Baantjer het Begin S01: nog zoekende, maar smaakt naar meer

Foto credits: Martijn van Gelder

Niets ten nadele van de band My Baby, die de nieuwe titelsong voor de doorstart van Baantjer verzorgde, maar wat na het zien van het eerste seizoen van de nieuwe reeks het meest gemist wordt, is de iconische oude beginmuziek van wijlen Toots Thielemans.

De rest van de bekende ingrediënten uit de 'oude' Baantjer-serie, die in de jaren negentig twaalf seizoenen lang elke vrijdagavond miljoenen kijkers aan de buis gekluisterd hield, keert in enige vorm terug in de doorstart, die toont hoe een nog naïeve Jurre de Cock begin jaren tachtig zijn plek in het (prachtig duister vormgegeven) grimmige Amsterdam vindt.

Waldemar Torenstra weet de charme en doortastendheid die we van De Cock kennen te combineren met een aandoenlijke Urkse naïviteit en een vitaliteit die past bij zijn leeftijd. Bij fans populaire details als zijn hoedje, zijn afkeer van wapens ('hoe wou je dan de straat op, met je lul in je hand?', bitst politiechef Peter Bolhuis) of zijn inbreekapparaatje ontbreken niet. En van zijn twee partners in de nieuwe reeks blijkt vooral Yannick Jozefzoon als Andy Ruiter, de enige zwarte rechercheur op het omstreden bureau Warmoesstraat, een absolute aanwinst. De al jaren woekerende discussie rond Zwarte Piet en de recente incidenten met apengeluiden in het Nederlandse voetbal geven de hatelijke opmerkingen van zijn collega's in de jaren tachtig (onder wie Ruben van der Meer en Horace Cohen) richting zijn afkomst en huidskleur een pijnlijk actuele lading.

Sowieso is de netto toon van de serie harder en sneller geworden. Dit is deels te danken aan regisseur Arne Toonen, die eerder het oubollige jongetje Dik Trom klaarstoomde voor een nieuwe generatie, en deels aan de keuze om het grote plot te verbinden aan markante actuele gebeurtenissen die de jaren tachtig domineerden, zoals de kroningsrellen en de anti-kernwapendemonstraties.

De combinatie van oud en nieuw blijkt netto prima te werken en maakt van Baantjer het Begin, zoals de serie officieel heet, een geslaagde doorstart. Maar tegelijkertijd lijken de makers ook nog zoekende naar de gouden formule die garandeert dat De Cock weer massaal in de harten wordt gesloten zoals het tv-publiek dat twee decennia geleden deed. Het zou goed zijn als in de tweede serie, naast het overkoepelende plot, weer op z'n minst een paar 'korte' moordzaken de revue passeren, waarvoor De Cock traditiegetrouw achter de tap bij Smalle Lowietje de oplossing bedenkt.