Annabelle Comes Home: geestige horrorfilm met zelfspot

Occulte onderzoekers Lorraine (Vera Farmiga) en Ed Warren (Patrick Wilson) zitten in de auto op weg naar huis. Op de achterbank reist de nieuwste toevoeging aan hun vervloekte collectie mee: de pop Annabelle. Nog voor het echtpaar de voordeur weet te bereiken, probeert de porseleinen pop hen al om zeep te helpen. De Warrens realiseren zich dat het niet voldoende zal zijn om het speelgoed te laten zegenen door een priester, en zetten haar in een speciale vitrine van kerkelijk glas. In hun eigen huis welteverstaan, want dat is waar het demonenjagende duo de meest sinistere souvenirs van hun vele reizen uitstalt. Een jaar later gaan ze opnieuw op pad, en laten hun tienjarige dochter Judy (Mckenna Grace, The Haunting of Hill House ) achter bij babysitter Mary Ellen (Madison Iseman, Jumanji: Welcome to the Jungle ) en diens schoolvriendinnetje Daniela (Katie Sarife, Youth & Consequences). Deze laatste lijkt erop gebrand om de kamer vol vervloekingen met eigen ogen te aanschouwen, en Annabelle ziet haar kans schoon.

Na de teleurstellende kritieken op de eerste The Conjuring spin-off Annabelle (slaapverwekkend) en de daaropvolgende prequel Annabelle: Creation (clichématig), is de keuze voor een derde film over de Victoriaanse pop op z’n zachtst gezegd gewaagd. Minstens zo stoutmoedig is het feit dat Annabelle Comes Home het regiedebuut is van Gary Dauberman, de scenarist van de veelgewraakte voorgaande films. Voor de derde film in de franchise werkt hij samen met The Conjuring-regisseur James Wan, die het verhaal bedacht en als producent betrokken is bij de film. Was het Daubermans persoonlijke missie om te bewijzen dat zijn scenario’s simpelweg de juiste regie misten om het verhaal tot leven te wekken? Dan is hij geslaagd. Annabelle Comes Home verrast in positieve zin, en gooit het over een andere boeg dan haar voorgangers.

Het belangrijkste verschil is de flinke dosis humor die de film etaleert. De plot is verduiveld simpel: de pop ontsnapt. Maar om tot dat onvermijdelijke punt in het verhaal te komen, moeten de meiden eerst een reeks buitengewoon stompzinnige keuzes maken. Zo moet nieuwsgierige indringer Daniela maar liefst vier sloten opendraaien om zich naar binnen te werken, en vervolgens een bordje waar in koeienletters ‘POSITIVELY DO NOT OPEN’ op staat negeren om de duivelse bal aan het rollen te brengen. Het is het type schrijfwerk waarvan je normaliter zo hard met je ogen moet rollen dat het pijn doet, maar wacht: dat weet Dauberman zelf ook. De film blaakt van de pretentieloze zelfspot, en vindt een aanstekelijk plezier in het strooien met waarschuwingen in neonletters. De zelfbewustheid van Annabelle Comes Home doet denken aan The Cabin in the Woods , niet in de laatste plaats omdat Annabelle op weg naar buiten elke rariteit in het kabinet helpt ontsnappen. Toegegeven, naast Goddards subversieve meesterwerk verbleekt Daubermans film met een verhaallijn die aan elkaar hangt van geinige gimmicks. Desondanks is deze derde Annabelle-film goed voor flink wat nagelbijtend vermaak.