Een eerlijk gelijkwaardig Nederland. Wij zijn voor. Jij ook?
Waarom kiest Natasja Gibbs voor meer openheid over haar verleden?
04-01-2021
•
leestijd 9 minuten
•
32019 keer bekeken
•
Natasja Gibbs
Problemen met geweld en religie tekenden de jeugd van presentator en journalist Natasja Gibbs. ‘Nu geniet ik. Maar ik heb altijd in mijn achterhoofd dat ik dat armoedige rijst met ketchup-gevoel nooit meer wil meemaken.’
De Nieuws BV, maandag t/m vrijdag om 12.00 bij NPO Radio 1 en NPO 2
Ze heeft een kapsel als een vulkaanuitbarsting waaronder indrukwekkende oorbellen bungelen. Verder: Elvis-franjes, een knalgele coltrui in combinatie met gestipte bell bottom-broek enboots met sporen die John Wayne niet zouden misstaan. Natasja Gibbs houdt er qua verschijning rekening mee dat actualiteitenprogramma De nieuws BV niet alleen te beluisteren is, maar ook als talkshow kan worden bekeken. Over die unieke combinatie zegt ze: ‘Gaaf en geweldig. Maar het bezorgt me af en toe een split brein-moment. Ik kom uit de radio-hoek waar nuances in stemgebruik en stiltes tellen. Nu spelen lichaamshouding of een glimlach ook een rol. Soms is er sprake van een ongemakkelijk compromis. Dan schreeuw ik naar collega’s: we maken wel radio hoor. En roepen zij terug: ja, maar ook televisie.’
Gibbs duikt niet alleen voor De nieuws BV graag in haar kledingkast. Ze koestert versiering en kleur – ze omschrijft haar uitgesproken stijl als stoer met een knipoog – omdat ze het als kind niet voor het uitkiezen had. ‘Er was thuis geen geld. Het was rondsnuffelen in de zak van Max. En daarnaast ben ik heel conservatief opgevoed. Mijn ouders waren Jehova’s Getuigen. Ik ging altijd naar de kerk in een grijze outfit. Maar dat maakte mij uiteindelijk creatief. Daarom word ik nu vrolijk van mijn kledingkast. Het is een cadeautje dat er van alles te kiezen valt en dat ik daarmee een glimlach op iemands gezicht kan toveren.’
De Amsterdamse groeide op om de hoek van het Mediapark waar ze sinds september vier dagen per week te vinden is voor De nieuws BV . Maar naast geldgebrek kijkt ze verder ook niet bepaald terug op een Gooise Kinderen voor Kinderen-jeugd, zegt zij. Haar ouders, afkomstig van de Antillen, hadden een turbulent huwelijk waar huiselijk geweld schering en inslag was. Die situatie escaleerde waardoor Gibbs rond haar 8ste met moeder en jongere zusje en broertje een jaar lang in verschillende blijf-van-mijn-lijfhuizen moest onderduiken. Haar vader, met wie ze geen contact meer heeft, stalkte het gezin. Haar moeder worstelde vervolgens met depressies. Lange tijd praatte Gibbs om de problemen heen. Zei ze dat haar vader veel in het buitenland verbleef wanneer gevraagd werd naar zijn afwezigheid. Nu verbloemt ze die negatieve kanten van haar jeugd niet langer.
Waarom kies je voor meer openheid over je verleden? Omdat schaamte verdwijnt wanneer zaken bespreekbaar zijn. En omdat er nou eenmaal tegenstellingen bestaan. Bij bijvoorbeeld Hilversum denken veel mensen aan de media, luxe, gezelligheid en welvaart. Dat Hilversum bestaat. Daarnaast is er een Hilversum dat huiselijk geweld, slechte huwelijken en sociale ongelijkheid kent. Ik heb het meegemaakt en wil daarover praten. Niet als slachtoffer, dat vind ik een naar woord. Want dat impliceert dat er na zo’n zware periode geen nieuw leven, mooie dingen of succesvol vooruitzicht mogelijk zijn. Ik noem mezelf liever een overlever. Iemand die een verhaal van kracht wil delen. Die donkere wolk van geweld en armoede maken onderdeel uit van mijn verleden. Of nee donkere wolk is niet de juiste aanduiding. Het is mijn ontstaansgeschiedenis die invloed had en heeft op mijn keuzes.
