In Theater Carré gaat Youp in gesprek met Brigitte Kaandorp en Herman Finkers over de krankzinnige begintijd en de heimwee daarnaar

In Theater Carré gaat Youp (1954) in gesprek met generatie genoten Brigitte Kaandorp (1962) en Herman Finkers (1954). Over de krankzinnige begintijd en de heimwee daarnaar.

Youp We zijn hier nu in Carré. Wanneer stonden jullie er voor het eerst?

Brigitte Oh, dat heb ik heel lang uitgesteld.

Youp Ja, ik ook. Ik dacht: Carré, dat doe je niet. Dat is voor andere mensen.

Brigitte Maar op een gegeven moment stonden er allemaal mensen die later begonnen waren dan ik. Nou, dan moest ik ook maar eens. Ik kwam binnen, als artiest, nou, dacht ik, dat wordt me wat. We wilden ook opeens om vier uur soundchecken in plaats van vijf uur. Het werd uiteindelijk zes uur, want er stond nog allerlei rotzooi van de avond ervoor op het podium. Er was verder niemand, ik voelde me niet erg welkom. Ik trok de koelkast open en daar stond een doos met rottende slagroomsoesjes. Op het podium stond een vleugel, die sloeg ik aan, het leek me een kutvleugel. Dus ik vertelde tegen de techniek: hallo, ik ben Brigitte Kaandorp en ik treed hier vanavond op, ik vind dit een beetje een slechte vleugel. Ik wilde een andere. ‘Nou, iedereen speelt op deze vleugel hoor,’ zei hij. Weet je wel, op die toon. Ik kreeg een ander, maar dat was wel een erg ongezellige binnenkomst. Alsof ik blij moest zijn dat ik hier mocht staan. Maar jij vond het in het begin toch ook moeilijk hier, Herman?

Herman De eerste keer dat ik hier optrad, had ik veertig graden koorts. Dat was wel een beetje jammer. De tweede avond was die koorts weg. De zaal is als een diesel, de reactie komt wat later, maar is dan ook geweldig, en stopt niet meer.

Brigitte Ik was ook wel acuut verliefd op Carré. En ondertussen is er heel veel veranderd en is het tot in de puntjes geregeld hier.

Herman Het publiek kan hier naar elkaar kijken. Je ziet in de zaal wie waar zit. Het enige minpunt is het middenpad, voor de rest is het hier perfect.

Youp Hoe zijn jullie eigenlijk in het vak terechtgekomen?

Brigitte Ik moest eigenlijk Nederlands studeren, van thuis. Dat ging ik ook doen, want ik dacht: Nederlands kan niet moeilijk zijn, ik spreek het al. Maar ik had ondertussen een ukeleletje gevonden op zolder.

Herman Maar je speelde viool.

Brigitte Ja, ik speelde viool, al tien jaar. Tenminste, ik heb tien jaar vioolles gehad. Ik heb op een gegeven moment die viool aan de wilgen gehangen. Ik vond dat ukeleletje en ik dacht: kijk, dat kunnen we gebruiken. Dat is met vier snaren. Dat speel je zo. Je kan erbij zingen. Maar mijn vader zei altijd – want die had natuurlijk die viool betaald, 2000 gulden, plus al die lessen…

Youp …die zei: waarom gebruik je dat ding nou nooit?

Brigitte Ik heb hem weleens gebruikt, als een soort gimmick. Ik heb nu een nieuwe viool gekocht. Een soort traumaverwerking.

Youp Ik kan een heel klein beetje piano spelen. Nooit gedaan op het toneel. Dat is gênant. Ik speel thuis af en toe piano. En dan ga ik eerst in het huis alle kamers af. Dat ik zeker weet dat er niemand thuis zit. Serieus.

Herman Nou, je hoeft niks echt heel goed te kunnen, als je er maar een mooie mix van maakt.

Youp Ja, precies.

Herman Ik zou mezelf nooit aannemen als pianist. Ik zou mezelf ook nooit aannemen als zanger. Ik zou mezelf ook niet aannemen als acteur. Maar van alles bij elkaar maak je iets nieuws. En dat is cabaret. Daarom worden die cabaretiers ook allemaal afgewezen op de Kleinkunstacademie. Ik heb zes jaar pianoles gehad, toen werd er een gitaar gekocht.

Brigitte Om meisjes te versieren?

Herman Dat dacht ik, ja, maar dat werkte toch niet, dat is jammer. Ik voelde mezelf dichter. Toen ik nog heel jong was, kwam ik bij een literair café, waar ik af en toe ook optrad. Gaandeweg werd ik als laatste ingepland.

Youp Omdat jij de leukste was?

Herman Ja, kennelijk. Ik dacht: leuk, ik ben de laatste dichter. Maar er stond dan: ‘cabaret door Herman Finkers’. Ik zei tegen de organisator: ‘Ik maak toch geen cabaret?’ Nou, de mensen lachen, was het antwoord. Als het om te lachen is, dan is het cabaret. Nou, prima, ik was allang blij dat ik iets te doen had.

Lees verder in VARAgids 21, bladzijde 20. Vanaf dinsdag 21 mei 2024 te koop in de winkel.