Acteurs zijn soms als reisgidsen die onze harten vervullen met geluk

Goede acteurs als Alfredo Castro, Filippo Nigro en Kevin Costner wakkeren reislust en levensvreugde aan bij de kijker.

Ik hou van reizen. Het kijken van films en televisieseries en het lezen van boeken valt bij mij ook onder die noemer. Het bevredigt mijn reislust. Zo las ik afgelopen week Wanderlust, over de geschiedenis van wandelen, geschreven door Rebecca Solnit. Een boek dat in zekere zin ook aanvoelt als een reis door de krochten van je eigen ziel. Want soms zet goede kunst aan tot zelfreflectie. Het is daarnaast heerlijk als een kunstwerk nog dagen of maanden doorleeft in je gedachten. In films en televisieseries fungeren acteurs als de gidsen door overweldigende reizen.

Ik ben nog nooit in Chili geweest, maar ik leerde het land de afgelopen jaren kennen door de ogen van de Chileense acteur Alfredo Castro. Wat mij betreft één van de beste acteurs ter wereld. Dat kan de grootste Chileense filmmaker, Pablo Larraín, vast beamen: hij castte Castro in onder meer No (2012) en het bij Netflix uitgebrachte El Conde (2023). Beide films draaien om pijnlijke episodes in de toch al notoire Chileense geschiedenis. Ze geven inzicht in de Chileense identiteit en de huidige staat van het land. Hoe meer films je over een land kijkt, hoe meer je herkent.

Dat proces van herkennen begint al met de acteurs. Die geven je als kijker houvast. Ze vormen een vleesgeworden ijkpunt. Ik ben naast Chileense cinema ook dol op Italiaanse films en tv-series. Afgelopen weekend zag ik de televisieserie The Gymnasts (Corpo Libero), over de beslommeringen van een turnteam in de Italiaanse Alpen. Acteur Filippo Nigro speelt de arts van het gezelschap. Fervente televisiekijkers zullen hem kennen van de uitstekende Netflix-reeks Suburra, waarin Nigro een corrupte politicus speelt. Hij is ook te zien in Citadel: Diana, bij Prime Video. Je kan, kortom, niet om hem heen.

Castro is een uithangbord voor Chileense cinema; Nigro een grote reden om je onder te dompelen in Italiaanse televisiedrama’s. Dankzij het gefictionaliseerde Suburra leerden we via Nigro een andere kant van Rome kennen; met No wordt Castro onderdeel van een vergeten geschiedenis die nieuw leven wordt ingeblazen. De acteurs zijn reisgidsen, trotse ambassadeurs van hun land. Net zoals je Yellowstone kijkt (of keek) vanwege Kevin Costner. Kevin Costner is samen met Clint Eastwood en John Wayne onlosmakelijk verbonden met het westerngenre. Hij ís een cowboy, een rouwdouwer, maar wel altijd met een groot hart.

Afgelopen week werd bekend dat SkyShowtime de eerste twee afleveringen van Yellowstone gratis op YouTube heeft gezet. Zouden kijkers die hierop inspelen weten dat Costner in het tweede deel van het vijfde seizoen uit de serie is geschreven door showrunner Taylor Sheridan? Hoe moet dat ruige landschap van Montana (in werkelijkheid overigens Utah) het stellen zonder reisgids Costner, die ons telkens bij de hand nam en ons gidste langs idyllische beekjes en sneeuwrijke valleien? Want: Yellowstone is goeddeels dankzij Costner een grote reclamespot voor de verlokkingen van het Amerikaanse Westen. Ik zou dat weleens met mijn eigen ogen willen zien, dacht ik telkens. Dat is wat ik ook op vakantie doe: beroemde plekken uit films opzoeken.

Op vakantie komt soms alles samen. Mijn liefde voor films, televisieseries en boeken. Daar komt ook iets van verbeeldingskracht bij kijken. Dan waan je je in Rome even als Nigro. Of in de Amerikaanse wildernis even als Costner. We moeten niet al te frivool doen over acteurs – die in sommige gevallen een therapeutische werking hebben op ons, de kijkers. Ze bieden troost, zekere in moeilijkere tijden.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films