Wat heb je geleerd van die periode? Dat achter ieder gezicht een verhaal schuilt. Soms plagen mijn vrienden mij om die benadering, vinden ze het soft of te veel vergoelijkend. Wanneer iemand woest in het verkeer reageert, zeg ik: ja maar hij of zij had vast een reden voor die slechte dag. Kortom: ga nooit alleen af op wat je op het eerste gezicht waarneemt. Niet iedereen kijkt verder, merk ik als ik de kilheid zie waarmee in Nederland soms wordt gereageerd op armoede. Zo van: eigen schuld, dikke bult. Ook: moet je maar harder werken, je meer invechten. Maar velen zitten niet door eigen toedoen in de penarie. En soms ook wel. Ik denk dat mijn ouders op bepaalde momenten verkeerde beslissingen hebben genomen. Als kinderen krijg je automatisch met de gevolgen te maken. Die moeilijke tijd heeft mij dankbaar gemaakt voor alles wat ik nu heb. Ik presenteer een programma, kan naar de supermarkt gaan zonder me zorgen te maken over wat ik in mijn mandje gooi. Ook heb ik thuis op de bank van die momentjes. Dan zie ik mijn vriend, mijn goed gevulde boekenkast en mijn kat Davis en dan denk ik: als ik als kind had geweten dat het zo zou aflopen, was ik een stuk geruster geweest. Ik geniet volop, maar zal altijd iets achter de hand houden voor het geval er wat misgaat. Nadat we uit het blijf-van-mijn-lijfhuis kwamen, stond mijn moeder er alleen voor. Ze werkte zich een slag in de rondte: nachtdiensten in de zorg, schoonmaken, aan de lopende band in de Unox-fabriek soepzakjes inpakken. Toch was er steeds die vraag: gaan we het einde van de week redden met de boodschappen? Regelmatig was het rijst met ketchup eten of zaten we op een rantsoen van twee plakjes brood. Dat rijst met ketchup-gevoel wil ik nooit, nooit maar dan ook nooit meer meemaken.
Natasja Gibbs noemt haar conservatieve opvoeding als dochter van Jehova’s Getuigen als ander belangrijk hoofdstuk dat haar heeft gevormd als mens en journalist. ‘Ik zie het als een vrij sektarisch geloof dat bij mij op jonge leeftijd al het gevoel opriep: dit is niet in orde. Anderen uitsluiten die niet dezelfde religie aanhangen. Dat is geen wereld waarin ik wilde leven. En net als bij onrecht en sociale ongelijkheid dacht ik ook hierbij: waarom, waarom, waarom? En: dit kan niet waar zijn. Ik schreef het van mij af in dagboeken, bij wijze van uitlaatklep.
Natasja Gibbs - De Nieuws BV
Op de middelbare school maakte ik daarna stukjes voor de schoolkrant. Dat gebeurde op een moment dat ik echt niet wist wat ik met mijn leven aan moest. Want een vervolgopleiding was vanwege religie niet geaccepteerd. Mijn moeder wilde eigenlijk gewoon dat ik ging werken. Maar wat moest ik doen dan zonder diploma’s? Mijn leraar kwam met het idee voor de School voor de Journalistiek in Utrecht. Dan kon ik schrijven en verder onderzoek doen naar onrecht en andere zaken waarover ik mij opwond. Een gouden vondst die tevens de sleutel naar vrijheid was. Maar toen ik dat ging doen, werd de deur thuis gesloten en was ik niet meer welkom. Nadat mijn moeder mij afzette bij mijn kamer op Kanaleneiland heb ik haar twee jaar niet gezien of gesproken.
Kon je dat rijmen: je moeder die eerst voor je knokte en je vervolgens niet wilde zien? Dat is het vreemde in mijn ogen van die religie. Die kan ervoor zorgen dat je zodanig wordt geleid dat je bereid bent de liefde voor je kinderen opzij te zetten. Na twee jaar besloot ik haar te bellen. Ze is en blijft toch mijn moeder, dacht ik. Ze is inmiddels uit die sekte gestapt en we zijn nu closer dan ooit. Ze zegt dat ze heel veel spijt en pijn heeft van wat er gebeurd is, ze wilde het niet zo en zou alles anders doen wanneer dat had gekund. Ik geloof haar, ze is een oprecht en liefdevol mens. Ik neem haar niets kwalijk, therapiesessies hebben geholpen om dingen een plek te geven en om erover te kunnen praten. Ondanks het verdriet destijds om mijn moeder, heb ik genoten van die periode in Utrecht. Alles ingehaald wat eerder niet kon of mocht. Laat opblijven, te veel drinken, de meest vreselijke dingen eten, zelf mijn kleding bepalen. Vrij snel na de opleiding ben ik vertrokken naar Curaçao omdat ik daar aan de slag kon bij het Antilliaans Dagblad . Ik zou er zes maanden werken, maar uiteindelijk bleef ik vijf jaar.
