Raïsha Zeegelaar: 'Iedereen verdient de hele Raïsha – die met haar hele hart luistert naar wat je te vertellen hebt'

Raïsha Zeegelaar is te zien in Groenteman op zondag, bij Kinderen voor Kinderen en nog veel meer. Hoe ziet zij zichzelf? 'Ik ben een groot kind.'

Het is een goed jaar voor presentator Raïsha Zeegelaar. Nu al. Ze is dit jaar weer eens echt jarig, als schrikkelkind, op 29 februari. Ze wordt 24. Verder ging haar eigen serie Je zal het maar hebben junior van start, presenteerde ze De grote show van Kinderen voor kinderen , toch een droom, en kreeg ze een kunstrubriek in Groenteman op zondag . En er komt nog meer aan dit jaar.

Als een komeet! Opeens was je daar, vers afgestudeerd van de Academy, en meteen zat je al inSpuiten en slikken, bij Kinderen voor kinderen, en overal leek het wel. 'Als een komeet, heel leuk gezegd.'

Misschien eerst even beginnen bij het begin. Je deed de BNNVARA Academy, de mediaopleiding van een half jaar van BNNVARA, hoe kwam je daar terecht? 'Het is eigenlijk begonnen omdat ik vroeger altijd stiekem Spuiten en slikken keek. M’n moeder vond dat te heftig en het was best laat op tv. Dan gingen ze de prostitutie in of xtc gebruiken. Ik was 14 en dacht van wooo , vond het supercool. Ik weet nog dat ik in m’n bed lag te kijken en dacht, ik wil dit presenteren, hoe kan ik presentator worden? Later hoorde ik van de BNNVARA Academy, maar toen had ik net de opleiding Event Producer, voor evenementen organiseren, aan het ROC afgemaakt. Ik heb me toch aangemeld voor de auditie en kwam uiteindelijk in het traject. Toen wist ik: nu is er geen weg meer terug, full focus , en helemaal gaan.'

En hoe was dat bij de Academy? 'Je wordt allround opgeleid, niet alleen op het gebied van presentatie, maar ook redactie, research, video’s editen. Je bent betrokken bij wat je maakt, dat vond ik meteen het mooiste. Dat je ervoor kunt zorgen dat bepaalde verhalen het daglicht zien en dat mensen gehoord worden. Mensen zeggen nu wel eens tegen me, ik zag je, je bent beroemd aan het worden. Maar mij gaat het vooral om die invloed. Eerst had ik nog geen idee hoe alles werkte in de media en dat er wordt gewerkt met scripts, dat introteksten en vragen worden voorbereid en uitgeschreven. Ik dacht, die Chantal Janzen die freestylet alles zelf. Ik had er best moeite mee in het begin. Als je iets uit het hoofd leert, ziet het er te ingestudeerd uit, dat zie je aan m’n energie. Maar als ik heel rebels op pad ging en niets voorbereidde, kwam het ook niet goed, dan ontbrak de rode draad. Dat moest ik echt leren. We kregen veel vrijheid om lompe dingen te kunnen maken.'

Lompe dingen? 'Ja, de ene week was het serieus, de andere week een beetje dollen. Voor m’n eerste video over hekserij ging ik naar een heks die tarotkaarten voor me legde. Of we namen video’s op met een straatmuzikant en gingen zelf muziek op straat maken. Maar ik heb ook een talkshow gemaakt over excuses voor de slavernij.'

Je droomde dus al op je 14de van presenteren bij Spuiten en slikken . En dat lukte gewoon! 'Ja, meteen na de Academy mocht ik elke week op pad voor een online-item bij Spuiten en slikken . Het was geweldig, presenteren is geweldig. Maar het was een sprong in het hele diepe. Ik vormde een eenmansredactie en moest zelf onderwerpen verzinnen en die video’s van drie minuten maken, wat moeilijker is dan het klinkt. Nu stond ik opeens aan de andere kant hè. Nu moest ik opeens zelf die leipe dingen gaan doen, waar ik altijd zo graag naar had zitten kijken. Dat was wel effetjes je mind omzetten. Ook om te kijken waar je eigen grens ligt en of je daar je voet op of misschien net over zet.'

