Will & Grace S10E01-03: actualiteit geeft genoeg munitie

De fans waren opgelucht toen Will, Grace, relnicht Jack en zuipschuit Karen vorig jaar na ruim elf jaar hun herintrede deden op televisie. De chemie tussen het viertal bleek niets aan kracht te hebben ingeboet en eigenlijk leken de personages zelf zich in al die jaren nauwelijks te hebben ontwikkeld. Will en Grace draaiden nog steeds om elkaar heen, Jack kwam elke dag buurten met verhalen over zijn laatste veroveringen en Karen mocht als egocentrische Trump-supporter lekker politiek incorrect tegengas bieden aan de liberale noodkreten van de andere drie hoofdpersonages. De serie voelt in het tijdperk Trump relevanter dan ooit. Het tempo ligt nog steeds hoog, veel oneliners zijn raak en het weerzien met sommige bijrollen uit de oude reeks maakt het plezier af.

Maar de makers realiseren zich dat er meer vaste plotlijntjes nodig zijn om de serie nog zeker twee seizoenen door te laten gaan, zoals nu in de planning staat. Grace lijkt na drie afleveringen de meeste 'ontwikkeling' door te maken; ze voert campagne om leider te worden van de New York Society of Interior Designers én ontmoet een nieuwe liefde: David Schwimmer, die veel plezier lijkt te hebben in het spelen van brompot Noah, een personage dat in alles het tegenovergestelde is van zijn Ross uit iconische komedieserie Friends . In Jacks leven doet zijn kleinzoon Skip zijn herintrede en Karens man Stanley komt achter haar affaire met Malcolm (Alec Baldwin) en vraagt een scheiding aan.

De eerste afleveringen van reeks twee bevatten genoeg geniale scènes en grappen, zoals Jack die probeert te Facetimen terwijl hij te veel antirimpelcreme heeft opgesmeerd en een gevoelloos gezicht heeft gekregen. Ook de confrontatie tussen Karen en nemesis Beverly Leslie (Leslie Jordan), die vechten om hun stukje muur van Trump, is ronduit hilarisch. Maar het blijft spannend hoe de nieuwe gezichten en de iets serieuzere plotlijntjes gaan uitpakken; de tweede aflevering rond de dreigende scheiding van Karen voelt onevenwichtig en de terugkeer van Baldwin, hoe leuk ook, voelt eerder als een noodgreep dan als een aanwinst.