Achter de schermen bij het First Dates Hotel

Het datingprogramma First Dates wordt goed bekeken met dagelijks zo’n half miljoen kijkers. Dat geldt voor zowel de Nederlandse als de Britse versie. De formule is simpel: een restaurant vol dappere vrijgezellen en tientallen (verborgen) camera’s. Spannende slow-tv waar de kijker de volgende dag bij de koffiemachine over napraat. First Dates staat bekend om tenenkrommend ongemak en hartverscheurende situaties waarin vrijgezellen terechtkomen tijdens een blind date. In de spin-off First Dates Hotel is dat niet anders. Tientallen vrijgezellen in alle soorten, maten en leeftijden die samen in een hotel verblijven. Ze dineren met een voor hen secuur uitgekozen date en wij mogen meekijken. Het verschil tussen First Dates en First Dates Hotel is dat we er ook bij zijn bij de eventuele tweede date, de volgende dag.

Het Nederlandse First Dates Hotel ligt ergens in Limburg. Op een klein station ’s morgens in de vroegte word ik opgehaald door een jonge productiemedewerker. ‘Er is gister gezoend. Iedereen in de regiewagen was buiten zinnen. Als zoiets gebeurt, ontstaat er achter de schermen een gevoel van euforie.’ Volgens mij mag hij me dit helemaal niet vertellen.

Binnen 48 uur na de oproep van First Dates Hotel ontving de redactie 3200 aanmeldingen van vrijgezellen uit het hele land. Aan de hongerige harten en avonturiers wordt gevraagd een lange vragenlijst in te vullen. Hoe lang ben je vrijgezel? Wat vind je belangrijk in een relatie? Wat is je ervaring op het gebied van dating? Zelf had ik ooit een date met iemand die me vroeg waar ik werkte.

‘Bij BNNVARA.’

‘Oh wat leuk, ik heb Angela Schijf een keer in het echt gezien.’

‘……’

Ik moet er niet aan denken dat ik dit gesprek had gevoerd onder het toeziend oog van enkele verborgen camera’s. Om over de honderdduizenden televisiekijkers nog maar te zwijgen. Er is genoeg tijd om je tijdens de vragenlijst te bezinnen, zo merkte ik tijdens het invullen ervan. Ik haakte af. Duizenden mensen waren dapperder dan ik ooit zal zijn en beantwoordden alle vragen. Wat zijn je hobby’s? Heb je kinderen? Rook je? Drink je? Waarom ben jij de ideale partner? Wat zijn grote afknappers? Heb je iets meegemaakt wat grote invloed heeft op je leven? ‘Soms zitten er ook heel vreemde antwoorden tussen’ – weet een van de matchmakers me te vertellen. Liefde kent blijkbaar geen gêne. Jammer genoeg is de redactie ontzettend discreet als het gaat om de kandidaten. Ik krijg geen antwoord als ik doorvraag naar de vreemdere antwoorden op de vragen.

Kandidaten worden heel bewust gasten genoemd en enorm in de watten gelegd. Als ik het hotel binnenkom, zie ik geen camera’s. Het is de bedoeling dat de ambiance zo natuurlijk mogelijk aanvoelt in de hoop dat de camera’s tijdens de date worden vergeten.

De gasten van First Dates Hotel worden in twee groepen verdeeld. Achter de schermen worden ze groep A en groep B genoemd. Het is cruciaal dat groep A en groep B elkaar níet zien. Een schim van een potentiële blind date kan de eerste ontmoeting beïnvloeden, dé grote angst van iedereen achter de schermen. Logistiek moet alles perfect gaan. Een persoon op een verkeerd moment op de verkeerde plek kan funest zijn voor het programma. Het angstzweet dat ik ruik, is dus niet alleen van de kandidaten. Ook voor de productie en de matchmakers is de spanning om te snijden. Iedereen hoopt op vele matches en vervolgdates. Er wordt zorgvuldig gekoppeld maar een klik is niet te voorspellen. Zonder klik komt er geen tweede date. En zonder tweede date slaat de toevoeging van een overnachting helemaal nergens op. Een groot misverstand van het First Dates Hotel is dat het erom gaat dat de gasten er uiteindelijk voor kiezen om samen de nacht door te brengen. Na de eerste date wordt de koppels gevraagd of ze zin hebben om de volgende dag samen iets leuks te doen. Een activiteit bedacht door de matchmakers. Wat ze in die tussentijd doen, is aan hen. Champagne in het buitenbubbelbad of een kruiswoordpuzzel in badjas alleen in de suite. Niks moet en alles mag. Maar wat er ook gebeurt, het wordt niet gefilmd.