Waarom ben je teruggekomen naar Nederland? Aan de ene kant zijn de eilanden een journalistiek walhalla waar je dicht bij het vuur zit en van alles kunt verslaan. Over politiek, economie, toerisme. Aan de andere kant is het best klein. Ik reisde regelmatig terug naar Nederland en dan merkte ik dat mijn vrienden verder waren gegaan en zich bezighielden met grotere vraagstukken. Ik zat toch vast in dat regionale. Niks mis mee, maar ik had ook weleens zin in die grotere vraagstukken. Solliciteren op afstand lukte toen niet, nu met corona zou dat wel kunnen. Bovendien kenmerkten de media in Nederland zich in 2012, 2013 door de tap on the shoulder-mentaliteit. Ik bedoel: iedereen viste uit eigen netwerk als het om vacatures ging. Als zwarte Caraïbische vrouw kwam je daar moeilijk tussen. Nu merk ik de urgentie rond meer diversiteit. Die is voelbaar. En het publiek wil het ook gewoon. Dus moeten we er met z’n allen aan gaan werken, zonder elkaar verwijten te maken. De wil is er vaak wel, maar de kennis of het netwerk ontbreekt. Zo kom ik bij De nieuws BV aan met namen die niet in de telefoon van anderen staan en draag ik bijvoorbeeld veel Caraïbische onderwerpen aan.
Hoe kijk je naar Giovanca en Natacha Harlequin die zonder gedegen journalistieke achtergrond een prominente tv-positie kregen? Met veel belangstelling. Lastig. Maar zonder afbreuk te doen aan Giovanca of Natacha – zij zijn mensen die gedegen hun werk doen – baal ik er wel eens van. Er zijn zoveel goede vrouwelijke diverse journalisten en presentatoren. Waarom staan die niet op de radar? Jammer. Het doet afbreuk aan het vak en de kunde die er wel degelijk bestaat. Bovendien voedt het de retoriek: nou zie je wel, ze kunnen het niet. Anderen van kleur met een diverse achtergrond hebben daar last van.
Advertentie
Dit is reclame van STER
Je bent niet heel donker, geboren en getogen in Hilversum en praat Gooiser dan Linda de Mol. Waarom noem je jezelf een zwarte Caraïbische vrouw? Daar heb ik zelf ook lang over nagedacht. Mijn buurman op Curaçao zei: Natasja, je bent helemaal niet zwart, waar heb je het over? Maar dat slaat niet op mijn kleur alleen. Mijn vader is een paar tinten zwarter dan ik. Ik heb het over mijn culturele achtergrond, de diaspora, de omgeving waar ik vandaan kom, de geschiedenis.
Heb je last van discriminatie? Ik heb last gehad van stereotype beelden. Bijvoorbeeld tijdens het daten toen ik naar de School voor de Journalistiek in Utrecht ging. Toch een vrij witte omgeving en opleiding. Dan stond ik in de kroeg met een leuke vent en hoorde ik: ik heb eigenlijk nog nooit seks gehad met een zwarte vrouw. Dat lijkt me best wel spannend. Die seksualisering en objectificatie: een exotische verrassing, leuk genoeg voor in bed, maar niet om mee naar huis te nemen en voor te stellen. Daar heb ik mee te maken gehad. Andersom geldt het ook: ik heb een witte vriend en sommige mensen zijn daardoor teleurgesteld. Ik kan me dat aan de ene kant voorstellen, het gaat te ver om daar helemaal over uit te weiden, maar die moeite met interraciale relaties ligt verankerd in de geschiedenis. Maar ik vind ook: jammer dat je zo denkt. En bovendien verwacht ik wel dat je mijn liefde voor mijn partner respecteert. Heel simpel.