Je was toen je begon met de Academy ook al MC, net zo goed een soort presenteren, toch? 'Dat doe ik al vijf jaar inmiddels. De MC staat op feesten en festivals naast de dj met een microfoon om de zaal levendig te houden en de mensen een beetje bij elkaar te brengen. Dat is niet zomaar de micro pakken en wat schreeuwen, je moet precies op de beat komen, de crowd controllen en superstevig in je schoenen staan. Als je onzeker bent, is dat meteen zichtbaar, je moet er echt staan. Wat dat betreft, lijkt het zeker op presenteren, dat kan ook niet half, of met een verlegen energie. Iedereen verdient de hele Raïsha, die met haar hele hart en hoofd luistert naar wat je te vertellen hebt. Ik heb moeten leren om in de camera te kijken en te spelen met de camera. Inmiddels durf ik er als persoon te staan en m’n ruimte in te nemen. Als ik voor de camera sta, ben ik eigenlijk aan het dansen met mezelf en met de mensen waarmee ik in gesprek ben. Inmiddels voelt dat supernatuurlijk.'

Na Spuiten en slikken volgde iets totaal anders; een docuserie over hoe het jongeren vergaat in Suriname, Ons Suriname. 'President Santokhi had Surinaamse jongeren in Nederland opgeroepen om naar Suriname te komen, om het land op te bouwen. En ik ging kijken hoe de stand van zaken voor jongeren in Suriname was. Superfijn om daar weer te zijn, ik ben in alles Surinaams, maar ook supernederlands trouwens. Ik werd er wel droevig van, want het gaat helemaal niet goed met het land, moeilijk om dat te benoemen. Volgend jaar zijn er verkiezingen, dan zou ik graag terug willen. Suri heeft een vrouw nodig als president, denk ik. Een gemixte vrouw, die alle volken van Suriname ziet en naar iedereen luistert. Het was vooral bijzonder om een docuserie van elf minuten per aflevering te maken. Dat wil ik toch, uiteindelijk, informatie delen waar mensen verder mee komen, verpakt in een mooie video. En dan in een heel andere tone of voice.'

Dan…? 'Dan de tone of voice die je nu vaak hoort op de NPO. Ik kijk veel tv. Er schuilt een boomer in mij. Veel van mijn vrienden hebben niet eens meer een tv-aansluiting, maar ik kijk veel talkshows. Dan zijn ze aan die tafel aan het discussiëren over een onderwerp, en dan denk ik, waarom gebruiken jullie zoveel dure, lastige woorden om je punt te maken? Nederlanders houden daar erg van, Surinamers eigenlijk ook. Het kan een belangrijk verhaal zijn, maar het is gewoon niet toegankelijk genoeg. Er zitten vaak van die professionals die al hun mooie woorden in de strijd gooien. Als ik aan tafel zou zitten, zou ik een heel andere doelgroep willen bereiken.'

Jonge mensen. 'Jonge mensen, praktisch opgeleide mensen, zoals ik zelf, MBO’ers, jongeren die hier uit Amsterdam-Zuidoost komen en zich niet zo snel herkennen in de mensen aan zo’n talkshowtafel.'

Over jonge mensen gesproken, je matchte goed met de nog jongere mensen van Kinderen voor kinderen, waar je eerst de ­Karaoke show presenteerde en later Kinderen voor Kinderen in actie en afgelopen januari De Grote Show. 'Ja, het klopte, ik en Kinderen voor kinderen, ik ben zelf een groot kind. Ik heb een zusje van 11 en zij is mijn beste vriendin, dus een kind is mijn bestie. Ze is hetzelfde als ik, alleen dan kleiner en stoerder. De kinderen uit het koor hebben de leeftijd van m’n zusje, dus je wilt ze in bescherming nemen en op hun gemak stellen. De Grote Show van Kinderen voor kinderen in AFAS Live presenteren, begin dit jaar, was gruwelijk, een droom. Ik moest mezelf echt knijpen. Daar had ik vroeger als kind naar zitten kijken en nu stond ik daar. Ik besef het allemaal nog niet, geloof ik.'