Ik sta in een ontvangstruimte tussen de gasten die groep A worden genoemd. Het is een diverse groep singles van alle leeftijden. Ik vraag me af of iemand uit groep A zich weleens voelde aangetrokken tot een andere A. Een klik is niet te voorspellen noch te voorkomen. Mijn oog valt op een knappe jongen met lang zwart haar. Hij is de enige die zich niet mengt in het koetjes-en-kalfjes-gesprek dat de rest van de gasten met elkaar voert. Misschien komt het door de zenuwen of misschien vervloekt hij de collega die hem hiervoor heeft opgegeven. Ik zou het hem willen vragen maar dat mag niet. Het is mij niet toegestaan om met de gasten te praten. Liefde op televisie is als topsport. De omstandigheden moeten te allen tijde perfect zijn om de beste scènes te filmen. Alles moet in één keer goed gaan. Een emotioneel verhaal of een eerste ontmoeting kan je niet overdoen. Vooraf met de gasten praten is een beetje hetzelfde als Sven Kramer twee seconden voor de start van de Olympische tien kilometer om een handtekening vragen.

De opnameleider vraagt of ik even wil fungeren als stand-in. Ik zie de camera’s niet maar voel me van alle kanten bekeken. Vanuit de regiewagen worden alle tafels waar de dates straks gaan plaatsnemen, scherp gesteld. Elke tafel heeft een eigen regieteam die de date nauwlettend in de gaten houdt. Ik vraag of er weleens wedjes worden gemaakt tussen regieteams. Zo van ‘vijftig euro dat deze twee er met elkaar vandoor gaan’ maar dat is uit den boze.

Als ik matchmaker van First Dates zou zijn, was ik niet vies geweest van een weddenschap on the side. Ik zou best 50 euro willen inzetten op het koppel dat in mijn ogen de meeste kans maakt op een tweede date. Natuurlijk hoopt iedereen dat aan hun tafel de beste date van het programma plaatsvindt, maar het is geen wedstrijd.

Ook als de camera’s niet draaien, worden de gasten in de watten gelegd. Iets wat ik niet had verwacht. Ik als radiopresentator vind het fijn te zeggen dat alles aan televisie hartstikke nep is. Ik had niet verwacht dat het zo puur kon zijn.

De gasten hebben bijna niet door dat ze in een televisieprogramma zitten.

Het contrast tussen de regieruimte en de liefdesarena is groot. Het zijn twee verschillende werelden. De ene wereld heeft geen idee van de andere wereld terwijl andersom elke beweging wordt vastgelegd. Soms doet het me denken aan het computerspel The Sims. Een levenssimulatiespel waarbij je controle hebt over het leven van een avatar.

De gasten wordt gevraagd zichzelf op te maken en Paul de visagist vertelt me dat hij ‘zo veel mogelijk zo min mogelijk’ doet. Het is belangrijk dat iedereen zich goed voelt. Sommigen doen dat met zeven lagen en andere slechts met een klein beetje mascara. Voor de opnames loop ik met Paul mee langs de hotelsuites om de gasten een televisiepoedertje te geven zodat ze niet glimmen. Paul is razendsnel, zodat hij de gasten zo min mogelijk tot last is. Binnen no time zijn hij en zijn poederkwast alweer verdwenen. We kloppen aan bij kamer 14. De knappe jongen met het zwarte lange haar uit groep A doet open. Ik vraag hem of hij nerveus is. (De enige vraag die ik hem mag stellen.) Hij krijgt de hele dag al geen hap door zijn keel. Waar ben ik aan begonnen, vraagt hij zichzelf af.

Bewakers van de liefdesarena zijn gastheer Sergio, barman Victor en serveersters Kelly en Fleur. Vier ongelooflijk lieve mensen die ik vanaf nu op elke date zou willen meenemen. Zij maken elke ongemakkelijke situatie dragelijk. Sergio en Victor zorgen voor de ijsbrekers, Kelly en Fleur voor het onvermijdelijke betaalmoment. Ik was er van overtuigd dat de gasten de rekening niet écht zelf moesten betalen. Ik mag onthullen: De feministische onafhankelijke vrouw tegenover de man die niet voor lul wil staan bij zijn vrienden omdat zij haar eigen helft betaalt, is niet in scène gezet.

‘Zullen we ’m splitten?’ Helaas ook niet.