Back to Black: Amy Winehouse revisited

Uitstekende hoofdrol van Marisa Abela als Amy Winehouse, in een biopic over de zangeres die aan haar succes ten onder ging. Althans, volgens deze versie van haar leven.

Het problematische van biopics over gevierde mensen die door hun grote talent nog grotere plotselinge roem kregen, en daardoor vele fans én de verslindende aandacht van de media, en vervolgens tragisch eindigden, is dat ze er zelf per definitie niets meer over te zeggen hebben. Het verhaal dat Amy Winehouse zelf zou vertellen over haar leven, blijft onbekend. Net als in de eerdere documentaire Amy is deze gedramatiseerde versie van het muzikale en privéleven (en sterven) van Winehouse daardoor best ongemakkelijk kijken. En de ironie is dat áls de echte Amy Winehouse in werkelijkheid heel veel leek op de persoon die in Back to Black wordt neergezet, ze mogelijk witheet zou zijn over dit portret.

Want Winehouse is in Back to Black een natuurkracht met wie je het niet aan de stok moet krijgen en die het vaak oneens is met de manier waarop ze wordt gestuurd, neergezet en behandeld. Ze is een zeer fel persoon, met een zeer geweldige stem die terecht erg wordt omhelsd door het publiek. Marisa Abela (eerder te zien in Industry) is erg goed als Winehouse: ze zingt alles zelf en heeft de maniertjes en trekjes van Winehouse goed bestudeerd. Je ziet Abela’s opleiding op de RADA, de Royal Academy of Dramatic Art, overal in doorschijnen. Prachtig zingen, dansen, acteren; haar performance is erg goed, al blijft het voor mensen die Winehouse niet persoonlijk kenden de vraag hoe dicht ze bij de werkelijkheid komt.

We zien Winehouse ontdekt worden, ruzie maken met haar management, en verliefd worden op Blake, die ze in een pub tegenkomt en net zozeer op het auto-destruct pad voortraast als zijzelf. Met de roem komt steeds meer drank en, via Blake, ook de drugs. De journalisten zijn meedogenloos, en dat aspect klopt in elk geval, zo zagen we al in Amy de documentaire. Amy zelf trekt het allemaal niet en spiraalt neerwaarts, totdat ze in rehab gaat en zichzelf aanvankelijk lijkt te hervinden, maar helaas toch niet. Haar dood laat de film wijselijk liggen, alleen de opmaat ernaar wordt getoond.

Filmmaker Sam Taylor-Johnson, die eerder de biopic Nowhere Boy over de jonge jaren van John Lennon maakte, is zo kies om het lijden van Winehouse niet te vermijden maar ook niet uit te melken. Amy’s vader, die er in de documentaire slecht vanaf kwam, krijgt hier juist een opvallend integere glansrol toebedeeld. Waar de waarheid ligt, wist alleen Amy Winehouse zelf. Je krijgt door Back to Black wel sympathie voor haar, inclusief dus het ongemak van het besef dat je naar het nagespeelde leven zit te kijken van iemand die totaal geen macht meer heeft over hoe ze wordt gezien. Het eerlijke van de film is wel dat die laat zien dat Winehouse die macht tijdens haar leven ook niet echt meer had. Haar muziek bezorgt, ook in de versie van Marisa Abela, in elk geval na haar dood nog steeds veel kippenvel.

Back to Black, vanaf donderdag 18 april 2024 te zien in de bioscoop