All Of Us Strangers: meesterlijk melancholiek

Een film over mannenliefde, de afwijzing door ouders van die mannenliefde en het postuum in het reine komen met je verleden met die afwijzende ouders.

Dit artikel werd eerder geplaatst n.a.v. de bioscooprelease

All of Us Strangers is een erg bijzondere film die tot op het einde speelt met de ervaring van tijd. Want een groot deel van de film kán helemaal niet, qua tijd. Hoofdpersoon Adam ontmoeten we in het begin. Hij woont in een splinternieuw flatgebouw in Londen waarin slechts één andere persoon lijkt te wonen, namelijk Harry, gespeeld door de ook hier weer fenomenale Paul Mescal, die we kennen van Aftersun en Normal People. Harry heeft een gigantisch drankprobleem; Adam een gigantisch eenzaamheidsprobleem. Op een avond treffen ze elkaar in het flatgebouw en langzaam bloeit een moeizame relatie op tussen die twee. De film refereert aan de jaren tachtig, toen aids een verwoestend spoor trok door de gay community en openlijk homo zijn vaak niet werd gepikt. Vooral niet door je ouders. Adam had daar moeite mee, maar kon het probleem niet uitpraten met zijn moeder en vader omdat ze voortijdig stierven door een ongeluk.

En daar begint de film bewust niet meer te kloppen: Adam (gespeeld door Andrew Scott, Moriarty in Sherlock en op Netflix te zien in Ripley) is een scenarioschrijver en schrijft een film die wij als kijkers vervolgens zien; het is een fantasietrip in zijn hoofd en daarin probeert hij in het reine te komen met zijn ouders. Na hun dood dus. Hij heeft hele conversaties met zijn moeder en zijn vader. En hij komt ook langs in hun huis (waar ze niet meer wonen omdat ze dus morsdood zijn) en kruipt daar in een kinderpyjama als volwassen man bij hen in bed. Het klopt niet, maar het klopt toch.

Adam betrekt zijn nieuwe geliefde Harry in deze constructie, die op een boeiende manier soms wel en soms niet realistisch lijkt. Het is vaak ongelofelijk ontroerend, bijvoorbeeld als Adam met zijn ouders in een café zit en hun dood bespreekt. ‘Was het snel, deed het pijn?’, vraagt hij aan moeder (Claire Foy, de eerste koningin Elizabeth uit The Crown). Ja, het was snel. Het idee van het ná hun dood praten en verwijten maken en zelfs ruzie maken met de doden, is erg sterk. Het is wat je wil: als het eigenlijk te laat is toch nog een keer zeggen wat altijd onuitgesproken bleef, en dat de doden dan nog terug praten ook. Uiteraard allemaal niet echt maar slechts in het script van Adam, maar als kijker val je ervoor. All Of Us Strangers is een mooie, gevoelige film die uiteindelijk maar met één woord valt te beschrijven: teder. Zonder irritant sentimenteel te zijn.

All of Us Strangers, vanaf woensdag 24 april 2024 op Disney+