Je voorgangers Renze Klamer en Willemijn Veenhoven presenteren grote praatprogramma’s. Wanneer volg jij in hun voetsporen? Voorlopig niet. Ik zit goed bij De nieuws BV . En het is voor het eerst dat ik wekelijks vier dagen een programma heb. Mensen waarschuwden mij dat het topsport zou zijn. En dat klopt, ik vind het heel pittig. Want het vergt totale focus. Ik wil alles weten, me inlezen, documentaires bekijken, een biografie doorspitten. Maar ook kijken naar interviewtechnieken en de manier waarop je een onderwerp aanpakt. Met Tijs van den Brink heb ik een leuke sessie gehad en met Lara Rense voer ik fijne gesprekken. Zij zei: het is een eenzaam vak. Toen dacht ik: gelukkig dat zij dat ook vindt, ik ben dus niet helemaal gek. Ik ben zo kritisch op mezelf, luister elke uitzending terug, soms met zelfhaat omdat ik het dan niet goed genoeg vind. Dat kan ook de bedoeling niet zijn. Ik moet leren om dat gevoel los te laten. Ik wil dus eerst beter worden in wat ik nu doe voordat ik een volgende stap maak.
Wij zijn voor relevante achtergrondverhalen die nieuwe inzichten geven. Jij ook? Sluit je bij ons aan!
Wij maakten het ook al mee dat we op ons eigen adres werden belaagd door lieden die ons "linkse rakkers" noemden. De politie ging met de belagers in gesprek, verzekerde hen dat wij geen aangifte gingen doen. Wij kregen een grote bek van de wijkagente en inderdaad kregen we niet de kans om aangifte te doen. Er werkt helaas echt tuig bij de politie en die stromen ook door in de leidingevende posities.
What else is new? Militairen en politie. Beiden betaald door de overheid; de belastingbetaler. Met regelmatig een persoon die er nog al wat extreme ideologie en zienswijzen op na houd. Vaak in extreem rechtse te vinden is. Op social media. Men vind dan men zaken soms hard aan moet pakken. Vaak met desastreuze gevolgen. De belager van Marc van Ranst was een militair. De MIVD kwam tot de conclusie dat inderdaad defensie veel aandacht trok van extreem rechtse jongeren.
In Duitsland in het nog veel erger. Mensen die ontslagen worden omdat men een heel wapenarsenaal thuis heeft en aanwijzingen dat men een aanslag wil plegen.
De neonazi beweging Nordkreuz die bestond uit politiemensen, militairen en burgers. Trainend om op een dag de macht over te nemen in Duitsland.
Het zegt wat over een deel van de mensen die het recht moeten handhaven, dienend moeten zijn voor iedere burger. Ook hier is de complottheorie niet vreemd.
Neemt men wat alles men leest op social media voor te lief aan en sluipt dat in het werk. Je bent geen bouwvakker, je bent een ambtenaar in functie.
Dat 81% van de ondervraagde politieagenten zo dom zouden zijn om op Le Pen te stemmen, dat is één maar dat ze dan ook nog zo dom zijn om daar ook nog eens eerlijk voor uit zouden komen!
Ik zet grote vraagtekens bij dit type onderzoek, waarin gevraagd wordt of je gediscrimineerd wordt, dan wel dat je discrimineert.
De problemen waar de agent op straat mee te maken heeftzijn deels veroorzaakt door beslissingen uit de politiek. Je kunt je ook afvragen waarom agenten zich blijkbaar niet voldoende gesteund voelen in hun werk door de zittende politieke macht.
Mokker
Allesbepalend lijkt mij, hoe u wilt dat agenten door welke politiek macht dan ook gesteund worden.
Misschien mag ik u er in dit verband op wijzen, dat een ware rechtsstaat helaas politieagenten hele strenge regels op moet leggen. Ten einde het onderscheid tussen de mensen die de wetten gehoorzamen en de mensen die dat niet doen heel duidelijk te maken. Ik ben bang dat een le Pen dat onderscheid niet zo streng maakt; t.b.v. het 'goede' doel mogen agenten zich als criminelen gedragen. Ik kan me voorstellen dat agenten die met hun voeten in de modder staan denken dat ze daar baat hij hebben. Ik ben er echter van overtuigd dat dat middel - agenten mogen de wet aan hun laars lappen en krijgen oncontroleerbare macht - erger is dan de kwaal.
hoe gaat een sollicitatieprocedure bij de politie? en jaarlijkse assessments gesprekken? want het moet toch duidelijk zijn of men uit het goede hout gesneden is om niet alleen als hoeder van de wet te kunnen functioneren maar ook als sociaal-maatschappelijk beheerder op kunnen treden. en verder nog wat rollen in kunnen vullen.
een goede test met gesprek dient dat te kunnen weergeven.
@greendutch
En dan? Kennelijk is het stemmen op een bepaalde politieke partij al een diskwalificatie. Moet de leidinggevende vragen op wie agenten hebben gestemd? En is dat reden voor ontslag of een functioneringsgesprek?
