Actrice Hanna Verboom over haar rol van CEO in Elixer: 'Het voelde als thuiskomen om te gaan acteren'

Na een pauze van vijf jaar is de actrice terug, met een hoofdrol in de serie Elixer. ‘Elke vorm van psychisch lijden is geworteld in een groter verhaal.’

Hanna Verboom speelt in Elixer een CEO die ontdekt dat de antidepressiva-pil van het familiebedrijf ernstige, psychische bijwerkingen heeft. Haar strijd voor de waarheid en openheid weerspiegelt Hanna’s eigen verhaal: als documentairemaker en oprichter van filmclub Cinetree zet ze zich in om de taboes op mentale gezondheid te doorbreken.

Moest je auditie doen voor de rol? Jazeker. Ik mocht met de regisseur Dana Nechushtan werken aan een paar belangrijke scènes uit het script, waardoor we meteen de diepte in gingen. Dat vond ik erg fijn. Ik weet nog goed dat ik gebeld werd met het nieuws, ik was in Zuid-Afrika, dat ik de rol had gekregen. Na jaren achter de camera was dit voor mij echt een droomrol. Het is een gelaagde en dragende rol, die rollen zijn zeldzaam. Daarnaast had ik ruim vijf jaar niet gespeeld en me vooral gericht op het sociaal ondernemerschap (in 2009 richtte ze de stichting Get it done op, die zich inzet voor burgerinitiatieven, en vijf jaar later het filmplatform Cinetree, met een selectie aan impactvolle films, red.). Toen ik hoorde dat ik de rol kreeg, was ik dan ook ontzettend blij. Het voelde als thuiskomen om te gaan acteren. Ik wist dat ik ooit weer wilde spelen, want dat is mijn grote liefde, maar ik wilde me focussen op het bouwen van Cinetree en ik kreeg weinig uitdagende rollen aangeboden. Voor mij is het belangrijk iets te herkennen in de rollen die ik speel, maar ook dat het verhaal iets bij me raakt. Het scenario van Elixer greep me meteen. Het personage dat ik speel, Isabelle, krijgt de leiding over een groot farmaceutisch bedrijf. Ze wil het goed doen en zich bewijzen, maar tegelijkertijd voelt ze dat dingen niet kloppen. Waar liggen de ethische grenzen? Zeker wanneer dit invloed heeft op haar eigen kind, die de bewuste antidepressiva-pil ook slikt. Wat ook heel fijn was, is dat Dana echt een acteursregisseur is. Ze heeft zich grondig verdiept in het Big Pharma-verhaal waarover de serie ook gaat, er ging vijf jaar onderzoek aan vooraf. Samen met scenarist Maaike Krijgsman is ze er helemaal ingedoken. Alles is zoveel dieper, gelaagder en doordacht dan ik gewend ben. Vaak zitten er meerdere regisseurs op een project en ligt het draaitempo veel hoger.

Zowel Jacob Derwig als zijn zoon Roman spelen in de serie. Roman speelt je zoon. Hoe was dat? Geweldig. Ik ben al jaren groot fan van Jacob Derwig. Dat is zo’n goed acteur en ook een ontzettend fijn mens. Bij Roman zie je gewoon dat het talent van zijn vader en moeder (Kim van Kooten, red.) doorstroomt. Voor mij was het best even spannend om na al die jaren weer op een set te staan. Kan ik het nog? Maar met Roman had ik al snel een bijzondere band. Hij is een ontzettend getalenteerde acteur die zijn vak erg serieus neemt. Roman zit nog op de toneelschool, maar ik denk dat we nog veel van hem gaan zien.

In de documentaireserie Uit de schaduw die je maakte over je bipolaire diagnose, zegt de Belgische psychiater Dirk de Wachter dat hij zijn patiënten, tot zijn grote verdriet, aanraadt om hun psychische kwetsbaarheden stil te houden. Je kunt beter zeggen dat je een tijd afwezig bent door een skiongeluk waarbij je je been brak. Heeft jouw coming out je minder rollen opgeleverd? Nee. Het werd me wel door een voormalig manager afgeraden om erover te vertellen, ik zou nooit meer een rol krijgen. Maar voor mij was het juist een enorme bevrijding. Ik heb het 20 jaar lang in stilte met me meegedragen, en toen ik drie jaar geleden die documentaire maakte, mochten die schaduwkanten er eindelijk zijn. Ik ontdekte dat ik niet de enige was en dat er een enorm taboe op ligt waardoor mensen zich schamen of isoleren. Sindsdien vertonen we de documentaire door het hele land en voer ik er gesprekken over. Het heeft me juist veel gebracht. Als acteur kan ik nu ook een breder scala aan emoties gebruiken. Vroeger was ik bang voor mijn donkere kanten, nu heb ik die omarmd. Ik zou willen dat iedereen er open over kan zijn, want lijden hoort bij het leven. Het wordt echter een grote crisis als mensen het alleen moeten doen. Dan kan het escaleren in een depressie of zelfs nog erger. Daarom denk ik dat we beter open kunnen zijn over onze rafelrandjes. 

Het is ook vaak angst om de angst of het verdriet om het verdriet waardoor het zo heftig voelt. Sorry, ik zit een beetje op de praatstoel, haha. Maar ik wil benadrukken: we leven in een maatschappij waarin 48 procent van de mensen op een bepaald moment in het leven een psychische diagnose krijgt. Het is heel normaal om niet normaal te zijn.

Lees verder in VARAgids 9. Vanaf dinsdag 25 februari 2025 op de mat, in de winkel en in de app. Nog geen abonnee?