Bioscoop Première: Free Fire

Regisseur Ben Wheatley  haalt in Free Fire de trekker over totdat zijn idee leeg en rokend op de grond valt. Dat idee is simpel: een wapendeal in een loods in de haven van Boston anno 1978 gaat de mist in. Kopers en dealers krijgen een conflict dat wordt uitgevochten met de koopwaar. Kisten vol automatische wapens dus. Brie Larson is net als in Kong Skull Island  het acterend lichtpuntje, de rest is uitwisselbaar kanonnenvoer. Leuk is dat wel, want een zeer vast omlijnd en begrensd idee helemaal uitwonen is prima, mits goed gedaan. En het is goed gedaan:

In der Beschränkung zeigt sich der Meister, wisten de Duitsers reeds. En de Britten: less is more. Wheatley probeert er niet meer van te maken dan het is: anderhalf uur op elkaar schieten en de diverse problemen die dat met zich meebrengt. Erg tongue-in-cheek en onderkoeld, alsof het vooral een zakelijk meningsverschil is. Inclusief retro-cool, want kleren en kapsels anno 1980 en een suf liedje van John Denver tijdens de climax. Dat deed Tarantino in 1992 ook al in zijn debuut met een Volendams singletje , en aan diens Reservoir Dogs doet Free Fire meer dan wat ook denken. Maar dan de loods-scène uit die film opgerekt tot 90 minuten. Reservoir Dogs had tienmaal zoveel adrenaline en inhoud, zie deze compilatie:

Maar Free Fire is niettemin een kundig uitgewoond idee waar je prettig afgeschoten uitkomt, verwonderd over het aantal kleine verhaaltjes dat te ontlenen blijkt aan een situatie waarin een tiental mensen elkaar in een kleine ruimte verrot probeert te schieten. Hulde daarvoor. Wheatley is erg goed in 'locational awareness': als kijker weet je voortdurend waar je bent, achter welk muurtje je schuilt en wie je in het vizier heeft. Zenuwslopend dus; wie een date-movie wil, vervoege zich bij Lady Macbeth , bijvoorbeeld.  Maar voor oeverloos schieten valt ook wat te zeggen.