Jozias,
Niet de politieke keuze, maar zijn/haar mentaliteit maakt iemand geschikt of ongeschikt voor de functie. Daar is een degelijke psychologische screening bij sollicitatie, bij toelating tot de politieacademie en bij iedere mogelijke bevordering in rang voor nodig. Het gaat dan om wij-zij-denken, om vooroordelen, om respect voor de medemens, maar ook hoe het gesteld is met het zelfrespect en verantwoordelijkheidsgevoel.
Ook religie speelt een rol: hoe orthodoxer hoe gezagsgetrouwer, hoe sterker het wij-zij-denken, hoe meer bevooroordeeld, hoe meer extreem rechts.
Ik weet niet of zo’n screening al bestaat of niet. Zo ja, dan is die dringend aan verbetering toe. Zo niet, dan moet er snel zoiets ontwikkeld worden. Heel snel en heel grondig.
Er bestaat een motto dat er bij iedere politieman in gehamerd zou moeten worden, dat aan iedere wand in ieder politiebureau zou moeten hangen, op het dashboasrd van iedere politieauto gegraveerd en op iedere politiepenning:
Ik zie geen mannen en geen vrouwen. Alleen mensen. Geen blanken en geen zwarten, alleen mensen. Geen buitenlanders en geen Nederlanders, alleen mensen. Geen homo’s en geen hetero’s, geen transgenders en geen cisgenders. Alleen mensen. Medemensen.
Voor mezelf denk ik er dan altijd bij: Maar zodra religie een rol gaat spelen word ik argwanend.
Oorzaak en gevolg verhaal. Laten we lekker kopje thee met die politiekorpsen drinken. Kopje erbij en daarna het vooral niet aanpakken en vooral niets doen. En vooral de boodschapper belasteren.
En laten we vooral GEEN discussie hebben over hoe we dit moeten aanpakken. Geen vinger op de zwerende wond en vooral nog 5 a 10 jaar achterover leunen en over Woke gaan zeiken.
Dat moet wel genoeg zijn denk ik.
Ze worden ook niet aangenomen als ze laten blijken een eigen mening te hebben, en niet altijd bevelen willen opvolgen die dubieus zijn.
Niet dienstbaar aan de maatschappij, maar dienstbaar aan de polletiek zijn ze tegenwoordig.
De trend aar rechts-extremisme onder politieagenten is al jaren waarneembaar. Een gevaarlijke ontwikkeling. Zoals vaker gaan de ontwikkelingen in de VS ons voor.
“Blue lives matter”, hoe bont kan je het maken? Terwijl recentelijk weer een jonge zwarte ongewapende Amerikaanse man met zeker zestig politiekogels is doorzeefd.....
Toch moeten we ertegen waken individuele politieagenten op één hoop te gooien.
(Rond 1970 heb ik met anderen, na opgepakt te zijn na bezetting van een universiteitsgebouw, nog met politieagenten die ons "bewaakten" kunnen praten over hun eigen werkomstandigheden. Tja, andere tijden).
agenten zichzelf in een positie van “belegerde en verkeerd begrepen minderheidsgroep”
Enige jaren geleden deed ik dienst op Utrecht CS als rangeermachinist met veel vrije tijd tussen de klussen in. Die vrije tijd bracht ik veelal door in de kantine, waar - naast het NS-personeel - ook de politie zijn bammetjes en warme hap naar binnen kon werken. Had je geen last van. Helaas kwam het regelmatig voor dat er een hele groep politiefunctionarissen zat. En dan ging het lekker los. Het leek wel een redactievergadering van de Völkische Beobachter! Puur racisme, foute grappen en grollen en trots dat ze weer een aantal gedepriveerden hadden opgepakt en beboet. Een groot aantal NS-ers begon ook een enorme wegtrekker te krijgen en helaas, ik heb de moed niet gehad en op te staan en dat zooitje aangekleden carnavalsfiguren - ze mogen zich 'gezag' noemen, godbeterd! - te verzoeken met dit belachelijk gedrag te stoppen. Walgelijk!
Als het om discriminatie gaat, is racisme ook niet het enige probleem. De geschiedenis van vrouwen bij de politie is een aaneenschakeling van vijandigheid, (seksueel) ongewenst gedrag, pesten, intimidatie, uitsluiting.
