Winnaar Sonja Barend Award 2011

Twan Huys wint de Sonja Barend Award 2011

Twan Huys wint de Sonja Barend Award voor zijn gesprek in Nieuwsuur met de ex-luitenant-kolonel van Dutchbat, Thom Karremans.

De jury noemde het interview van Huys 'Journalistiek vakwerk' en 'een gesprek van historische waarde'.

Een jury van 32 coryfeeën uit medialand heeft de afgelopen weken de moeite genomen om te stemmen voor de Sonja Barend Award, de prijs voor het beste interview van het afgelopen televisieseizoen. Zij konden kiezen uit vier door de VARAgids genomineerde interviews:

• het interview van Matthijs van Nieuwkerk met Isa Hoes, waarin de actrice zeer openhartig vertelt over de zelfmoord van haar man Antonie Kamerling

• het interview van Jeroen Pauw en Paul Witteman met Albert Drent, oud-directeur van Het Hofnarretje, over het misbruiken van tientallen kinderen door Robert M.

• het interview van Sven Kockelmann met Marine Le Pen, leidster van de extreem-rechtse, Franse partij Front National

• het interview van Twan Huys met Thom Karremans over Srebrenica, naar aanleiding van de arrestatie van Ratko Mladic

Alle interviews hebben minimaal vier stemmen gekregen van de leden van onze vakjury en het is dan ook op zijn plaats om alle genomineerden hier kort in het zonnetje te zetten.

Twan Huys is in het gesprek met Thom Karremans kordaat en ‘to the point’. Hij stelt open vragen, luistert goed en zet de geïnterviewde niet bij voorbaat in de beklaagdenbank. Hoewel Karremans duidelijk probeert zijn straatje schoon te vegen, komt hij niet overal mee weg omdat Twan Huys goed beslagen ten ijs komt. Juist omdat hij destijds uitvoerig verslag deed van het drama in Srebrenica kent hij de details en weet hij welke kwesties hij moet aansnijden.

Sven Kockelmann excelleert in het interview met Marine Le Pen in zijn beste Frans . Zijn ‘van-dik-hout-zaagt-men-planken’-mentaliteit is dit keer uiterst effectief. Bovendien heeft hij zich uitstekend voorbereid en laat hij zich niet van de wijs brengen door de spraakwaterval die tegenover hem zit. Het camerastandpunt, met de hoofden dicht bij elkaar, geeft aan het gesprek zelfs de sfeer van een duel – dat glansrijk door Kockelmann wordt gewonnen. In een gesprek van een half uur weet de interviewer Le Pen te verleiden tot openhartige uitspraken waardoor de kijker een goed inzicht krijgt in haar politieke denkwereld.

Pauw & Witteman werken in hun onderonsje met Albert Drent uitstekend samen en bouwen het gesprek mooi op. Ze luisteren goed en reageren adequaat op de antwoorden van hun gast. Hun vasthoudendheid leidt nergens tot effectbejag en het moraliserende vingertje blijft terecht achterwege. De heren zijn doortastend, maar behandelen Drent met respect – ondanks zijn zeer dubieuze rol in de zaak Robert M. Witteman is hier op zijn best als de schoolmeester waarvoor je vroeger je best wilde doen – en die altijd precies op het juist moment wist in te grijpen.

Matthijs van Nieuwkerk laat zich in het interview met Isa Hoes van zijn gevoelige kant zien. Maar weinig mensen kunnen zo goed schakelen tussen de gevoeligheid, de lach en de serieuze ondertoon. Hij heeft dit keer de openhartigheid van zijn gast mee, maar stelt de juiste vragen zonder haar een ongemakkelijk gevoel te geven. Ze kan vrij en oprecht over haar verdriet vertellen. Het gesprek kan volgens één jurylid zelfs een troostende werking hebben voor mensen die in hun omgeving met bipolariteit worden geconfronteerd – “een veel voorkomende ziekte die nog vaak als een taboe wordt gezien”.

Eén van deze vier interviews steekt er volgens de vakjury echter met kop en schouders boven uit  en kreeg dan ook meer dan de helft van alle stemmen.

Dit vraaggesprek is van alle vier het best voorbereid, met dan ook de meest gedetailleerde vragen. Het is een gesprek met nieuwswaarde, over een gebeurtenis die voor Nederland zeer dramatisch was. De materie is complex, maar de bewuste interviewer – of zijn er het er toch twee? – zorgt voor opheldering door een goede structuur. Ondanks het empatische karakter van het gesprek schetst de geïnterviewde een ontluisterend beeld van zichzelf. ‘Journalistiek vakwerk’, ‘onthullend en diepgaand’, om nog maar wat lovende kwalificaties van vakgenoten te noemen. Zelfs stoere gesloten mannen zijn bereid om deze sympathieke ondervrager hun verhaal te verhalen. Dat heeft dit keer zelfs een interview opgeleverd van “historische waarde”.

De Sonja Barend Award voor het afgelopen televisieseizoen 2011 gaat naar... Twan Huys!

De leden van de vakjury
Cornald Maas, Sophie Hilbrand, Annemiek Schrijver, Arie Boomsma, Wouke van Scherrenburg, Jörgen Raymann, Rutger Castricum, Frits Wester, Brecht van Hulten, Chris Kijne, Leon Verdonschot, Gijs Groenteman, Daphne Bunskoek, Jildou van der Bijl, Paul Onkenhout, Barbara van Erp, Roy van Vilsteren, Max van Weezel, Jean-Pierre Geelen, Luuk Koelman, Margriet van der Linden, Cécile Koekkoek, Britt Stubbe, Dolf Rogmans, Hans Beerekamp, Antoinnette Scheulderman, Barbara van Beukering, José Rozenbroek, Paul van Liempt, Prem Radakishun, Claudia de Breij, Frits Barend