A Confession S01E01: Martin Freeman als sympathieke diender

Foto credits: ITV/BritBox

Twintiger Sian Emma O’Callaghan raakte op 19 maart 2011 vermist in de buurt van haar woonplaats Swindon. De zaak hield de media destijds in de greep, zoals dat gaat wanneer een jonge vrouw na een avond stappen ineens verdwijnt. Ook de dubieuze rol van hoofdinspecteur Steve Fulcher, die een onconventionele opsporingsmethodiek hanteerde, werd in nieuwsreportages onder de loep genomen. De rechercheur had toentertijd al snel door dat er iets niet in de haak was, en schroomde niet voor zijn onderzoek ethische grenzen te overschrijden.

Scenarist Jeff Pope, bekend van speelfilms als Philomena (2013), heeft deze roemruchte vermissingszaak bewerkt tot een dramatisch zesluik. Agent Fulcher wordt gespeeld door Martin Freeman ( Sherlock , The Hobbit ), die als geen ander een (op het oog) sympathiek personage kan neerzetten. Zoals wanneer hij belt met zijn overste: of de helikopter ook ingezet kan worden? Waarop zijn baas reageert: ‘Het kost alleen al 1500 pond als we de motor aanzetten.’ Maar Fulcher is vastberaden, dus doe het maar gewoon. En als het niet goedschiks kan, dan doet Fulcher het wel buiten het boekje om.

Want – zo wordt het in de serie voorgespiegeld – politiewerk is vermoeiend, met al die red herrings. Was Sian lesbisch? Had ze een verhouding met een dj? Wat deed ze op straat? Het zijn potentiële aanwijzingen en tegelijk potentiële doodlopende wegen, die veel onnodige arbeidsuren kunnen kosten. Niettemin is dat natuurlijk wel de bedoeling, dat dienders protocollen volgen en niet zomaar naar eigen inzicht de cowboy gaan uithangen. Fulcher laveert in A Confession voortdurend tussen die twee modi operandi. (En dan zien we ook nog de vermissing vanuit het perspectief van O’Callaghans familie, die door Fulcher voorafgaande aan een persconferentie nauwgezet worden geregisseerd.)

Pope weet dit dilemma – hoever ga je, als betrokken politieagent? - vakkundig te vatten in de openingsaflevering. Saillanter is dat hij de aandacht die er vandaag de dag is voor vrouwenhaat op intelligente wijze weet te integreren in het verhaal. Bijvoorbeeld in de vorm van een collega van Fulcher die verdacht wordt van seksueel misbruik, maar dit naar het land der fabelen verwijst: ‘Het was toch gewoon een lachertje?’ Fulcher is in gesprek met z’n kompaan echter kraakhelder: ‘Dit zijn de jaren tachtig niet meer; hou dat soort opmerkingen voor jezelf.’ Waarmee hij als spreekbuis van Pope even nadrukkelijk stipuleert dat politieinspecteurs, in navolging van Fulcher, vrouwen serieus moeten nemen.