A Teacher S01: gedoemde relatie tussen leerling en lerares

Foto credits: FX

Tijdens haar allereerste les leest juf Claire Wilson (Kate Mara, House of Cards) haar eindexamenklas een gedicht van de Welshe dichter Dylan Thomas voor. ‘Zijn werk gaat over strijd, over de waarde van het lijden en over het je verzetten tegen het lot. Dat klinkt misschien irrationeel, maar dat is waarschijnlijk ook waarom ik er zo van hou.’

Het blijkt een veelbetekenende opmerking. Niet veel later zal juf Wilson, midden in de dertig, een relatie beginnen met de 17-jarige Eric (Nick Robinson, Simon in Love, Simon), een van haar eindexamenleerlingen. De gelijknamige film uit 2013 (te zien bij MUBI), waarop de serie gebaseerd is, volgt het middenstuk van deze affaire. De serie (eveneens gemaakt door Hannah Fidell) beslaat een groter gebied: van de eerste ontmoeting, de start van de romantische relatie tot het onvermijdelijke einde en de bijbehorende vervelende nasleep.

Het begint allemaal nog redelijk onschuldig. Claire raakt met Eric aan de praat in een hamburgerrestaurant, stemt toe hem bijles te geven voor zijn naderende eindexamen en geeft hem een lift naar huis. Een puur barmhartige daad zou je denken, ware het niet dat Eric daarna meteen zijn opwachting maakt in een seksdroom van Claire.

De serie – en daarmee de relatie – vordert met horten en stoten. A Teacher komt het meest tot zijn recht in de kleine details, die goed laten zien hoe makkelijk een situatie van goedbedoeld naar grensoverschrijdend gaat. Dat Eric zijn juf na hun eerste gesprek direct een online vriendschapsverzoek stuurt, kan nog gezien worden als onnadenkend, maar jeugdig enthousiasme. Dat Claire een aflevering later zijn verzoek accepteert is toch echt foute boel.

Dus is het jammer dat al deze treffende details tegelijkertijd een beetje teniet worden gedaan door een constante gejaagdheid. Zo zit er bijna geen tijd tussen het moment dat Claire Eric op het hart drukt haar toch vooral bij haar voornaam aan te spreken, hij haar onder schooltijd probeert te kussen, en zij hem afwijst, om niet veel later toch samen op de achterbank van haar auto eindigen. Hetzelfde gebeurt in de nasleep, waarin eigenlijk alle echt interessante confrontaties – zoals die tussen Claire en haar echtgenoot (Ashley Zukerman) en die tussen Eric en zijn alleenstaande moeder (Rya Kihlstedt), die hem niet voor zijn lerares heeft kunnen behoeden – worden overslagen om maar zo snel mogelijk bij het volgende hoofdstuk aan te komen.

De serie heeft meer tijd en een bredere focus dan de film – al is de serie met tien afleveringen van tussen de twintig en dertig minuten relatief aan de korte kant. Toch blijft de serie, ironisch genoeg, meer op de vlakte. Met de juf (Diana) in de film (een onverschrokken optreden van Lindsay Burdge) was duidelijk iets mis. Ze gedraagt zich in de relatie met haar leerling (Will Brittain) meer als een hitsige tiener dan als een volwassen vrouw. Ze is een destructieve kracht, die in de allereerste scène dan ook wordt begeleid door een onheilspellende soundtrack van dissonante blaasinstrumenten.

Mara’s vertolking is een stuk sympathieker (voor Claire gebruikt Fidell ook een verleidelijker deuntje: het dromerige Oh Baby van LCD Soundsystem) en Claires gezichtspunt wordt daarnaast afgewisseld met die van Eric. De serie doet ook hard zijn best om inzichtelijk te maken waarom Claire doet wat ze doet. Haar moeder is dood, haar vader is een alcoholist en zijzelf zit vast in een onbevredigend huwelijk met een saaie echtgenoot, die zelf net aan zijn midlifecrisis lijkt te zijn begonnen. Maar hoe meer verklaringen de serie geeft, hoe meer het voelt als makkelijke excuses: Claire is gewoon een ongelukkige vrouw, die, net als Eric, in een gepassioneerde opwelling een aantal erg domme keuzes heeft gemaakt.

Dat een van de twee hier de volwassene was en misbruik maakte van haar mentor-positie, is iets waar zowel de serie als Claire zelf niet al teveel bij stil lijkt te willen staan.