Interview: Barry Atsma over de Duitse serie Bad Banks

Bad Banks is een groots opgezette, internationale coproductie over de financiële wereld. Het zwaartepunt ligt in Duitsland, er is gefilmd in Frankfurt, Brussel en Luxemburg. Hoe ben je aan die rol gekomen?
Ik werk al een jaar of vijf regelmatig in Duitsland. Mijn naam is bekend bij castingbureaus, dus als ze een internationale coproductie als deze gaan maken, kom ik als acteur op de kandidatenlijstjes te staan. Ik heb eerst een zelfgemaakt iPhone-videootje opgestuurd en daarna ben ik een dag naar Berlijn geweest om auditie te doen. Dat beviel goed. Na tien jaar spelen bij Toneelgroep Amsterdam heb ik een aantal jaar geleden bewust de keuze gemaakt om meer televisie- en filmwerk in het buitenland te gaan doen. Ik wilde niet meer elke avond optreden, maar mijn leven weer zelf indelen en tijd vrijmaken voor mijn kinderen. Nu heb ik een agent in Duitsland en Groot-Brittannië. In Nederland mag ik hoofdrollen spelen, in Duitsland grote rollen, en in Groot-Brittannië de grotere ­bijrollen.

Wat valt je op aan werken in Duitsland?
De budgetten zijn er een stuk hoger. In Nederland is de film- en televisiewereld net zo professioneel, maar er gaat minder geld in om. Ik krijg bijvoorbeeld veel scripts toegestuurd, en die zijn niet altijd op niveau. Niet genoeg uitgewerkt, want iemand heeft ze in zijn vrije tijd geschreven, maar toch is de productie al gestart – omdat er weinig geld is. Frank Ketelaar (scenarioschrijver van onder andere Klem en Overspel, red.) is een van de weinigen die goed betaald wordt voor het ontwikkelen van een script. In Duitsland is daar veel meer geld voor beschikbaar. Dan krijg je een televisieserie die al op scriptniveau ontzettend gelaagd is, met stuk voor stuk krachtige scènes. Als je dat combineert met een goed budget… Bad banks mikt op een wereldwijd publiek, dat merk je aan alles.

Je speelt Gabriel Fenger, een snelle jongen die voor een investeringsbank in Frankfurt werkt. Hij neemt een jonge vrouw aan die een risicovol financieel product moet ontwikkelen, wat maatschappij-ontwrichtende gevolgen heeft. Wat heb je zelf met de financiële wereld?
Mijn vader heeft een lange ­carrière bij Unilever gehad. Via hem heb ik veel meegekregen van het reilen en zeilen van grote multinationals, en ook van aandelen en de beurs. Ik ben dus niet helemáál bleu. Deze serie heeft mijn interesse voor banken weer helemaal aangewakkerd. De Duitse zender ZDF had ter voorbereiding een ontmoeting met bankiers in Londen voor me geregeld. In mijn optiek kampten bankiers met een negatief imago, maar ik belandde aan een tafel met drie bere-intelligente, hypersociale, wereldwijze, nieuwsgierige mensen. Ik verwachtte risicozoekende vakidioten, maar het bleken lui te zijn die oprecht meenden dat ze niets anders deden dan de dromen van mensen te faciliteren: een huis kopen, een bedrijf beginnen. De vrouw die ik sprak – de andere twee waren mannen – was 29 jaar en multimiljonair. Zij is inmiddels iets anders gaan doen, zoals veel mensen in de bankenwereld. Op hun 35ste zwaaien ze af, omdat het werk mentaal en fysiek zeer veeleisend is, net als topsport. Een aantal zinnen uit die gesprekken heb ik letterlijk ­meegenomen in mijn rol als Gabriel Fenger.

Fenger spreekt Duits, Nederlands en Engels in de serie. Is dat jouw inbreng of hoort dat bij de rol?
Dat is mijn inbreng. Ik heb het met de regisseur, Christian Schwochow, erover gehad waar die Fenger vandaan komt. Hij vond het alleen belangrijk dat het om een internationaal georiënteerde bankier ging. Of ik dus een Nederlander kon spelen die overal gewerkt heeft, vroeg ik. Dat vond hij prima. Verder speelt de nationaliteit van Fenger ­trouwens geen rol.

Je spreekt goed Duits. Heb je daar hard aan gewerkt?
Toen ik vier jaar geleden naar Duitsland ging om een agent te zoeken, deed ik dat – stom genoeg – in het Engels. Ik wil heel graag in Duitsland komen werken, zei ik. Waarom spreek je dan geen Duits, luidde de reactie. Mijn huidige management ‘Above the line’, dat ook Marcel Hensema en Fedja van Huêt vertegenwoordigt, wilde het wel proberen met me, maar verlangde dat ik bij de volgende afspraak Duits zou beheersen. Daarop heb ik Eva Pieper ingehuurd, een Duitse regisseuse en actrice die in Amsterdam woont, en begon het te lopen. Nu bereid ik elke rol met haar voor. Duits is moeilijk. Het is echt een pittige taal. Veel woorden lijken op Nederlandse – Produkt en product, Sport en sport – en als ik een emotionele scène heb of een lange monoloog wil mijn tong nog weleens aan de verkeerde kant blijven hangen. Kortom: ik werk nog steeds hard aan mijn Duits. Dat moet, want anders wordt het Rudi Carrell, en dat wil ik niet.

Vonden je collega’s op de set het leuk dat jij uit Nederland komt of zijn we die knuffelfactor kwijt bij de oosterburen?
In Bad Banks ben ik een van de weinige buitenlandse acteurs tussen vrijwel allemaal Duitsers, dus ja, het was speciaal. Duitsers vinden Nederlanders aan de ene kant lomp en aan de andere kant charmant, en ze vinden het grappig hoe open wij zijn. Ook vinden ze ons accent plezierig, wat goed nieuws is voor mij. Verder is acteren gewoon werken. Vorig jaar had ik een rolletje in de Hollywood-film The Hitman’s Bodyguard, met Samuel Jackson en Ryan Reynolds. Jezus, dacht ik, dit is een ding! Maar toen kwam ik op de set, met zes camera’s, en was het gewoon hetzelfde liedje: repeteren, een broodje eten, en opnemen. Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat ik niet zenuwachtig was, zittend tegenover dat gezicht van Jackson.

Tot slot: er zit nog een andere buitenlandse productie van je aan te komen, de BBC-serie The Split. Wat voor rol heb je daarin?
The Split is een serie van Abi Morgan. Zij heeft ook The Hour geschreven, en River-topseries. The Split gaat over een advocatenbureau dat scheidingen regelt voor de bovenklasse, maar ook bijvoorbeeld aan schandaalbeheersing doet voor beroemdheden. Ik speel een advocaat die daar werkt. Op kantoor kom ik mijn oude liefde tegen: Hannah, ook een advocaat. Dat levert vuurwerk op.