65: malle sciencefiction met dino’s

Foto credits: CTMG / Sony Pictures

Tijdens het kijken krab je je steeds meer achter je oren. Is het nou echt zo dat we moeten slikken dat Mills, gespeeld door de stoïcijns en best goed acterende Adam Driver ( Marriage Story , Star Wars) , een alien is die op de planeet Somaris woonde, 65 miljoen jaar geleden, en tijdens een ruimtereis door een botsing met een zwerm asteroïden op onze aarde terechtkwam? Mills spreekt perfect Amerikaans Engels en ziet eruit, nou ja, als Adam Driver dus, en de makers doen geen enkele moeite om dit te verklaren. Het ís gewoon zo. Het is ook gewoon beyond onwaarschijnlijk.

Net als de reden van de crash: Mills is de enige piloot van een ruimteschip dat vele mensen (of liever: menselijk uitziende aliens) in cryo-slaap vervoert gedurende een twee jaar durende reis. Als zijn schip de zwerm asteroïden in vliegt, ligt hij te slapen en blijkt het schip behalve de onvermijdelijke pratende boordcomputer en onhandig gevormde sissende schuifdeuren (waarom zijn er geen ruimteschepen met deuren die gewoon rechthoekig zijn?) een automatische piloot te hebben die asteroïden-zwermen wel herkent maar niet ontwijkt. Tip: stuur voortaan minimaal twee piloten op zo’n belangrijke en ongetwijfeld peperdure missie, zodat ze om beurten een dutje kunnen doen. Na de crash die dit oplevert, zijn Mills en het meisje Koa (Ariana Greenblatt uit Avengers: Infinity War en binnenkort Barbie ) de enige overlevenden.

Complicerende Factor Eén: zij spreekt toevallig dan weer géén Engels maar een andere taal, waardoor communicatie tussen haar en Mills schier onmogelijk is. Complicerende Factor Twee: op onze aarde wemelt het van de dinosauriërs, hetgeen voortdurend tot bijna dood-ervaringen leidt die Mills en Koa steeds op het nippertje overleven, vooral door het geweer dat Mills bij zich heeft dat ook flink grote dino’s merkwaardigerwijs met slechts één schot omlegt. Ergens tijdens de vele renpartijen door de gigantische wouden met varens, die aan een enorme prehistorische Intratuin doen denken, verliest Mills het geweer in een moeras, maar een paar scènes later heeft hij het gelukkig gewoon weer bij zich. Mills en Koa proberen de enige reddingsboot die het nog doet te bereiken, die een paar bergtoppen verderop is neergestort, maar er lopen dus heel wat meestal verdienstelijk geanimeerde cgi-dino’s in de weg.

65 probeert dus Jurassic Par k na te doen, maar óók een vader-dochter-drama. Mills is zijn dochtertje dat op Somaris achterbleef kwijtgeraakt aan een ziekte. Hij vindt in Koa een surrogaat-dochter en probeert haar dus des te beter te redden, hoewel ze zelf ook veerkrachtig en slim blijkt te zijn en hem ook een keer redt (uit dat geweer-verslindende moeras). De interactie tussen Mills en Koa werkt vaak wel en is soms ontroerend en in elk geval acteren de twee acteurs zich prima door het maffe script heen.

De climax is dat ze net op tijd én de onvermijdelijke T-Rex in de val lokken én de inslag van de meteoriet die de dinosauriërs de das omdeed vermijden door het reddingsschip te nemen, dat weliswaar zwaar beschadigd is maar nadat de boordcomputer opgewekt 'auto-repair seqeunce starting' heeft gezegd, het korte tijd later weer prima doet. Op het nippertje gered.

Nou ja, op het nippertje: eigenlijk vond die inslag inmiddels volgens de meeste wetenschappers 66 miljoen jaar geleden plaats, maar regisseurs en scriptschrijvers Scott Beck en Bryan Woods vonden 66 misschien geen prettige titel? Beck en Woods schreven ook het script van A Quiet Place , dus ook zij kunnen echt wel wat, maar 65 is geen succes.