Het eerste seizoen van Between was om de verkeerde redenen deprimerend. Maar nu hebben de personages gelukkig wat meer reliëf.
Het idee van de low-budget Netflix Original Between was best aardig: in het gezapige dorpje Pretty Lake valt iedereen boven de 21 dood neer, geveld door een onbekend virus. De regering zet snel een hek rond het dorp, en de jeugd moet het verder maar zelf uitzoeken. Als ‘klein-dorpje-met-een-groot-geheim-serie’ kun je daarmee uit de voeten. Het grootste mysterie van Between was vervolgens de gelatenheid waarmee de jongeren deze ramp ondergingen. De onbekende, onervaren cast acteerde zó mat dat het leek alsof de waterleidingen in Pretty Lake gevuld waren met Prozac. Dat de acteurs wandelende stereotypen moesten uitbeelden (‘De Nerd’, de ‘Rijke Etter’, de ‘Brave Christen’, enz.), hielp ook niet echt. En zo werd het eerste seizoen Between nogal vlak.
Slechts één keer imponeerde Between , toen de sympathieke lerares Ms. Symonds (Shailene Garnett) 22 werd, en niet wist of ze haar verjaardag zou overleven. Haar jammerlijke einde illustreerde de uitzichtloze situatie in Pretty Lake duidelijker dan zes afleveringen over een kolderieke samenzwering van de overheid.
Nu de personages eindelijk wat reliëf hebben, start het tweede seizoen een stuk beter. Adam en Wiley ontvluchten Pretty Lake, maar ontdekken dat hun situatie nog lastiger is dan zij al dachten. Kakker Chuck bedenkt z’n eigen plan om door de omheining te breken, en wordt er ruw aan herinnerd dat de hekken er bepaald niet voor de sier staan. Het gaat te ver om het begin van het tweede seizoen Between te kwalificeren als ‘veelbelovend’. Ten opzichte van het matige eerste seizoen, heeft de serie gelukkig wél een stijgende lijn te pakken. De personages zijn beter uitgewerkt (hoewel ze worden gespeeld door acteurs die nog steeds matig werk leveren) en dat komt de spanning ten goede. Between lijkt zowaar op stoom te komen.