Dat is toch algemeen bekend? Vond altijd dat Nederland, Duitsland en Zweden een behoorlijke uitzondering waren. Van Denemarken en Italië kon weer gezegd worden dat het daar uitzonderingen naar de andere kant waren.
De opkomst van extreemrechts is niet meer te stoppen, mensen hebben het veel te ver laten komen, krijg je zodra identiteitspolitiek als dat van Fortuyn genormaliseerd wordt. Het standbeeld voor die rechtsextremist is een klap in het gezicht van de democratie.
"dat in Frankrijk 81 procent van ondervraagde politieagenten hebben verklaard op de extreemrechtse politicus Marine Le Pen te stemmen"
Ik wist dat het erg was. Maar hier zakt mijn (blauwe) spijkerbroek spontaan van af.
Waar was blauw ook alweer het symbool van? O ja, van vertrouwen en loyaliteit. Nou, het moet niet veel gekker worden, anders zijn die ook weg.
Gelukkig hebben wij wel Sitalsing.
En blauw is ook maar een symbolische naam voor de politiekleur. Tegenwoordig is het veelal geel/zwart.
Niet zo vreemd. Wat wilt rechts ? Orde, tucht, regels, dwang, hierarchie, militarisme, een sterke staat, daadkracht, mannelijke cultuur.
Wat wilt de politie, waar staat de politie voor ? Orde, tucht, regels, dwang, hierarchie, militarisme, een sterke staat, daadkracht, mannelijke cultuur.
Correcte observaties -
rechts wil dit alles maar om één reden:
het is bang, heel bang.
Dit wordt veruitwendigd door grootspraak, bluf, luidruchtigheid, dwangmatigheid in alles, en een bizar eisenpakket.
Ze zijn cultuurloos, ongeletterd, bruut, verliefd op geweld, en ze missen elke tederheid en nuance.
Rechts :
VVD stemmers die ik kende, waren voornamelijk alleen maar bezig met geld. Ideeën omtrent goed/kwaad. Ideeën omtrent wat cultuur is, of maatschappij, of het goede leven, of vrijheid, hadden/hebben zij niet echt.
Ze denken slechts in financiële transacties. Een soort kille robots zijn/waren het.
Ze eten hun bitterballetjes en drinken een biertje en denken na over hoe ze geld kunnen maken. Meer zit er niet in. Je kan het ze niet kwalijk nemen
Drs. Tollaert, dat klopt niet.
Rechts is een ander woord voor "liberaal".
Liberalen vinden dat de overheid zich niet moet bemoeien met zaken die je ook aan een onderneming over kunt laten (privatisering) alsmede dat de overheid zich niet moet bemoeien met wat ondernemers allemaal uitspoken met hun personeel en producten.
Met extreem rechts wordt "nationalisme" bedoeld. Een ideologie die niets, maar dan ook helemaal niets met liberalisme te maken heeft.
Het nationalisme van Wilders of Le Penn "extreem rechts" noemen, is dan ook stompzinnige onzin.
De VVD is extreem rechts, omdat zij van mening is dat de overheid alleen voor politie, justitie en leger moet zorgen.
De VVD is extreem rechts, omdat zij van mening is dat de overheid alleen voor politie, justitie en leger moet zorgen.
Wat ik niet eens een probleem zou vinden, als de markt het ook daadwerkelijk opvangt. Maar dit doet de markt niet. De markt kan basisvoorzieningen niet bieden
In deze stad is er extreme woningnood en dakloosheid. Maar er zijn wel 900 kledingzaken per winkelstraat. Prioriteiten?
In theorie zou de markt vraag en aanbod met elkaar in overeenstemming brengen. Blijkbaar niet, dus. Althans, niet de markt zoals wij hem kennen/kende.
De VVD politiek heeft gefaald, blijk nu, na al die jaren.
We moeten dus of : ander soort markten, die wel voor iedereen werken. (iets waar sommige anarchisten mee bezig zijn)
Of, een overheid die ingrijpt en basisbehoeften van de bevolking respecteert
(iets waar sociaal democraten voor pleiten)
Dat zijn denk ik de twee wegen die we in zouden kunnen slaan.
@drs Q "Doekoe"
Mag 'Duimkruid' ook? Of 'Duiten'? En je vergeet nog een V. Die van 'Vermogen'. Mijn voorstel zou zijn:
Volkspartij van Vermogensaanwas en Duitengroei.
Of nee, plots schiet mij ook weer dat liedje van Karingin (elders) te binnen...
Volkspartij voor Vermogensaanwas en Dirty-cash.