Barbarian: inventieve Airbnb-horror

De beginsituatie, waarin Tess moet besluiten of ze de onverwachte en onbekende Keith eigenlijk wel kan vertrouwen, is spannend genoeg. Het regent dat het giet namelijk en de verloederde en nogal gevaarlijke wijk in Detroit, waar het huis op het adres 476 Barbary staat, nodigt niet uit tot het zoeken naar ander onderdak. Zeker niet omdat het nacht is. Keith stelt voor dan maar allebei te overnachten en Airbnb de volgende ochtend te bellen om uitleg. Het voorstel accepteren ligt voor de hand, maar de charmante en knappe Keith geeft ook een aantal unheimische signalen af die Tess doen aarzelen. Als kijker weet je het ook niet helemaal; deugt het nou of is het iets té ongemakkelijk?

Keith is een sterke rol van Bill Skarsgård, die doodeng was als clown Pennywise in It en heel goed acteerde in Clark. Tess wordt ook prima gespeeld door Georgina Campbell, die we kennen van Suspicion en de Hang the DJ -aflevering van Black Mirror. Maar de ongemakkelijke beginsituatie is pas de start; de bizarre wendingen die schrijver en regisseur Zach Cregger 102 minuten lang voor ons in petto heeft, slingeren ons gedurende de film heen en weer tussen angst, walging, ongeloof en gegrinnik. Liefst driemaal gaat de film een totaal onverwachte andere richting op, met verhaallijnen waarvan je denkt: waar gaat dit in vredesnaam heen? Verhaallijnen die uiteindelijk toch bevredigend samenkomen. Perfect is Barbarian niet, maar wel zo leuk en onderhoudend dat je blij de bioscoop uitkomt, als je tenminste van spanning en gore horror houdt.

Het lastige is dat Barbarian zo’n film is die verreweg het best werkt als je er van tevoren zo min mogelijk vanaf weet. Lastig te marketen ook; eigenlijk is de trailer zelfs sterk af te raden, want die geeft onvermijdelijk al veel weg. Wat wel veilige voorkennis is, is dat Cregger bij het schrijven van zijn script gebruik heeft gemaakt van de inzichten van Gavin de Becker, een Amerikaanse expert op het gebied van geweld en het voorspellen en vermijden ervan. Hij heeft een hele reeks acteurs en andere beroemdheden voorzien van adviezen tegen stalking en andere ellende en de bestseller The Gift of Fear geschreven. Daarin stelt Becker dat geweld helemaal niet zo onverwacht is als vaak wordt gezegd; het blijkt achteraf heel vaak voorspelbaar te zijn geweest omdat er altijd kleinere signalen vooraf zijn die te weinig worden opgepikt of opgevolgd.

In het script van Barbarian heeft Cregger zoveel mogelijk signalen gepropt, zoals Becker die in zijn werk heeft omschreven, en dat werkt uiterst goed. Wat er ook in is verwerkt is Beckers observatie dat mannen ‘vooral bang zijn om door vrouwen te worden uitgelachen, terwijl vrouwen vooral bang zijn om door mannen te worden vermoord’. Dat zegt Cregger ook in de persmap over Barbarian : ‘Al die dingen waar vrouwen voor moeten uitkijken en waar ik als man helemaal nooit rekening mee heb hoeven houden omdat ik niet in de psychische wereld van vrouwen hoef te leven, waarin de helft van de mensheid je potentieel als prooi kan zien. Ik ben me gaan realiseren hoe anders het is om in deze tijd een man of een vrouw te zijn.'

En met die verschillen en inzichten wordt flink gespeeld en gestrooid in Barbarian. Wie veel horrorfilms ziet, herkent het één en ander uit andere films - met name uit Don’t Breathe , dat ook in Detroit speelde - en heel vernieuwend is Barbarian niet, ondanks het vermakelijke aspect van de onverwachte wendingen. Maar in het gekke subgenre van de Airbnb-horror ( The Rental , Superhost , You Should Have Left ) is het een topper: er heerst in Barbarian een heel effectieve en aangename angstcultuur.