En in februari begon je als host van een ander behoorlijk serieus kinderprogramma Je zal het maar hebben junior… 'Ja. Ontzettend spannend om deze kinderen op te zoeken. Maar zij hebben geaccepteerd wat ze hebben, doen hun ding, sporten, hebben een blik op de toekomst. Die jongen die één voet had en met mij ging zwemmen, die was zo krachtig in wie hij was. Hij zei, ik ben het gewend, dit is wie ik ben. En ik dacht, ik durf soms al niet naar buiten als m’n nagel kapot is, en deze kids, o man, zó sterk. Ik heb er een speciale interviewcursus voor gevolgd, om meer de diepte in te gaan. Eerst lukte het me niet om zo direct naar iemands handicap te vragen. Daar ben ik te beleefd en te Surinaams voor opgevoed. Maar je wilt toch weten wat iemand heeft. En als je iets te zielig vindt om te vragen dan ben je eigenlijk met je eigen emoties aan het reflecteren op een kind, terwijl dat kind juist de volledige ruimte verdient om z’n verhaal te kunnen vertellen.'

En toen zag ik je minireportages maken voor het kunstprogramma Groenteman op zondag? 'Ja, dat ging zo, wil je een rubriekje komen doen, ja gezellig, oké, geregeld. Eigenlijk ging het echt zo makkelijk. Ik word voor een kort item op pad gestuurd om kunstenaars te ontmoeten, dus bijzondere, gedreven mensen. Dit soort reportages zie ik een beetje als playground, al spelend doen en uitvinden waar mijn hart ligt en hoe ik me als maker het beste kan ontwikkelen. Ik haal er veel joy uit, uit al die verschillende dingen.'

Je ging voor Groenteman op zondag naar de afrofuturistische kunst van AiRich kijken en toen vroeg je aan de kunstenaar, waar ze zou willen zijn over 10 jaar. Dat vind ik ook een mooie vraag voor jouzelf: Waar wil je zijn over 10 jaar? 'Dan ben ik 34, echt oud, wajoo. Dan hoop ik veel persoonlijke dingen te hebben afgevinkt: zoals een huisje kopen. En heel corny, maar ik wil graag m’n familie, m’n gezin meenemen op vakantie naar Curaçao. Wij gingen nooit op vakantie. En nu ik in de media werk, maak ik een beetje geld.'

En qua werk? 'Ik heb laatst bij een workshop Astrid Joosten ontmoet. Zij is toch een legend weet je, werkt al meer dan 40 jaar in de mediawereld, of Gerda Havertong, net zo’n legend. Het lijkt me geweldig om over 10 jaar nog van alles te kunnen onderzoeken en vertellen. Misschien wil ik dan wel talent scouten en begeleiden, ik ben zelf ook goed begeleid, en dan ben ik al zo oud, 34! Ik zou verder graag docu’s maken voor kinderen. Kinderen van nu groeien op met hun telefoon en daar zitten best gevaren aan, exposing, shaming, alles wat je niet zo makkelijk met je moeder bespreekt. Girlies van nu, zo oud als mijn zusje, zitten al helemaal in de sociale mediawereld en moeten al die gevaren nu al kennen en zo snel volwassen worden. Daar zou ik graag docu’s over willen maken om awareness te creëren. Misschien moet ik daar trouwens geen 10 jaar mee wachten, maar nu dat idee meteen gaan ontwikkelen en pitchen.'

Wil je nog wat vertellen, misschien nóg meer programma’s die eraan komen? 'Ja dus. Ik ga in april aan de slag voor Vroege Vogels , dat mag ik al vertellen, old school VARA, een natuurrubriek over bijvoorbeeld waarom flamingo’s overwinteren in Zeeland en waarom egels hun winterslaap houden hier in de Bijlmer. En dan ga ik nog met Sahil Amar Aïssa een programma presenteren over mentale problemen bij jongeren, ADHD, neurodiversiteit, hoe het brein werkt, burn-outs. Je hoort er veel over op TikTok, maar klopt dat? Jullie zijn nog niet van me af. Get ready.'