A Very English Scandal S01E01: Hugh Grant als arrogante antiheld

A Very English Scandal gaat over het schandaal rond Jeremy Thorpe, een waargebeurd verhaal dat nog nooit eerder werd verfilmd. Dat is verbazingwekkend, want de zaak heeft alle elementen voor een geslaagd drama: seks, leugens, ambitie, samenzweringen en een moordpoging. Te midden van dat alles schittert Hugh Grant in deze driedelige miniserie als arrogante antiheld, in tegenstelling tot zijn gebruikelijke romkomrol.

In 1979 stond de leider van de Liberale partij Jeremy Thorpe terecht voor het samenzweren tot moord op zijn ex-vriend Norman Scott. Het is nog steeds één van de meest opzienbarende zaken rond een eens zo populaire politicus, die later hard van zijn voetstuk zou vallen. Reden genoeg voor scenarist Russell T. Davies om het non-fictie boek van John Preston, A Very Englisch Scandal, te bewerken tot een gelijknamige tv-serie. Stephen Frears (The Queen, Florence Foster Jenkins) tekende voor de regie.

Thorpe wordt gespeeld door Hugh Grant, en Frears had geen betere keuze kunnen maken. Geef Grant een paar inktzwarte kleurlenzen en laat hem wat zuinige trekjes met zijn mond maken, en de onhandige, sympathieke romkomheld transformeert in een arrogante en beangstigende politicus. Deze rol vertolkt Grant echter wel met zijn gebruikelijke charme en humor, die Thorpes geslepenheid en machtslust maskeren.

In de eerste episode, die zich midden jaren zestig afspeelt, wordt de aanloop naar de zaak beschreven. Onder het genot van een steak tartare met een rauw ei (lang leve de Engelse keuken)  bespreekt 'a pair of old queens', Thorpe en partijgenoot Peter Bessell (Alex Jennings), hun indertijd verboden homoseksuele escapades. Met een zekere 'joie de vivre' en onverschrokkenheid wisselen zij verhalen uit, totdat Thorpes ex-vriend Norman (Ben Whishaw) besluit om Thorpe te chanteren.

Thorpe heeft oprechte politieke principes – zo pleit hij vóór aansluiting bij de EEG, aangezien een verenigd Europa veel voordelen voor 'alle komende generaties' met zich mee zou brengen (o, hoe wrang is de Brexit anno 2018). We zien hoe de veelbelovende politicus naar de top klimt. Maar daar kan hij geen schandaal bij gebruiken, en dus besluit hij aan het eind van de episode dat Scott vermoord moet worden.

Dit komt wat plots, en voelt - à la House of Cards - wat vergezocht aan, totdat je je realiseert dat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Het is tevens het enige moment waarop de kijker zou kunnen twijfelen aan Grants geloofwaardigheid. Zoals Jude Law schitterde als de arrogante paus in The Young Pope , zo geniet Grant zichtbaar van zijn rol als de zelfverzekerde schurk Thorpe. Beide acteurs schudden hun romkom-imago met succes van zich af en lijken zich opnieuw uit te vinden. Zo zou je Grant misschien niet zo snel beschrijven als manipulatief of beangstigend, maar de scène waarin Thorpe met een pot glijmiddel in de hand de jonge Norman gebiedt zich aan hem over te geven ('Just hop onto all fours, there’s a good chap') is zeer overtuigend. En toch overheerst in de eerste episode een humoristische en soms wat joviale toon. De volgende twee afleveringen moeten uitwijzen hoe de miniserie de meer serieuze aspecten van de zaak aan gaat pakken.