The Big Sick: lotsbestemming, ouderschap, ziekte en leven

Zoals voor elke genre film, bestaan er van die in beton gegoten regels voor de romantische komedie. Zo ontmoeten de jongen en het meisje elkaar doorgaans in de eerste akte, krijgen ze aan het eind daarvan verkering, volgt er in de tweede akte een pijnlijke breuk vinden de twee elkaar terug aan het eind van de slotakte. Op dit stramien zijn vele variaties, maar de modificatie die in The Big Sick is gedaan – na verkering en break-up in het eerste deel, is de relatie in het tweede deel nagenoeg afwezig, om in vol ornaat de hoek om te komen in deel drie – is zacht gezegd onconventioneel.

De reden daarvoor zit in de titel. The Big Sick, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, gaat over een stand-up comedian (gespeeld door stand-up comedian Kumail Nanjiani – het is zijn verhaal) die tijdens een optreden in een club Emily ontmoet (in het echt Emily Gordon, die samen met Nanjiani het scenario schreef, maar in de film wordt ze gespeeld door Zoe Kazan). Na een eerste nacht volgt er een stormachtige verliefdheid die uitmondt in een relatie. Tot zij erachter komt dat hij – hij heeft een Pakistaanse achtergrond – niet eerlijk tegen haar is geweest: zo heeft hij nog met geen woord over haar gerept tegen zijn familie en laat zijn moeder tijdens elk diner ‘toevallig’ een vrouw langskomen met als doel een uithuwelijking. Voor haar is de maat vol: klaar, over, uit.

Hoewel allebei verdrietig over the break-up, gaat het leven door. Hij deelt alweer het bed met een nieuw meisje als hij wordt gebeld dat Emily in het ziekenhuis ligt. Als hij even later, tegen zijn zin, bij het ziekenhuis komt, blijkt ze er zo slecht aan toe dat ze in een kunstmatig coma moet worden gebracht. Of hij even wil tekenen?

Het tweede deel begint als de ouders van Emily in allerijl aankomen en er genoeg materiaal ligt voor een variatie op een Meet the Parents-achtige plot-ontwikkeling. Even houd je je hart vast – want dat Nanjiani een moslim-achtergrond heeft en gekleurd is, daar kun je grap-technisch alle kanten mee op. Maar het gaat anders en dat komt ook omdat de ouders worden gespeeld door de van oorsprong eveneens stand-up comedian Ray Romano en Holly Hunter. Vooral die laatste is met haar knauwende accent en postuur – ze telt 1.58 meter maar ze maakt de indruk van een bootwerker – een revelatie. Ze is grappig, ze is totaal autonoom en ze is zo anders dan alle andere filmmoeders die je ooit zag dat er scènes zijn waar je met open mond naar kijkt. Wat te denken bijvoorbeeld van de scène waarin Emily zo ziek is, dat het de vraag is of ze de volgende ochtend zal halen. In plaats van naast haar bed te waken, gaan haar ouders naar huis en bezoeken de comedy-club waar Kumail die avond optreedt. Daar krijgt ze ruzie met een racistische bezoeker en druipen de twee – die en passant ook nog in een huwelijkscrisis zitten, maar duidelijk voor elkaar gemaakt zijn – af. Het is een meesterlijke scène, maar ook een tikje ongeloofwaardig. Want hoe onconventioneel je ouderschap ook moge zijn, met een doodziek kind zit je niet in een comedyclub.

Een interview met Nanjiani en Gordon geeft opheldering: waar zijn ouders een letterlijke kopie zijn van zijn eigen ouders en de situatie met de vrouwen die zijn moeder keer op keer langs liet komen, echt gebeurd is, hebben ze zich bij de portrettering van haar ouders wat meer vrijheden veroorloofd. Gordons moeder heeft haar hart wel op de tong, maar is niet zo fel als Hunter. En haar ouders zaten niet in een crisis ten tijde van haar ziekte.

The Big Sick werd geproduceerd door Judd Apatow, de in comedy met een twist gespecialiseerde regisseur, schrijver en producent, bekend van bromances als The 40 Year Old Virgin (2005), Knocked Up (2007) en This is 40 (2012). hij was ook de uitvoerend producent van Lena Dunhams Girls en het was tijdens de pr voor die serie dat hij in een tv-programma gekoppeld werd aan Kumail Nanjiani – en ze hetzelfde soort humor bleken te delen. Toen hij Nanjiani vervolgens uitnodigde om eens te komen praten over filmmogelijkheden, kwam het gesprek op hoe hij en zijn vrouw elkaar ontmoet hadden, hoe ze mysterieus in coma was geraakt en hoe ze uiteindelijk getrouwd waren. Het leven als een film.

Nadat de film eerder dit jaar op het Amerikaanse Sundance Filmfestival in première ging en daar enthousiast werd onthaald, komt hij begin augustus in Europa uit. Of het super-Amerikaanse (de spelers, het taalgebruik en ook wel de humor) hier ook zal aanslaan, is nog even de vraag. Maar het leuke is dat het een film is die enerzijds het gevoel geeft ‘flimsy’ te zijn, maar tegelijkertijd bijblijft en aan het denken zet over lotsbestemming, ouderschap, ziekte en leven.