - en vrouw, want Michelle Monaghan keert terug als Ethan's ex Julia en Rebecca Ferguson als de voormalige Britse geheim agente Ilsa Faust - de wereld zien te redden. Ditmaal van door terroristen bemachtigde atoombommen, inclusief terugtikkende timer met rode led-cijfers én stroomdraadjes die in de juiste volgorde moeten worden doorgeknipt. Zo vintage jaren zeventig James Bond dat het vast een ode is in plaats van luiheid. Die wereld-reddende activiteiten voltrekken zich op twee manieren die gedurende de film worden afgewisseld. Hele lange actiescènes die vrijwel woordeloos verlopen en prachtig gemaakt zijn maar ook vervelen; na een kwartiertje kunstig door de straten van Parijs scheuren heb je het wel gehad. En ellenlange monologen van de hoofdpersonen waarin omstandig wordt uitgelegd hoe de intrige achter de atoombommen in elkaar steekt, waarbij niets is zoals het oorspronkelijk leek te zijn en veel karakters er een dubbele agenda op na blijken te houden.

De teksten die dit oplevert zijn soms nogal potsierlijk, wat niet gek is want het hele concept van een tiental mensen dat, met enige hulp van én tegenwerking door de CIA, de wereld redt van een nucleaire ramp, vergt ook potsierlijke dialogen. Teksten die, het moet gezegd worden, vooral door de Zweedse actrice Rebecca Ferguson ( The Girl on the Train , The Snowman ) met zo'n bewonderenswaardig aplomb worden uitgesproken dat je ze bijna serieus neemt. Ook Simon Pegg ( Star Trek Beyond ) is op dreef in de 'comic relief' scènes, die deze verder bloedserieuze film goed kan gebruiken. Ook de bijrol van Vanessa Kirby (Prinses Margaret in The Crown ) als een minzame en sexy Britse makelaar in terreur is een prettige vondst. Script en regie zijn van Christopher McQuarrie, ooit verantwoordelijk voor het nóg ingewikkeldere script van The Usual Suspects en ook betrokken bij andere Tom Cruise-vehikels als The Mummy, Jack Reacher en Edge of Tomorrow.

Tom Cruise zelf is, nou ja, Tom Cruise: vrij kleurloos en inwisselbaar met zichzelf in andere rollen en films. Hij rent, grijnst ironisch, scheurt, knokt en daarna rent hij weer een stukje; eigenlijk is hij de minst boeiende figuur die alleen echt positief opvalt als er emotie aan te pas komt, zoals wanneer hij een Franse agente probeert te redden of zijn vrouw Julia - met wie hij ondanks diepe wederzijdse liefde niet meer omgaat omdat volgens Julia 'de wereld' Ethan Hunt nou eenmaal harder nodig heeft dan zijzelf - weer ontmoet. De volgende keer dus meer emoties wellicht, en ietsje korter door diverse wereldsteden crossen. Of feest nummer zeven maar een keertje overslaan misschien.