“Als ik een moshpit mocht organiseren, dan zou het geen moshpit meer zijn”
Oifik (BNNVARA): Hé, heb je al gemosht vandaag?
Nadine (21):
Haha, nee. Ik ben vooral gekomen om van de mooie acts te genieten en absoluut niet om te moshen.
Waarom mosh je niet?
Het ziet er allemaal zo gevaarlijk uit. Dat is echt niet aan mij besteed, man.
Wat moet er gebeuren om een moshpit voor jou aantrekkelijker te maken?
Het geduw en getrek eruit. Als ik een moshpit mocht organiseren, dan zou het geen moshpit meer zijn. Geen geduw, getrek en gespring. Maar ja, daar gaat het eigenlijk wel om he?”
Is het echt zo erg gesteld met moshpits? Aanschouwen wij in werkelijkheid een soort rituele slachting van mensen, waarbij het recht van de sterkste geldt? En dat puur en alleen omdat het de muziekbeleving zogenaamd mooier maakt? Moeten wij ons er gewoon bij neerleggen dat je alleen maar van moshen kan houden als je een soort masochistisch gedrocht bent?
Niet als het aan het drietal Charley (16), Emma (17) en Leonoor (17) uit Amsterdam ligt.
“Verstand op nul en gaan!”
Oifik:
Hoi! Moshen jullie?
Leonoor:
We gaan je zo een zieke mosh laten zien tijdens de show van Migos.
Jullie zijn niet bang om geplet te worden in de moshpit?
Emma:
Nee, je moet gewoon gaan. Veel mensen hier in het publiek zijn ontzettend stiff.
Mag ik zo met jullie mee de pit in?
Ja, leuk!
Charley, Emma en Leonoor torpederen zich van de ene naar de andere kant van de cirkel in het publiek. En dat gaat zichtbaar met veel plezier. Leonoor wurmt zich als eerste uit de menselijke sandwich en zegt opgetogen: “Het is fucking leuk! Ik snap heel goed dat mensen bang zijn voor de pijn of wat dan ook. Maar goed, that’s part of the game!”
Dit was leuk. Maar stel dat je een Nadine tegenover je hebt staan. Hoe krijg je haar toch zover om mee te doen én heelhuids uit de moshpit te komen? Charley, Emma en Leonoor geven aan vooral “enorm veel schijt” te hebben aan hoe je erin komt en eruit gaat. Ook zeggen ze dat het helpt om vooral bij je vrienden te blijven tijdens het moshen. "Vrienden houden namelijk een oogje in het zeil voor elkaar." Kijk, dit laatste geeft de burger moed.
“Haha. Gast, heb je gezien hoe klein ik wel niet ben?”
Oifik:
Volgens mij ga jij een moshpit niet uit de weg.
Samantha (20):
Gast, heb je gezien hoe klein ik wel niet ben?
1,60m?
Ik ben ongeveer 1,58m.
Maar lengte zegt ook niet alles. Misschien ben je wel beresterk?
Ik heb gewoon geen zin om dan ge-sandwicht te worden door een man of twintig. Moshen gaat hem voor mij niet worden ben ik bang. Ik lijk wel gek!
De moed zakt me een beetje in de schoenen tot ik Brigitte en José spreek. En wat blijkt: ze hebben dé ultieme tips voor alle bangeriken.
“Moshen hoort er gewoon bij.”
Brigitte en José wonen in de buurt van Beekse Bergen en nemen vandaag voor het eerst een kijkje op WOO HAH!. Ze hebben het enorm naar hun zin en wiegen euforisch mee op sentimentele teksten als ‘ALL MY FRIENDS ARE DEAD, PUSH ME TO THE EDGE’. Mét bier in hand.
Oifik:
Jullie gaan hartstikke lekker. Doen jullie ook mee met de moshpits?
Brigitte (50):
Een moshpit? Geen probleem.
Geen angst voor blauwe plekken en een bierdouche?
José (57):
Hoe ruig moshpits er ook uitzien, het hoort er hier gewoon bij. Je hoeft je helemaal geen zorgen te maken over je kleren of een paar blauwe plekken. Je bent op een festival met duizenden anderen. Een stootje of twee kan je verwachten, alsmede vieze kleren. Je moet het gewoon doen!
Goed - al mijn twijfels zijn verdwenen. Moshen is gewoon hartstikke leuk, ook voor vrouwen. Dat bewijzen strijders als Brigitte, José, Charley, Emma en Leonoor. Zorg alleen wel dat je je vrienden goed in de gaten houdt en betreedt het festivalterrein niet in je duurste outfit, dan komt het helemaal goed.
En heb je nou echt geen zin om te moshen? Dan kan je altijd nog rustig vanaf de zijlijn een biertje drinken. Minder spannend. Maar ook hartstikke leuk.