Adolescence: The Kids Are Not Alright

De Netflix-hitserie Adolescence stelt elke ouder de vraag: hoe goed ken jij je eigen kind?

Het is zeldzaam, maar soms komt het voor: een tv-serie waar zowel de kijkers als de critici zo goed als unaniem lovend over zijn. Dat geldt in ieder geval voor de vierdelige Britse miniserie Adolescence, sinds 13 maart te zien bij Netflix. Kijkers raken niet uitgepraat over het verbluffende debuut van de jonge acteur Owen Cooper, het vernuftige format (iedere aflevering is geschoten als één aaneengesloten opname) en het ontluisterende onderwerp: Jamie (Cooper), een dertienjarige jongen, wordt door de politie opgepakt voor de moord op een klasgenootje.

En weet je wat? De hype is real! Sommige dingen kon ik vanuit een artistiek oogpunt waarderen. Zoals de manier waarop de dynamische one-shot-takes helpen de scènes en het acteerwerk nog rauwer te maken, met aflevering drie, een ontmoeting tussen Jamie en een psychologe (Erin Doherty, prinses Anne in The Crown), als onbetwist hoogtepunt.

Maar wat me vooral raakte was de centrale vraag die de miniserie mij, als ouder, stelde: hoe goed ken je je eigen kind? Mijn zoon (een opgewekte prepuber die houdt van geintjes en die maar een paar keer per dag met zijn ogen rolt wanneer ik zelf een flauw grapje maak) heeft inmiddels ook een leeftijd bereikt waarbij ik zelf niet meer standaard alle touwtjes in handen heb (en dat ook niet moet willen hebben). Maar hoe vind je de juiste balans tussen loslaten en beschermen? En hoe zou ik er zelf mee omgaan als mijn kind, zoals in Adolescence, iets onvoorstelbaar afschuwelijks zou doen?

Het onderwerp is – helaas - niet nieuw. Ik herinner me nog het nieuws over de schokkende dood van de bijna driejarige Britse James Bulger, die in 1993 door twee tienjarige jongens op klaarlichte dag uit een winkelcentrum werd weggelokt en vervolgens door hen werd gemarteld en vermoord. De speelfilm Boy A (de doorbraak van Andrew Garfield) uit 2007, naar het gelijknamige boek van Jonathan Trigell, is losjes gebaseerd op deze moordzaak (de titel is een verwijzing naar de twee jonge daders, die tijdens de rechtszaak werden aangeduid als Boy A en Boy B).

Een duidelijke reden konden de twee jongens niet geven. Ze waren aan het spijbelen en zochten iets om te doen. Ook in Adolescence wordt hard gezocht naar het waarom. Eén ding lijkt wel zeker: de middelbareschooltijd is voor veel kinderen nog steeds een mijnenveld, en sociale media heeft het er niet beter op gemaakt. Dat ontdekt ook rechercheur Bascombe (Ashley Walters) in aflevering twee, wanneer hij op bezoek gaat bij de middelbare school van Jamie (en zijn eigen zoon Adam). Respect hoeft hij als agent niet van de scholieren te verwachten; op zijn best wordt zijn aanwezigheid begroet met onverschilligheid.

Maar er zijn meer dingen veranderd sinds Bascombe zelf op school zat. Want naast het meer klassieke fysieke pesten, waar Bascombes zoon Adam dagelijks in de kantine mee te maken heeft, vinden de meer wrede en vernederende pesterijen zich juist online af, buiten het blikveld van volwassenen en vol emoji’s met dubbele betekenissen die je maar net moet kunnen decoderen. Dus wat in eerste instantie lijkt op een vriendschappelijk online onderonsje tussen Jamie en het vermoorde klasgenootje, blijkt uiteindelijk precies het tegenovergestelde te zijn.

Het is een nieuwe realiteit die ook Jamies ouders Eddie (Stephen Graham, Boiling Point, Bodies) en Manda (Christine Tremarco) maar moeilijk kunnen bevatten. ‘Hij zat op zijn kamer achter zijn computer. We dachten dat hij veilig was.’

Hoe kan je je kind beschermen als je niet weet waartegen?

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.